Hoofdstuk 11.2

De vergadering ging verder vrij goed. Na haar presentatie spraken ze actiepunten met elkaar af. Hoewel Benno niet aanbood om iets op te pakken, wist Floor hem uiteindelijk wel zo ver te krijgen dat hij met de kandidaten die hij al geregeld had voor het symposium in gesprek zou gaan of ze ook een rol wilden spelen op de markt. Toen ze dat voorstelde, merkte ze dat zijn enthousiasme ietsje toenam. Nog steeds niet veel, maar het was íets.
      Daarna belde ze direct naar de gemeente, maar daar kwam ze er met het keuzemenu al nauwelijks uit en werd ze uiteindelijk in een wachtrij geplaatst met acht wachtenden voor haar. En toen ze eindelijk iemand aan de lijn kreeg, bleek die persoon haar niet te kunnen helpen en wist hij ook niet wat hij ermee moest (‘Sorry mevrouw, dit is mijn eerste werkdag’). Had zij weer.
      Dus na het afronden van enkele taken ging ze dan maar op de fiets naar het gemeentehuis. Ze vertelde haar collega’s wat ze ging doen en dat ze de rest van de dag thuis zou werken en stapte toen op haar fiets.
      Bij de gemeente moest ze echter ook weer lang wachten en toen ze uiteindelijk weer buiten stond, raasde de stress door haar lijf.
      Het eerste wat de vrouw achter de balie gezegd had, was een verbaasde ‘Oh, dan ben je aan de late kant’, wat haar vertrouwen al een flinke deuk gaf. Daarna zei ze dat ze nu niks voor Floor kon betekenen, maar dat ze zou proberen om zo snel mogelijk een gesprek voor haar in te plannen met haar collega die over dit soort evenementen ging. Die persoon bleek bijna op vakantie te gaan, en had op korte termijn alleen maandagochtend om 9 uur nog een plekje.
      Hoewel Floor daar in eerste instantie blij mee was geweest, had de vrouw haar vervolgens verteld dat ze maandag goed voorbereid moest komen. Dat betekende dat ze moest weten hoe groot de markt zou worden en welke partijen er allemaal zouden staan. En toen Floor aangaf dat dat nog niet helemaal duidelijk was, had ze een afkeurend geluidje laten horen.
      Dus nu stond Floor weer buiten, nog gestresster dan toen ze naar binnen ging. Want ze zag eigenlijk maar twee realistische oplossingen: de afspraak van maandag verplaatsen naar later, waardoor de kans klein was dat ze toestemming zou krijgen voor een markt op een mooie locatie, of als de wiedeweerga organisaties bellen om hun toezegging te krijgen.
      Ze had tijdens haar onderzoek wel al met veel partijen contact gehad en toen waren de meesten enthousiast geweest. Maar dat was allemaal hypothetisch geweest: nu had ze toezeggingen nodig. Voor het eind van de middag, want in het weekend waren de meeste mensen niet meer te bereiken.
      De zenuwen raasden door haar lijf bij de gedachte dat ze al haar contactpersonen moest bellen. Ze zou de situatie moeten uitleggen, haar excuses moeten aanbieden dat ze zo kort dag een antwoord nodig had en moeten duimen dat de meeste partijen al wilden toezeggen. Zodat haar lijst in ieder geval lang genoeg was om toestemming te krijgen van de gemeente, hopelijk op een mooie plek in de binnenstad en anders in een park dichtbij de binnenstad.
      En dat moest ze allemaal voor het eind van de middag voor elkaar krijgen. Ze belde Hanneke, maar die nam niet op. Bianca wel, maar toen Floor vroeg of die haar kon helpen, zei ze spijtig dat ze dat niet ging redden. Ze vertelde daarnaast dat Hanneke een spoedje had op een basisschool waar ze volgende week ‘De groene week’ organiseerden, dus dat die ook niet zou kunnen helpen.
      ‘En Benno?’ vroeg Floor met snelkloppend hart.
      ‘Benno is vroeg naar huis. Hij moest zijn dochter ophalen, geloof ik.’ Bianca klonk berouwvol toen ze zei: ‘Je kunt hem misschien nog bellen? Ik had je echt graag geholpen, maar ik moet écht nog dingen afronden voor de wandeltocht morgen…’
      ‘Nee, het is goed, ik red me wel,’ zei Floor, ook al voelde het helemaal niet zo. ‘Dankjewel, succes morgen! En veel plezier.’ Ze hing op en liet zich toen zakken op de bagagedrager van haar fiets.
      Wat moest ze nu doen? Als de wiedeweerga naar huis gaan, en beginnen met bellen, vermoedelijk, maar ze wist dat ze nooit door de lijst heen zou komen. Kort, krachtig en to-the-point zijn was niet haar sterkste punt en zelfs als ze dat wel was, zou ze het niet redden.
