Hoofdstuk 12.4

Nadat ze een zak vol met spellen hadden gehaald, waren ze langs de Xenos en de So Low gegaan voor leuke, toepasselijke versieringen (maar niet te veel, zei Mattie, want dat paste niet bij Floor haar duurzaamheidsidealen) en daarna hadden ze nog een bezoekje gebracht aan de boekenwinkel. Lysanne kocht het kookboek voor haar moeder en na even doorbladeren besloot ze ook een exemplaar voor zichzelf aan te schaffen. Daarna gingen Mattie en Lysanne met hun tassen volgeladen met spullen naar Mattie’s huis, waar hij het zou opslaan tot het feest zou plaatsvinden.
      Het was een gezellige middag en het lukte Lysanne redelijk om niet meer aan het berichtje van Olivier te denken, tot ze op de fiets terug naar huis zat. Ze begon zich toch weer af te vragen waarom hij dit gestuurd had, en het spookte door haar hoofd dat hij niet meer studeerde, en de rotzooi in zijn kamer, en zijn kribbige en soms angstige reacties…
      En voor ze het wist, stond ze ineens voor zijn deur.
      Met haar fiets in haar hand keek ze naar boven, naar het raam van zijn studio. Zou hij thuis zijn? Wat zou ze aantreffen als ze nu bij hem naar binnen zou lopen? Zou hij zijn rotzooi inmiddels hebben opgeruimd? En waarom was het Überhaupt zo’n bende, als hij niet eens tentamens gehad had?
      Ze zette haar fiets neer, pakte haar krukken en liep naar de voordeur.       Aarzelend bleef haar vinger naast zijn deurbel hangen. Mattie had gezegd dat ze alles met Floor moest bespreken en zo Olivier moest loslaten. Die had haar zéker niet aangeraden om onverwachts bij hem op de stoep te staan.
      Ze schrok toen de deur van het appartementencomplex open vloog en een jonge jongen, vermoedelijk een student, met een koptelefoon op zijn oren al kijkend naar zijn mobiel naar buiten liep. Als reactie zette Lysanne haar kruk voor de deur, waardoor deze open bleef staan. Zou ze..?
      Ja. Ze kon zichzelf niet tegenhouden en hoewel haar hart als een razende in haar keel bonsde, manoeuvreerde ze zich naar binnen. Ze liep naar de lift, die gelukkig al klaar stond, en ging naar Olivier’s verdieping.
      Toen ze voor zijn deur stond, drukte ze niet meteen op de bel. De vorige keer dat ze hier was, had ze een goede reden gehad. Ze had hier spullen liggen en die moest ze ophalen. Nu stond ze hier zónder reden, behalve dat ze zich zorgen maakte. Ze had geen smoes anders dan de waarheid, en ze wist niet       hoe hij erop zou reageren.
Fuck it.
      Ze haalde diep adem en drukte toen de deurbel in.
      Geen reactie. De deur bleef dicht en ze hoorde ook geen gerommel. Waarschijnlijk was hij niet thuis. Was ze zenuwachtig geworden voor niets.
Omdat ze niets te verliezen had, drukte ze nog een keer, maar nog steeds hoorde ze niets. Ze slaakte een zucht en leunde tegen de deur aan om de vermoeidheid in haar handen en been ietsje te verlichten. ‘Dan niet, hè,’ gromde ze tegen de deur. Ze wist niet of ze irritatie voelde naar Olivier of naar zichzelf, omdat ze zich zo belachelijk maakte door hierheen te gaan. Misschien had stomme Gerald wel gelijk, en maakte ze zich te druk. Misschien kwam hij er wel gewoon weer bovenop en was dit één of andere fase. Het ging haar niets aan.
      Net op het moment dat ze zichzelf weer genoeg had opgepept om weer te vertrekken, voelde ze plotseling de stevigheid van de deur achter zich verdwijnen. In een fractie van een seconde werd ze door de zwaartekracht naar beneden getrokken. In een paniekerige reflex probeerde ze zichzelf te stabiliseren, maar het leek onvermijdelijk dat ze op de grond zou vallen.
      Maar ze viel niet op de grond - in plaats daarvan voelde ze plotseling een greep om haar arm en schouder. Olivier’s handen vertraagden haar val, maar hij leek zo te schrikken dat hij met een geschrokken kreun zelf zijn evenwicht ook verloor. Voor Lysanne het door had, lag ze zijwaarts op het lichaam van Olivier, die zelf met zijn billen op de grond lag. Een pijnscheut trok door haar geblesseerde voet toen ook deze de grond raakte, al had Olivier’s interventie de klap wel minder hard gemaakt.
      Een halve tel was ze te beduusd om te reageren - toen klom ze zo snel mogelijk overeind. Wat allesbehalve snel ging, omdat ze maar één been kon gebruiken en haar handen nog vast zaten in haar krukken.
      Terwijl ze die los wrikte, rolde ze zichzelf van Olivier af. Ze negeerde de kloppingen in haar voet en probeerde haar krukken te gebruiken om zichzelf overeind te trekken.
      Olivier had zich sneller hersteld - uiteraard, want hij was niet geblesseerd - en met grote verbazing op zijn gezicht stak hij zijn hand naar haar uit om haar overeind te helpen. Met tegenzin pakte ze die aan en liet ze zich overeind helpen.
      ‘Gaat ie?’ vroeg Olivier. Hij schoof de enige stoel van de eettafel naar voren die niet bezaaid was met rotzooi. Ze was toch wel enigszins dankbaar dat ze daarop kon zitten, want ze was moe van het vele lopen van vandaag en de val had ook zeker niet geholpen om alles te verlichten.
      ‘Ik dacht dat je niet thuis was,’ zei ze, terwijl ze haar been ietsje strekte. Olivier griste snel wat schriften en notitieblokken van een andere stoel en schoof die naar haar toe zodat ze haar voet erop kon leggen. De pijn was zodanig dat ze daar gebruik van maakte en ze was hem extra dankbaar toen hij er een kussentje onder legde.
      ‘Ik was druk,’ zei hij aarzelend. Zijn blik gleed de kamer rond en Lysanne deed hetzelfde. ‘Ik wilde net gaan opruimen.’
      Dat geloofde ze niet: zijn laptop stond opengeklapt en het was duidelijk dat dat plekje nog steeds de enige was die hij gebruikte. Dus snoof ze.
      Hij maakte nog een stoel vrij en schoof deze naar zijn laptop toe. Ze wenste dat ze kon zien wat hij open had staan, maar hij had hem zo neergezet dat het scherm alleen naar hém toegedraaid was.
      ‘Heb je veel pijn?’ vroeg Olivier. ‘Die valpartij kan niet goed geweest zijn voor je voet.’
      ‘Nee, jij hebt de neiging om mij telkens te blesseren,’ grapte Lysanne, al was ze helemaal niet geamuseerd. Ze fronste toen zijn blik telkens van haar naar de laptop schoot en weer terug. Olivier’s lachje was nét te laat, waaruit bleek dat hij zich liet afleiden.
      ‘Wat eh - doe je hier?’
      ‘Ik kwam kijken hoe het met jou ging,’ zei ze eerlijk. ‘Ik heb dingen gehoord over -’ Maar terwijl ze sprak, merkte ze dat zijn ogen weer naar de laptop gleden. In een impuls leunde ze naar voren en trok ze aan de laptop.