Hoofdstuk 11.7

Voor ze iets kon zeggen, ging de deurbel, en Floor stond gehaast op. ‘Ik ga opendoen,’ zei ze met trillende stem, en ze schoof onhandig haar stoel achteruit en liep vlug naar de gang.
      ‘Hoi, pizzabezorging,’ zei de mannenstem in de intercom.
      ‘Ja! Ik kom ze halen!’ zei Floor met piepstem, en ze sprintte vlug naar beneden om de pizza’s van de jongen aan te nemen. Die reed snel weer verder en met twee pizzadozen in haar handen bleef Floor een paar tellen beneden staan.
      Ze wist niet wat ze nu moest. Ze had het zich niet verbeeld. Ze wist nu zeker dat Lukan op het punt had gestaan om haar te kussen, en dat was fout. Héél fout.
      Maar ze had het afgebroken. Ze had het niet gedaan, en dat was maar goed ook. Wat voor type zoende zomaar met de huisgenoot van het meisje met wie je aan het daten was? Misschien dat Lysanne en hij niet exclusief waren - Floor snapte nooit wat van al die regels - maar de húisgenoot?
      Ze was er bijna ingetrapt. In zijn mooie praatjes, in zijn veel te mooie ogen, in zijn charme. Ze was -
      ‘Floor.’ Hij stond ineens voor haar neus. ‘Floor, ik -’
      ‘De pizza’s zijn er,’ onderbrak ze hem onnozel, en ze stak de dozen vooruit zodat ze duidelijk tussen hen in zaten. Zodat de afstand tussen hen groot bleef.
      ‘Ja,’ zei hij, ‘maar - Floor, je moet weten… Het was niet mijn bedoeling om…’
      Ze wachtte, maar hij leek in de knoop te zitten met zijn woorden - dat had hij niet vaak - en maakte zijn zin niet af. ‘Lysanne is mijn huisgenoot en mijn beste vriendin,’ zei Floor daarom zachtjes.
      ‘Dat weet ik…’
      ‘Nee. Lukan, ze is mijn allerbeste vriendin, en - ik deed bijna iets onvergeeflijks.’
      ‘Floor…’ Ze kon de blik in zijn ogen niet peilen. Was het spijt? Wroeging? Teleurstelling? Het maakte ook niet uit.
      Floor haalde diep adem. ‘Luister, Lukan, ik begrijp dat het verwarrend is dat ik je aan Mara laat denken, en dat je - dat je zoekende bent, en… Maar… Maar daar mag Lysanne niet de dupe van zijn,’ zei ze bijna fluisterend. Toch kon ze aan Lukan’s reactie zien dat hij ieder woord verstond.
      ‘Dat was ook niet - ik was al van plan om -’
      ‘Floor!’ Ze schrokken beide enorm op van Lysanne’s stem, die vrolijk haar naam riep terwijl ze naar hen toe kwam fietsen. Haar blijdschap maakte plaats voor verbazing toen ze Lukan leek te herkennen. ‘Hé, wat doe jij hier? En waarom staan jullie hier?’ Ze bracht haar fiets tot stilstand, leunde op haar goede voet en stapte met enige moeite met haar krukken in haar hand van haar fiets af.
      ‘Hé!’ zei Floor. Haar stem klonk niet als haar eigen. De chaos in haar hoofd was groot en ze vond het moeilijk om helder te denken. Ze liep vlug naar haar vriendin toe om haar te helpen met haar fiets, ook al was dat lastig als je twee pizzadozen in je hand hield.
      ‘Ik red me wel, Floor,’ zei Lysanne met een kleine glimlach. ‘Ik ben geoefend, hoor. Maar serieus, wat doe jij hier?’ vroeg ze daarna plagerig aan Lukan. ‘Ik dacht dat jij met vrienden had afgesproken vanavond.’
      ‘Oh, ja, klopt, daar ga ik zo heen,’ zei Lukan, die zich wist te herstellen met een glimlach, al stond er nog steeds verwarring in zijn ogen. ‘Ik heb Floor geholpen met iets van haar werk.’
      ‘Ja, ik moest allemaal organisaties bellen en blijkbaar moest dat voor maandag, dus ik had Mattie gevraagd om te helpen, maar hij kon niet en toen heeft hij Lukan naar me toe gestuurd,’ zei Floor in één ademteug.
