Hoofdstuk 11.1

Floor had de hele week haar zenuwen weten weg te stoppen voor haar volgende werkdag, maar nu ze hun kantoor binnenstapte, leken ze dubbel zo hard terug te komen. Ze had niets meer van haar collega’s gehoord en hoopte heel hard dat Hanneke daad bij woord had gevoegd en met Benno gesproken had.
      Ze was eigenlijk altijd eerder dan Benno, maar ze had haar gebruikelijke starttijd nog met een kwartiertje vervroegd. Ze hing haar jas over haar stoel, sloot haar laptop aan op de apparatuur van haar gebruikelijke werkplek, haalde diep adem en liep toen naar het bureau van Hanneke en Bianca.       ‘Goedemorgen, dames,’ zei ze met een glimlach, en ze deed haar best om kalmte uit te stralen.
      ‘Goedemorgen!’ zeiden de vrouwen tegelijk, en ze beantwoordden haar glimlach. ‘Hoe is het met je, Floor?’ vroeg Bianca.
      ‘Goed,’ zei ze, en ze bespraken hun week en wat ze in het weekend hadden gedaan en het weer. Het kostte Floor moeite om niet direct ter zake te komen, maar uiteindelijk wist ze een gaatje te vinden en vroeg ze terloops:       ‘Hanneke, had jij Benno nog gesproken?’
      ‘Oh! Ja, ik had het er inderdaad nog even met hem over gehad,’ zei Hanneke. ‘Hij vertelde dat Eva had gezegd dat jij alles van het project af wist. Dus vandaar dat hij jou de ruimte gaf om de regie te nemen.’
      De ruimte geven? Regie nemen? Had Benno haar niet gewoon keihard voor het blok gezet? Had ze soms een andere vergadering bijgewoond dan Hanneke? Of - de gedachte bekroop haar voor ze er erg in had - had ze zich gewoon verschrikkelijk aangesteld en was het allemaal niet zo slecht bedoeld van Benno?
      Voor ze kon reageren, ging de deur van hun kantoorruimte open. Haar hart sloeg over toen hij natuurlijk uitgerekend op dat moment de kamer binnenkwam. ‘Hallo, waardige collega’s,’ zei hij met de jongensachtige grijns die ze van hem kende. ‘Wat een stralende ochtend zo in het najaar, hè?’ Fluitend liep hij naar zijn bureau.
      Floor beet op haar lip. Benno deed net alsof er niks was voorgevallen vorige week, Hanneke deed alsof er niet zoveel meer aan de hand was… Ze moest het zich verbeeld hebben.
      Toch zat ze nerveus met haar vingers te tikken en vond ze het moeilijk om zich op haar werk te concentreren. Ze was nog zenuwachtiger voor de vergadering straks, maar was ook blij als ze die achter de rug had; hopelijk lukte het haar dan om gewoon weer wat werk af te krijgen. Ze moest nog een paar Instagram-posts schrijven en ze wilde ook graag met de duurzaamheidsmarkt aan de slag, maar haar taken zouden pas duidelijk worden na de vergadering.
      En die had ze goed voorbereid. Uiteraard - ze wilde niet weer in de situatie van vorige week komen. Dus tussen het studeren voor haar tentamens door had ze haar stageverslag herlezen, had ze een hele lijst gemaakt van mogelijke samenwerkingspartners en had ze alvast een takenlijst opgesteld van dingen die in ieder geval gedaan moesten worden. Hopelijk zou Benno bijdraaien als hij zag hoe serieus Floor het allemaal nam.
      De tijd kroop voorbij, maar toen het vijf voor half elf was, stond Floor vlug op en liep ze naar de vergaderzaal. Ze had de eindpresentatie van haar stage aangepast zodat hij korter en krachtiger was en meer aansloot bij de werkelijke organisatie. Nu koppelde ze haar laptop aan het scherm.
      Als Nathan niet ziek was geweest, had ze hem gevraagd om mee te gaan; dan voelde ze zich wat meer gesteund. Maar nu moest ze het op eigen kracht doen.
      Haar hart klopte in haar keel toen Hanneke en Bianca al kwebbelend binnen liepen. Ze keken verbaasd naar het scherm, waar nu in grote letters ‘Markt vol duurzaamheid’ stond. Een pakkende titel moest ze nog verzinnen, maar misschien hadden anderen wel input.
