Hoofdstuk 11.4

Tegen half zes hadden ze de hele lijst doorgewerkt. Er waren een aantal mensen die hun telefoon niet hadden opgenomen, maar ze hadden iedereen gebeld. Zeker Lukan was er als een speer doorheen gegaan, en ook nog eens mét succes. Waar Floor moeite had om mensen van de hoge nood te overtuigen (en dus stonden er binnen haar lijst nog vele twijfelgevalletjes), had Lukan toch zeker de helft ervan overtuigd om toe te zeggen en de meesten van de rest wilden nog even nadenken en overleggen.
      ‘19 toezeggingen!’ concludeerde Floor, toen ze het Excel-bestandje bekeek. ‘En nog 32 twijfelgevallen. De meesten zouden proberen om het voor maandagochtend aan me door te geven. En nog 9 die we niet konden bereiken.’ Ze klapte opgelucht haar laptop dicht.
      ‘En ben je daar tevreden mee, mevrouw de projectleider?’ vroeg Lukan, die zijn mobiel op tafel had gelegd en nu zijn handen achter zijn hoofd vouwde en achterover leunde.
      ‘Dat is veel meer dan ik verwacht had, zo kort dag!’ knikte ze verwoed. ‘Echt, zonder jouw hulp was het me nooit gelukt. Je was veel sneller en overtuigender dan ik.’ Ze ging op de stoel aan het hoofd van de tafel zitten. Toen ze aanschoof, raakten hun knieën elkaar kort, en Floor trok zich gauw terug.
      ‘Dat komt omdat jij veel te veel bereid bent om naar hun verhalen te luisteren. Je bent veel te lief.’
      Haar wangen begonnen te gloeien. ‘Dat valt ook wel weer mee,’ mompelde ze.
      ‘Nietes. Anders zou je Benno ook gewoon laten stikken in dit project.’
Ze keek weg. Ze liet nog steeds over zich heenlopen. Zelfs vandaag werkte ze zich in het zweet en had ze hulp van buiten EcoGo ingeschakeld, omdat Benno verzaakte om zijn werk te doen. ‘Ik snap gewoon niet zo goed waarom hij zich zo gedraagt,’ mompelde ze.
      ‘Omdat ie een groot ego heeft en dat nu gekrenkt wordt.’
      ‘Maar er moet toch iets achter zitten waarom hij zo onaardig doet?’ Toen ze Lukan’s ondeugende lach zag, vroeg ze: ‘Wat? Wat is er?’
      ‘Jij bent gewoon - zo goedgelovig.’
      ‘Nou, zeg!’
      ‘Nee, ik bedoel - je gelooft in het goede van mensen. Ik ken echt niemand zoals jij.’
      Ze wist niet zo goed hoe ze op zijn woorden moest reageren. Ze vermoedde dat het een compliment was, maar ze zag het zelf meer als een deurmat die zich regelmatig liet gebruiken om andermans vuile voeten mee af te vegen. ‘Je zei anders laatst dat ik je aan iemand deed denken,’ zei ze - deels om het gesprek een andere richting in te sturen, en deels omdat ze nog steeds benieuwd was wie hij bedoelde.
      Zijn gezicht vertrok. ‘Oh. Ja, dat klopt.’
      Daarna zweeg hij, en ze vermoedde plotseling dat het wel eens over zijn ex zou gaan - met wie het nog niet zo lang geleden uit was gegaan, had Mattie haar verteld. ‘Sorry, als het te - te pijnlijk is, hoef je het niet te vertellen.’
      Hij keek haar aan en ze zag het verdriet in zijn blauwe ogen. ‘Nee, het is lang geleden,’ zei hij.
      ‘Oh!’ zei ze, en het lukte haar niet om haar verbazing geheel te onderdrukken. ‘Ik dacht - Mattie zei dat je ex -’
      ‘Mijn ex?’ zei Lukan, nu op zijn beurt verbaasd. ‘Oh nee, ik heb het niet over haar. Dat stelde niet zoveel voor en je lijkt heel weinig op haar - misschien alleen je sprekende ogen.’ Gelukkig ging hij verder voordat ze stil kon staan bij het feit dat hij haar ogen zojuist een compliment had gegeven. ‘Je lijkt op Mara.’ Hij spraak haar naam met tederheid uit, en er zat een rauw randje in zijn stem.
      ‘Mara?’ herhaalde Floor zachtjes.
      ‘Ze was mijn vriendin op de middelbare school,’ beantwoordde hij haar onuitgesproken vraag. Hij sloeg zijn ogen neer en keek naar zijn vingers, die hij in elkaar vouwde. ‘Ze - ze leeft niet meer.’