      Ze had Lysanne om hulp gevraagd als die niet een tentamen tot vijf uur had gehad. En zelfs als ze Aimee had willen vragen (die stond nou niet echt bekend om haar vriendelijke toon), kon dat niet, want die was na haar laatste tentamen direct naar haar ouders vertrokken.
      Ze haalde haar fiets van slot en begon aan het korte ritje terug naar huis, maar haar gedachten draaiden overuren. Ze had een hekel aan hulp vragen, zeker als ze er niets tegenover kon zetten, maar ze vreesde dat ze niet zoveel keuze had.
      Heel even schoten Lukan’s woorden door haar hoofd. Hij had haar hulp aangeboden. Hij had gezegd dat ze hem altijd om hulp mocht vragen.
      Maar de gedachte om hem te vragen zorgde alleen maar voor meer stress. In plaats daarvan wist ze, met haar aandacht half op het fietsen en half op haar mobiel, Mattie in haar contacten te vinden en hem te bellen.
      Hij nam gelukkig snel op. ‘Floor!’ klonk zijn stem in haar oor. ‘Wat leuk dat je me belt, je belt eigenlijk nooit. Is er iets loos of moest je gewoon mijn stem even horen?’ Ze wist vrij zeker dat hij aan de andere kant van de lijn een hele zelfvoldane grijns op zijn gezicht had. Zijn woorden wisten bij haar zelfs onder deze omstandigheden een klein glimlachje op haar gezicht te toveren.
      ‘Ik wil jouw stem natuurlijk altijd wel horen,’ zei ze, ‘maar ik bel eigenlijk om je hulp te vragen.’
      Mattie deed alsof hij naar adem snakte. ‘Dat méén je niet. Floor de Witte die om hulp vraagt. Ik ben helemaal uit het veld geslagen.’
      ‘Ha-ha. Maar even serieus, bel ik gelegen?’
      Als ze niet zo gestresst was geweest, had ze misschien gelachen. Maar nu klonk ze gejaagd en buiten adem door het fietsen en de stress dat Mattie zijn grapjes staakte. ‘Ja, ik kan nog wel eventjes bellen.’
      Ze slaakte een zucht. ‘Oké, gelukkig.’ Ze legde de situatie aan hem uit. Ze probeerde het kort en bondig te houden, maar vond dat lastig: ze wijdde uit over wat Benno gezegd had. Hij moest begrijpen dat het echt belangrijk was dat ze liet zien dat ze dit kon. Ze wilde zich bewijzen en Benno ongelijk geven. Ze wilde zich niet weer zo klein voelen als vorige week. ‘Dus ik vroeg me af of je vanmiddag misschien tijd hebt om te helpen. Tot vijf uur, half zes, ongeveer.’
      ‘Wat shit, zeg,’ zei Mattie spijtig. ‘Maar ik vrees dat ik je ook niet kan helpen… Ik moet zo ook werken. Ik sta op het punt om weg te gaan.’
      ‘Oh.’ Ze deed haar best om haar teleurstelling niet in haar woorden te laten doorklinken. ‘Ja, nee, snap ik, hoor. Logisch. Helemaal goed. Ik verzin wel iets.’
      ‘Wacht. Luuk!’ Zijn stem klonk ineens een stuk verder weg. ‘Heb je zo iets te doen?’
      Luuk? Kende ze een Luuk?
      ‘Nee, hoezo?’ klonk een stem, en ineens wist ze wie ‘Luuk’ was.
      ‘Floor heeft hulp nodig met haar werk, en jij zit ook in dat duurzame wereldje, toch? Kun jij haar een paar uurtjes uit de brand helpen?’
      ‘Dat is echt niet nodig, Mattie!’ zei Floor direct door haar telefoon, maar door het gebrek aan reactie besefte ze dat hij haar niet hoorde.
      ‘Lukan is nu bij mij, die zou net naar huis maar kan je wel even helpen.’ Er klonk een ondeugendheid in zijn stem. ‘Hij zegt dat je nog iets tegoed hebt van de salami op z’n pizza.’ Ze wist vrij zeker dat Mattie deze situatie bijzonder leuk vond, zeker na wat ze hem verteld had op zijn feestje. ‘Dus hij komt nu jouw kant op.’
      ‘Maar -’
      ‘Niet protesteren. Jij hebt hulp nodig, hij wil het je geven. Hij is er binnen een kwartier. En ik moet nu ook weg, ik moet naar werk. Succes, Floor! Het komt allemaal goed.’
      En na die woorden hing Mattie op.