Hoofdstuk 12.2

De deur van de winkel ging open en Lysanne herkende de jongen die naar binnen stapte - en het hielp niet om Olivier uit haar gedachten te bannen, want het was een oud-bestuursgenootje van hem. Gerald. Ze hadden beide in het bestuur van de studievereniging van Geneeskunde gezeten. Lysanne was hen eens samen in de stad tegengekomen en had geprobeerd de aandacht van Olivier te trekken door met Gerald aan te pappen. Uiteraard had dat niets uitgemaakt en de volgende dag had Gerald OIivier om Lysanne’s nummer gevraagd. Ze hadden één date gehad en waren toen samen tot de conclusie gekomen dat ze écht geen match waren. Ze hadden al tijden niet meer met elkaar gesproken, maar ze groetten elkaar nog als ze elkaar tegenkwamen.
      Dus glimlachte Lysanne naar hem en hij glimlachte terug. ‘Hé! Is zo’n gekke schoen de nieuwe mode?’ Een beetje klungelig knikte hij naar haar voet, en ze herinnerde zich direct weer waarom het niet tussen hen gewerkt had.
      Toch grinnikte ze beleefd. ‘Was het maar zo’n feest. Als ik kon, zou ik deze dingen het liefst meteen wegsmijten,’ zei ze, doelend op haar krukken.
      ‘Wat heb je gedaan?’ vroeg Gerald, die tegenover haar ging zitten.
      ‘Heeft Olivier je dat niet verteld?’ vroeg ze. Ondanks alles maakte haar hart toch weer een sprongetje bij het uitspreken van zijn naam, ook al hield ze haar gezicht in de plooi. ‘Hij liet me zo schrikken dat ik een gewichtje op mijn voet heb laten vallen. Mijn middenvoetsbeentje is gebroken.’
      ‘Neuh, ik heb Olivier al maanden niet gezien of gesproken. Wat vervelend. Moet je nog lang met krukken lopen?’
      ‘Nog even,’ zei ze afwezig, afgeleid door zijn woorden. ‘Waarom spreek je Olivier niet meer?’ Het was eruit voor ze het doorhad. Maar toen zijn wenkbrauwen omhoog schoten, werden haar wangen rood. Misschien was haar vraag wat te bot en direct. ‘Als ik vragen mag?’ voegde ze er ongemakkelijk aan toe.
      ‘Jij mag alles,’ zei Gerald met een half mislukte knipoog. Een rilling trok over haar rug. ‘Eigenlijk sinds hij gestopt is met zijn studie. Sinds toen is hij ook nooit meer bij onze bestuursreünietjes.’
      Haar hart begon sneller te bonzen. Achter Gerald had Mattie zich ook naar hen omgedraaid en keek hij haar vragend aan, maar dat negeerde ze. ‘Sinds wanneer studeert hij niet meer?’ Ze hield haar ogen strak op Gerald gericht en perste er een halve glimlach uit.
      Gerald leek echter wel te genieten van de aandacht. ‘Volgens mij sinds september. Hij kwam eind vorig jaar ook al bijna nooit meer, maar dit studiejaar heb ik hem überhaupt niet gezien.’
      ‘Heb je hem niet gewoon - gemist, of zo?’
      Gerald grinnikte. ‘Neuh. Bernard heeft nog wel een paar keer gevraagd of hij nog zou komen. Op een gegeven moment is hij daar maar mee gestopt.’
      ‘Maar - was hij ook niet bij de tentamens?’ stamelde Lysanne.
      ‘Neuh.
      ‘En jullie zijn niet naar hem toegegaan of zo?’
      ‘Waarom zouden we dat doen?’
      ‘Omdat jullie je zorgen maken? Je vroeg je niet af waarom hij ineens niet meer op kwam dagen?’
      ‘Neuh. Mensen doen toch waar ze zelf zin in hebben? Olivier redt zich wel, joh. Die redt zich altijd.’
      Hij ging zo absurd makkelijk met deze informatie om dat Lysanne in de lach schoot - maar het was een licht hysterische lach. ‘Oh, ja, het is doodnormaal als je vriend ineens van de aardbodem verdwijnt,’ zei ze spottend.
      ‘Wat doe je nou ineens bitchy, man,’ zei hij met gefronste wenkbrauwen. ‘Olivier loopt echt niet in zeven sloten tegelijk, hoor. Waarschijnlijk werd de druk hem gewoon allemaal te veel. Dat was in ons bestuursjaar ook wel eens zo, dan trok ie zich even terug en kwam ie dubbel zo sterk terug.’
      ‘En wat als ie niet terugkomt?’
      ‘Dat komt ie wel,’ zei hij koeltjes. ‘En dan verwelkomen we hem weer met open armen.’ Hij stond op. ‘Succes met je voet.’ Na die woorden draaide hij zich om en liep hij naar een sectie spelletjes, waar hij overduidelijk hard zijn best deed om haar aanwezigheid te negeren.
      Het frustreerde Lysanne. Ze had het waarschijnlijk niet erg strategisch aangepakt, want ze had nog veel meer informatie uit hem los willen trekken. Wat voor druk had Olivier gevoeld tijdens zijn bestuursjaar? Waarom zou hij nu weer zoveel druk voelen? Hoe was hij er toen mee omgegaan?
      Als ze mobieler was geweest, was ze nu direct weer naar hem toegegaan. Sterker, nog, ze pakte haar krukken en wilde opstaan, toen Mattie ineens tegenover haar zat.
      ‘Hoi,’ zei hij met een glimlach, maar zijn ogen lachten niet mee.
      ‘Hoi,’ gromde ze.
      Er viel een stilte waarin Lysanne nog steeds Gerald met haar ogen volgde. Tegenover haar slaakte Mattie een zucht. ‘Je weet dat ik aan het wachten ben tot je me vertelt wat dat te betekenen had.’
      ‘Niks.’
      ‘Lysanne.’ Ze maakte de fout om hem aan te kijken - in die vriendelijke, hazelnootbruine ogen die altijd haar gedachten leken te kunnen lezen.
      ‘Kijk me niet zo aan,’ mompelde ze. Toen zuchtte ze. ‘Ik maak me zorgen om Olivier.’ Oké. Ze had het gezegd. En het voelde meteen idioot.
      ‘Dat vermoeden had ik al.’ Mattie leunde iets naar voren. ‘Ik vrees dat ik nog wat meer uitleg nodig heb.’