      ‘Oh.’ Lysanne grinnikte. ‘Ik snap er niet zoveel van, maar is het gelukt?’
      Floor knikte.
      ‘Gelukkig.’ Lysanne keek naar de pizza’s. ‘Ik dacht dat je vandaag voor me zou koken,’ zei ze daarna met een grijns. ‘Maar ik vind dit ook niet erg, hoor.’
      Oh shit. Door alle stress van haar werk was ze helemaal vergeten dat ze dat beloofd had. Lysanne zou vanavond nog naar haar studievriendinnen, maar Floor had gezegd dat ze wel iets lekkers op tafel zou zetten om te vieren dat hun tentamens klaar waren. En nu had ze pízza’s besteld met Lukan. Met wie ze bijna gezoend had. Haar schuldgevoel werd alleen maar groter.
      ‘Ja, ik breng ze snel naar boven, voor ze koud worden,’ zei Floor vlug. Ze keek kort naar Lukan toen ze zei: ‘Dan kunnen jullie nog even praten.’
      ‘Floor -’
      ‘Tot zo, Lysanne!’ zei Floor vlug, en ze liep weer terug naar het trappenhuis naar boven. Ze kon Lysanne nog net horen zeggen dat ze het zo leuk vond om Lukan toch nog even te zien, en haar hart brak omdat de woorden van Lukan door haar hoofd spookten - ‘Er mist iets’.
      Ze voelde een drukkende, knagende last op haar borst terwijl ze de pizza’s op het aanrecht neerzette en keek naar de plek waar ze nog maar een paar minuten geleden met Lukan aan tafel had gezeten. Haar hele lijf trilde terwijl ze zich afvroeg hoe het gesprek tussen Lukan en Lysanne verliep. Ze hoopte van harte dat Lysanne zich niet al te ellendig zou voelen.
      Hoop je dat voor je vriendin of voor jezelf? zei een klein, naar stemmetje in haar hoofd, en het drukkende gevoel nam nog meer toe.
      Maar toen Lysanne heel snel daarna al krukkend hun appartement binnen liep, floot ze, en vroeg ze alleen: ‘Wat voor pizza’s heb je besteld?’
      ‘Met vlees,’ zei Floor, omdat ze het woord ‘salami’ nauwelijks over haar lippen kon verkrijgen. ‘Hoe was het?’
      ‘Hoe was? Het tentamen? Wel oké, denk ik.’ Ze knikte even naar haar voet. ‘Het grote voordeel van dat stomme ding is dat ik niet zoveel anders kon dan studeren.’ Ze lachte.
      ‘Oh. Eh - goed zo!’ zei Floor. Dus Lukan had het niet gezegd. Hij liet Lysanne gewoon in de waan dat alles goed was tussen hen. Had ze zich zo in hem vergist?
      Ze wist niet wat ze ermee moest, maar ze wilde nu ook niet Lysanne’s dag verpesten door haar te vertellen wat Lukan haar had verteld. Misschien had hij tijd nodig…
      ‘En - hoe was het met Lukan?’
      ‘Dat weet jij beter dan ik,’ zei Lysanne, die met een zucht op een stoel ging zitten en haar been op een andere stoel legde. ‘Jij hebt de hele middag met hem doorgebracht. Hij leek wel een beetje afgeleid, net. Maar ik denk dat hij haast had, om nog op tijd bij zijn vrienden te komen.’ Ze draaide Lukan’s bierglas rond tussen haar vingers en keek er even fronsend naar.
      ‘Ja, misschien,’ zei Floor zachtjes, en ze dwong zichzelf om naar haar vriendin te glimlachen. ‘Spreek je hem snel weer?’
      ‘Yes, zondag gaan we een drankje drinken op het terras,’ zei ze.
      Oké. Dat waren twee dagen. Floor vulde de wijnglazen met witte wijn uit de koelkast en haalde diep adem. Als Lukan zondag niet aan Lysanne vertelde dat hij ‘de vonk’ miste, dan moest ze het zelf aan Lysanne vertellen wat Lukan haar gezegd had. En daar keek ze nu al als een berg tegenop.