Hoofdstuk 11.3

‘Binnen een kwartier’ was niet gelogen. Floor had nog maar nauwelijks haar jas uitgetrokken toen de deurbel ging. Ze baalde dat Lukan’s aanwezigheid haar nog zenuwachtiger maakte dan ze al was. Ze wilde dat niet voelen bij de scharrel van haar beste vriendin. En ze werd er ook steeds beter in om dat gevoel niet te voelen, om zijn knappe gezicht en die ogen niet telkens voor zich te zien, maar ja. Dit was dan wel een onhandige situatie.
      Het hielp wel dat de zenuwen voor haar werk domineerden. En dat betekende dat Lukan z’n aanwezigheid vooral een extra persoon was die telefoontjes kon plegen. Iemand die al op de hoogte was van het project, die een vlotte babbel had en die ook nog eens een studie deed met overlappende inhoud. En daar ging het om, hield ze zich voor.
      Dat moest ze zich extra voorhouden toen ze de deur opende en hij voor haar stond, met een brede, ondeugende grijns en een twinkeling in zijn veel te opvallende ogen.
      ‘Uw hulptroepen zijn gearriveerd,’ zei hij met een kleine buiging. ‘Al ben ik maar in mijn eentje. Dus je hulptroep - enkelvoud - is gearriveerd.’
      Onwillekeurig moest ze lachen. 'Hulptroep, dat klinkt toch wat minder positief, hè?'
      Hij grijnsde. 'Je hebt gelijk. Ik noem mezelf dan wel anders. Je versterking is gearriveerd!'
      ‘Dat is echt heel lief, maar -’
      ‘Matthias zei al dat je meerdere keren zou zeggen dat het écht niet nodig is,’ zei Lukan, die om haar heen stapte naar binnen, ‘maar dat hij kon horen dat het wél nodig is. Je kunt dus beter mijn hulp maar gewoon direct accepteren zonder die hele poespas, want dat is alleen maar tijdverspilling en dat is precies het probleem, toch?’
      Ze perste er een glimlach uit. ‘Ja,’ zei ze spijtig. ‘Je hebt gelijk. Ik kan je hulp goed gebruiken.’ Ze liep achter hem aan naar de woonkamer. Wat dat betreft was het wel fijn dat haar huisgenoten niet thuis waren, want dan hadden ze zich op haar slaapkamer terug moeten trekken - en dat zou vrij ongemakkelijk zijn.
      ‘Oké, vertel. Je moet organisaties bellen?’
      Floor knikte en legde de situatie uit. ‘Het probleem is dat ik dus op heel korte termijn een antwoord moet krijgen. Voor maandagochtend 9 uur. En ik ben bang dat dat heel veel partijen gaat afschrikken en dat het ervoor zorgt dat de markt heel klein wordt.’ En dan krijgt Benno gelijk, dacht ze er achteraan, maar dat wilde ze niet zeggen omdat het zo kinderachtig klonk. Alsof ze per se haar gelijk wilde, en dat was niet haar motivatie. Ze wilde gewoon heel graag zoveel mogelijk mensen bereiken en haar onderzoek had aangetoond dat zo’n markt zou werken. Maar als het een flop werd…
      ‘Oké. Waar heb je die lijst?’ Lukan hield zijn telefoon in de aanslag. ‘De datum staat vast en je hebt ze al eerder op de hoogte gebracht, toch? Dus dit is niet compleet nieuwe informatie voor ze.’
      Floor knikte.
      ‘Mooi,’ ging hij verder. ‘Als jij van boven naar onder werkt, werk ik van onder naar boven. Het belangrijkste is dat je zoveel mogelijk partijen weet te werven - dus zo snel mogelijk werken, maar tegelijk vriendelijk een begripvol blijven. Daar liggen mijn talenten.’ Zijn mond krulde tot een ondeugende lach die zijn hele gezicht deed oplichten.
      ‘Dat - klopt,’ zei Floor ietsje overdonderd door zijn assertiviteit. ‘Heb je niet meer informatie nodig?’
      ‘Daar komen we vanzelf achter als ze me moeilijke vragen gaan stellen,’ zei hij met een lach. ‘Let’s go.’ Hij viste zijn telefoon uit zijn zak. Floor opende vlug op haar laptop de lijst met alle organisaties die ze had gedocumenteerd, inclusief de contactpersoon en het telefoonnummer erbij. Uiteindelijk was de lijst te lang om allebei aan een kant te beginnen, dus deed Floor alle oneven partijen en Lukan de even partijen. Hij hield haar laptop erbij om eventueel meer informatie te kunnen opzoeken; zij had dat allemaal wel in haar hoofd zitten.
      Het eerste nummer dat ze moest bellen (een kringloopwinkel), ging al vrij snel naar de voicemail. Ze ging vlug naar Lukan toe om dat in het document te zetten en om het volgende telefoonnummer over te nemen, en negeerde het sprongetje van haar hart toen ze daarvoor naar hem toe moest buigen. Hij was daar helemaal niet mee bezig, want hij had wel raak: de man van Autoshare, een autodeelbedrijf, nam wel op.
      ‘U spreekt met Lukan Benschop van EcoGo. Bel ik gelegen? Ach, ik hoef niet veel van uw tijd te nemen, hoor. Ik bel u even namens Floor de Witte. Zij heeft afgelopen voorjaar contact met u gehad over haar onderzoek naar een duurzaamheidsmarkt. Ah, fijn dat het begint te dagen! Ja, ach, ik vergeet na de zomervakantie ook altijd alles waar ik ooit mee bezig ben geweest, hoor. Daar is vakantie voor, toch? Nou, ik heb begrepen dat u toen enthousiast was om deel te nemen aan de markt van EcoGo. En ik hoop dat u dat nog steeds bent, want ik heb goed nieuws: het gaat door!’
      Floor betrapte zich erop dat ze was gestopt waar ze mee bezig was om naar Lukan’s stem te horen. Heus niet alleen omdat hij zo’n fijne stem had om naar te luisteren, maar ook omdat hij zó soepel het gesprek in ging, zelfs al zat hij helemaal niet diep in de materie. Het waren diezelfde gladde praatjes die hij ook naar haar had gehad, waarmee hij haar binnen een paar minuten om de vinger had gewonden en waar ook Lysanne voor gevallen was. Maar waar ze dacht dat ze er inmiddels doorheen kon prikken, merkte ze dat het in deze setting juist extra bewondering bij haar opwekte. Ze begon te vermoeden dat het geen act was, maar dat hij werkelijk zo’n makkelijke prater was. Iemand die anderen op hun gemak kon stellen, die van nature een gesprek op gang kon houden en die oprecht aardig was. Want waarom zou hij haar anders uit de brand helpen nu?
      Toen ze kort oogcontact met Lukan maakte, stak hij met een brede grijns zijn duim op. Ze spiegelde zijn gebaar en lachte schaapachtig naar hem, maar dwong zichzelf toen weer terug naar de werkelijkheid. Op deze manier zouden ze de lijst alsnog nooit kunnen doorwerken. Dus typte ze het volgende telefoonnummer in en belde ze de volgende partij.