Hoofdstuk 11.5

Haar hart kneep samen bij het horen van zijn woorden. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze voorzichtig.
      ‘Een ongeluk.’ Hij haalde diep adem en sloot even zijn ogen. ‘Zij zat op de fiets en stak over toen er een bestelbusje te hard aan kwam rijden. Ze maakte geen kans.’
      Floor deed tevergeefse pogingen om het niet voor zich te zien. Tranen begonnen achterin haar ogen te prikken en ze legde een hand op zijn arm. ‘Wat verschrikkelijk,’ zei ze met een lichte trilling in haar stem.
      Hij opende zijn ogen. Zijn blik ging eerst naar de plek van hun aanraking en toen vond hij haar ogen. De vertrouwde twinkeling die ze zo vaak zag, was onvindbaar. In plaats daarvan zag ze een weggestopt verdriet. ‘Het is lang geleden,’ mompelde hij.
      ‘Maar het heeft wel veel impact op je gehad.’
      Hij keek weer naar de plek waar haar hand op zijn arm lag en haalde zijn schouders op. ‘Ik denk het.’
      ‘Mis je haar nog erg?’
      Hij schudde zijn hoofd. ‘Het is ruim zeven jaar geleden, dus het begint wel te slijten. Maar sinds ik jou heb ontmoet, komen er wel weer meer herinneringen naar boven.’ Hij toonde een waterige glimlach. ‘Zoals ik al zei, je lijkt een beetje op haar.’
      ‘Hoe was ze dan?’ vroeg Floor.
      ‘Te goed voor de wereld.’ Zijn glimlach verbreedde zich een beetje. ‘Ze wilde altijd iedereen gelukkig maken. Welke tiener houdt zich daar nou mee bezig?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘De andere meiden van onze klas waren bezig met hun uiterlijk, met feestjes, en Mara had grootste plannen voor inzamelingsacties voor War Child. Soms had ze niet eens tijd voor mij omdat ze dan weer allemaal sieraden moest maken die ze dan voor het goede doel kon verkopen.’
      Floor glimlachte ook. ‘Ze klinkt heel bijzonder.’
      Hij knikte. ‘En ze zag net als jij het goede in mensen. Toen haar ouders uit elkaar gingen, was dat geen pretje. Ze zaten constant op elkaar te haten, ook naar Mara. Ik was woest, maar zij zei alleen dat haar ouders het ook al zo zwaar hadden. Dus was ze maar weer een luisterend oor voor ze.’ Hij trok zijn arm onder haar hand vandaan. Onbewust leek hij zijn handen tot vuisten te ballen. ‘Ze verdienden haar niet.’
      Floor schudde haar hoofd. ‘Wat knap van haar,’ zei ze zacht. ‘Maar wel triest dat het nodig was.’
      ‘Nou, het wordt nog triester. Na haar dood zijn haar ouders weer bij elkaar gekomen.’ Er zat een spottende toon in zijn stem. ‘Hun verdriet verbond hun weer, of zo.’
      ‘Wauw.’
      ‘Ja. Echt ongelooflijk.’
      ‘Misschien dat ze het allemaal wat beter konden relativeren,’ zei Floor zachtjes. ‘Dat het verliezen van hun dochter al het andere onbelangrijk leek te maken.’ Ze keek naar hem. ‘Maar ik kan me voorstellen dat het voor jou wel extra pijnlijk was.’
      Lukan hield haar blik even vast. Toen krulden zijn mondhoeken een heel klein beetje omhoog. ‘Dit bedoel ik. Mara had dit ook kunnen zeggen.’
      Ze slikte een brok in haar keel weg. Het was triest en oneerlijk dat zo’n goed meisje zo jong gestorven was en dat Lukan zoiets op zo’n leeftijd al had meegemaakt.
      ‘Nou, als ik jou hoor praten, zie ik het als een groot compliment dat je gelijkenis ziet,’ zei Floor. Ze slikte een brok in haar keel weg. Het was triest en oneerlijk dat zo’n goed meisje zo jong gestorven was en dat Lukan zoiets op zo’n leeftijd al had meegemaakt.
      ‘Het is ook een compliment,’ zei hij zacht. ‘Je bent een bijzondere vrouw, Floor.’
      Die woorden bleven in een beladen stilte tussen hen in hangen, maar het was niet een onprettige stilte. Ze keken beide naar haar hand, die nog steeds zijn arm vasthield. Hoewel ze zich daar beide bewust van waren, trok geen van beide zich terug.
      Tot Lukan de stilte verbrak. ‘Nou, nu heb ik wel weer behoefte aan wat luchtigers, hoor,’ zei hij, waarbij hij soepel zijn arm wegtrok en op zijn bovenbenen legde. ‘Ik denk ook dat we wel een beloning hebben verdiend na al dat harde werk van ons.’
      Ze was even verbaasd door de plotselinge omschakeling, maar herstelde zich snel. ‘Wat had je in gedachten?’ vroeg ze, en terwijl ze het zei, besefte ze dat het dubbelzinnig kon klinken en zo bedoelde ze het absoluut niet.
      ‘Iets lekkers. Ik heb absoluut geen zin meer om te koken en ik verwacht dat jij ook bekaf bent, dus misschien kunnen we iets bestellen.’
      Ze glimlachte. ‘Oké, dat is goed, als je mij laat trakteren. Als bedankje voor je harde werk.’
      ‘Maar -’
      ‘Hé, je kunt het maar beter accepteren zonder in protest te gaan,’ zei ze plagerig. ‘Dat was tijdverspilling, toch?’
      Hij grijnsde. ‘Dat zijn wijze woorden.’
      Ze klapte haar laptop open en ging naar een bezorgingssite. ‘Waar heb je zin in?’
      Zijn grijns verbreedde. ‘Wat dacht je van pizza salami?’