Hoofdstuk 12.5

Voor een fractie van een seconde ving ze een glimp op van het scherm. Een groen vlak met een rode achtergrond, maar voor ze kon scherpstellen en kon bedenken wat het was, had Olivier de laptop dichtgeklapt. ‘What the fuck, Lysanne,’ gromde hij.
      ‘Wat was dat?’ vroeg Lysanne scherp.
      ‘Niks.’
      ‘Waarom mocht ik het dan niet zien?’
      ‘Omdat het je niets aangaat.’
      Ze stond op. ‘Dat kan me niet schelen!’ zei ze, en onbewust verhief ze haar stem. ‘Het kan me niet schelen of jij vindt dat het me iets aangaat, want ik maak me zorgen om je! Je zit midden in de nacht achter je laptop, je kamer is een zootje, en je zegt dat het komt doordat je het zo druk hebt met studeren, maar je studeert helemaal niet meer!’
      Zijn gezicht werd lijkbleek. ‘Hoe weet je - waar heb je dat nou weer gehoord?’ Hoewel hij zich probeerde te herstellen, verrieden zijn eerste woorden dat Gerald de waarheid had gesproken.
      ‘Waarom studeer je niet meer, Olivier? Wat is er aan de hand?’ Haar stem trilde van frustratie en bezorgdheid.
      Hij stond ook op. ‘Het is niks, ik kom er wel uit.’
      ‘Waarom vertél je het me dan niet?’ De wanhoop weerklonk in haar stem.
      ‘Omdat het niet uitmaakt!’ Hij keek haar aan. In zijn bruine ogen zag ze vonken van woede, maar de donkere kringen onder zijn ogen verrieden zijn vermoeidheid.
      ‘Het maakt mij wél uit, Olivier,’ zei ze zachtjes. Ze pakte zijn hand en trok hem ietsje naar zich toe. ‘Laat me alsjeblieft binnen…’
      De blik in zijn ogen veranderde. Woede maakte plaats voor een droevige glans en toen hij zijn mond opende, dacht ze heel even dat hij haar eindelijk zou vertellen wat hem dwars zat.
      Maar hij sloot zijn mond weer, en toen ze naar zijn lippen bleef kijken, leunde hij naar voren en drukte ze op de hare.
      Ze had Olivier vaker gekust - veel vaker. Maar geen enkele kus had gevoeld zoals deze. Het was alsof ze zijn wanhoop kon voelen, de frustratie, het verlangen. Gevoelens die ze zelf ook ervaarde, en die haar ertoe zetten om haar armen om hem heen te slaan en hem tegen zich aan te trekken. Ze snoof zijn geur op, en liet zich heel even opgaan in het moment.
      En toen duwde ze hem van zich af. ‘Nee,’ fluisterde ze, en toen nog een keer wat harder: ‘Nee.’
      ‘Lysanne…’ Olivier was licht buiten adem. Hij stond nog steeds gevaarlijk dichtbij. ‘Ik heb je zo gemist…’
      Haar ogen vulden zich met tranen. ‘Nee, dit kun je niet maken.’ Ze schudde haar hoofd en zette een stapje naar achteren. ‘Ik kan dit niet meer, Olivier. Je kunt niet meer aan me trekken en me dan weer van je afduwen.’
      ‘Maar -’
      Ze hield zich stil. Keek hem verwachtingsvol aan, hoopte dat hij eindelijk eerlijk zou zijn, maar hij zei niets meer dan dat.
      ‘Ik moet door met mijn leven,’ fluisterde ze. ‘Ik ben met Lukan samen, en het is leuk en luchtig en - en hij durft er tenminste voor uit te komen.’ Haar stem trilde en ze moest hard haar best doen om haar tranen niet de vrije loop te laten. ‘Sorry, Olivier. Ik hoop - ik hoop echt dat je eruit komt. Wat het ook is.’ Na die woorden draaide ze zich om. De deur stond nog steeds open en ze liep naar de lift, waar ze drie keer ongeduldig op het knopje drukte. Ze stapte naar binnen toen de liftdeuren zich openden en toen ze zich omdraaide en de deuren sloten, zag ze Olivier in de gang staan met een droevige uitdrukking op zijn gezicht - maar hij kwam haar niet achterna. En toen de lift dicht was en ze alleen was, moest ze stilletjes huilen.