Hoofdstuk 11.6

De dag was heel anders verlopen dan Floor verwacht had. Wat een rustige werkdag en een rustige avond zou worden, eindigde in een hectische, stressvolle middag eindigend met een Italiaanse pizza met een dikke lading salami. Floor had bij haar favoriete pizzeria besteld en samen hadden ze lachend in de opmerkingen gezet dat ze extra salami erop wilden, en dat ze bereid waren daar extra voor te betalen.
      Daarna had Floor twee speciaalbiertjes uit de koelkast gehaald, had Lukan ze in een bierglas geschonken en hadden ze samen op een succesvolle markt geproost. Het was voorbarig, maar toch deed Floor mee.
      Toch galmde het gesprek over Mara nog na in haar hoofd. Haar beeld van hem was veranderd. Ze vond het niet verwonderlijk meer dat hij nu geen serieuze relatie wilde en dat zijn leven wat oppervlakkiger bleef. Er viel een puzzelstukje op zijn plek, en ze merkte dat ze dat een fijne gedachte vond - en dat ze graag nog meer puzzelstukjes wilde ontdekken.
      Dat laatste was wel flink onhandig, want de kriebel in haar buik was eerder versterkt dan verminderd. Maar hij was verboden terrein en bovendien had hij geen interesse in haar, dus dat maakte het dan wel weer wat makkelijker om het los te laten. Als ze hem maar gewoon als een vriend beschouwde, zouden die kriebels vanzelf wegtrekken.
      Ze waren aan tafel blijven zitten; Lukan aan de lange zijde en Floor aan het hoofd. Inmiddels zaten ze echter half onderuitgezakt en hadden ze hun glas bier in hun hand.
      ‘Dit hebben we verdiend,’ zei Lukan. Hij hief zijn glas omhoog en nam daarna een slok, sloot even zijn ogen en maakte een genietend ‘Hmm’-geluidje. Toen hij zijn ogen weer openden, keek hij haar recht aan. Nog steeds brachten zijn ogen haar een beetje van haar stuk, al werd ze er steeds beter in om dat te verbergen. ‘Weet je, voor iemand die zo weinig over anderen oordeelt, had je toch wel snel je oordeel klaar over wat voor type ik ben.’
      ‘Hé, daarvoor heb ik al sorry gezegd,’ zei ze met een klein lachje rond haar lippen.
      Hij grinnikte. ‘Wat is dan jouw type, Floor?’ vroeg hij, terwijl hij zich dichter naar haar toe boog. Zijn ogen bezaten een uitdagende glans en zijn mondhoeken waren lichtjes omhoog gekruld.
      ‘Ik weet niet of ik wel een type heb,’ zei ze, en ze verschool zich snel achter haar glas door een grote slok te nemen.
      ‘Maar je weet wel dat ik je type in ieder geval níet ben,’ concludeerde Lukan. ‘Au.’
      ‘Heb ik dat gezegd?’ Haar wangen werden direct rood na het uitspreken van die woorden.
      ‘Daar kwam het wel op neer.’ Hij leunde weer achterover en keek haar peilend aan. ‘Is Matthias niet jouw type?’
      ‘Mattie?’ Floor schoot in de lach. ‘Nee joh. Waarom denk je dat?’
      ‘Omdat hij altijd heel lovend over je praat,’ zei Lukan. De speelse glans in zijn gezicht vervaagde en maakte plaats voor een frons. ‘Omdat jullie hartstikke close zijn. Je belde hem ten slotte voor hulp.’
      ‘Dat heet vriendschap,’ zei Floor geamuseerd. ‘Mattie en ik hebben een hele goede klik en ik zou voor hem door vuur gaan, maar - nee, meer dan dat is het niet.’
      ‘Waarom niet?’
      ‘Ik vind hem gewoon niet aantrekkelijk op die manier,’ zei Floor, en onbewust trok ze een gezicht van afkeer bij het idee Mattie te moeten kussen. Dat was bijna hetzelfde als dat ze Olivier zou moeten kussen.
      Lukan schoot in de lach. ‘Hé, zo vies hoef je nou ook weer niet te kijken. Hij is wel mijn neef, hè, we dragen dezelfde genen.’
      ‘Jullie lijken anders totaal niet op elkaar,’ vond Floor.
      Hij lachte. ‘Je bedoelt dat ik een stuk knapper ben.’
      ‘Dat zei ik niet.’ Maar dat bedoelde ze wel - want het idee om Lukan te zoenen, zorgde juist voor een klein sprongetje van haar hart. Dat mag je niet denken, Floor! sprak ze zichzelf vermanend toe. Voor Lukan iets kon zeggen, vervolgde ze: ‘Heb jij wel een type, dan?’
      ‘Hmm,’ zei hij, zonder antwoord te geven.
      ‘Je weet dat ik je als beste vriendin van Lysanne nu vermanend moet toespreken dat je niet meteen ‘Lysanne’ hebt gezegd, hè,’ zei Floor, die niet alleen Lukan maar vooral zichzelf er weer even op wees dat zij aan het daten waren.
      Zijn gezicht werd serieus. ‘Ik denk niet dat Lysanne mijn type is.’
      ‘Oh.’ Ze slikte en voelde zich ineens erg ongemakkelijk. ‘Waarom niet?’
      Lukan haalde diep adem en gleed met zijn vingers over zijn stoppels. ‘Ze is - ze is geweldig, echt waar. Slim, grappig, mooi… Maar het klopt niet. Het is allemaal zo oppervlakkig tussen ons. Er mist iets. Een - een vonk, of zo.’
      ‘Oh.’ Waar Floor’s gedachten weer als een sneltrein voorbij raasden, bereikte geen ervan haar lippen. Ze kon alleen maar naar Lukan kijken, die nu licht nerveus met zijn vingers op de tafel tikte. Floor wist dat ze het nu voor Lysanne op moest nemen. Dat ze haar de hemel in moest prijzen, moest zeggen dat hij niet wist wat hij miste. En dat hij haar niet aan het lijntje mocht houden.
      Maar haar mond werkte niet mee. En haar hartslag klopte als een razende in haar keel toen Lukan haar aankeek, iets naar voren leunde en hun knieën elkaar daarbij raakten. Ze probeerde haar gedachten te ordenen, maar dat was erg moeilijk nu ze zich zo bewust was van zijn aanraking.
      Terwijl ze het wilde weten. Ze wilde weten of ze de spanning verbeeldde, of ze zijn woorden verkeerd opvatte, of ze het in haar hoofd weer groter maakte dan het was.
      Maar ze beeldde het zich niet in dat zijn ogen naar haar lippen gingen, hun knieën bleven elkaar raken, en de afstand tussen hun gezichten leek heel langzaam te verkleinen. Haar hart klopte in haar keel, haar adem stokte, en toen hij haar weer aankeek, leken alle gedachten uit haar hoofd te verdwijnen en was er alleen nog Lukan, zijn blauwe ogen, zijn zachtroze lippen.
      Tot ineens het gezicht van Lysanne voor haar ogen flitste.
      Ze deinsde achteruit. Waar was ze mee bezig? Het maakte niet uit of Lukan haar net verteld had dat hij niet op Lysanne viel. Voor zover Lysanne wist, waren ze nog steeds samen.