      ‘Je ziet er goed voorbereid uit, Floor!’ zei Bianca goedkeurend.
      Floor had geen tijd om te reageren, want Benno kwam - zowaar op tijd - binnen. Ook hij blikte op het scherm, maar aan zijn reactie was weinig af te lezen. Hij ging op de stoel naast die van Floor zitten en liet zich wat onderuit zakken. Maar Floor was voorbereid. Ze zou zich niet uit het veld laten slaan.
      Ze wachtte een minuut, of misschien zelfs meerdere minuten (het voelde in ieder geval heel lang) voor ze haar keel schraapte. ‘Hoi, allemaal,’ zei ze. ‘Het leek me handig om vandaag even anders te beginnen dan vorige week,’ ze durfde Benno niet aan te kijken, ‘dus heb ik een kleine samenvatting van mijn onderzoek gemaakt met gerichte stappen die we kunnen zetten om de markt te organiseren. Dan zitten we allemaal weer op één lijn en kunnen we productief verder.’ De woorden klonken ietwat gemaakt nu ze deze uitsprak, maar ze deed hard haar best om zelfvertrouwen uit te stralen. Ook al bonsde haar hart keihard in haar keel en was het zweet haar alweer uitgebroken.
      ‘Goed plan, Floor,’ zei Hanneke. ‘Ik heb het inderdaad niet heel vers meer in mijn geheugen.’
      De spanning in Floor’s schouders zakten iets door de bijval van haar collega en daardoor had ze vertrouwen om door te gaan. En dus begon ze te vertellen: de aanleiding van haar onderzoek had ze heel kort gehouden, om dat ze vermoedde dat Benno het niet erg leuk vond om te horen dat de betrokkenheid en het enthousiasme bij het EcoGo-event de laatste twee jaar was afgenomen. En ook de resultaten hield ze kort: ze vertelde dat ze naar aanleiding van interviews en literatuuronderzoek had geconcludeerd dat een activiteit met meer interactie zou leiden tot meer enthousiasme en hopelijk ook meer deelname, en dat een markt een laagdrempelige manier was om mensen bewust te maken van alles wat er in de stad speelde op het gebied van duurzaamheid.
      Toen kwam ze bij de organisaties die ze had opgezocht. Voor haar stage had ze met een aantal organisaties contact gehad om te vragen of ze hier iets in zouden zien, maar de lijst was een stuk langer. En het was ook nodig dat er veel organisaties mee zouden doen, want anders zou het een flutmarkt zijn. Dat noemde ze maar niet - ze vertelde vooral dat er veel organisaties en individuen waren die hiervoor in aanmerking zouden komen.
      ‘Natuurlijk willen we ook zelf een marktkraampje oprichten, en sommige organisaties zouden eventueel meerdere willen,’ vertelde ze. ‘Dus als we -’
      ‘Heb je al toestemming geregeld?’ onderbrak Benno haar.
      Floor knipperde met haar ogen. ‘Toestemming?’ herhaalde ze schaapachtig.
      ‘Ja. Heb je het al geregeld met de gemeente?’ Hij ging wat verzitten, waardoor hij nu met zijn ellebogen op tafel leunde. Hij wees met zijn pen naar het scherm terwijl hij zei: ‘Het is leuk en aardig dat ze dat willen doen, maar als de gemeente niet akkoord is, gaat het feestje niet door.’
      ‘Ik - nee.’ Ze slikte. ‘Ik heb dat nog niet geregeld. Dit plan is natuurlijk allemaal vrij nieuw, en -’
      ‘Dan zou ik dat maar zo snel mogelijk doen, als ik jou was,’ zei Benno. ‘Heb je al een locatie?’
      ‘Dat is afhankelijk van hoeveel kraampjes we willen -’
      Benno lachte schamper. ‘Dat is niet hoe het werkt. Je moet er vroeg bij zijn, zeker gezien wij niet flexibel zijn met de datum. Je moet dit zo snel mogelijk afstemmen met de gemeente. De kans is al hartstikke groot dat er geen centrale locatie meer beschikbaar is, en dat we een B-locatie krijgen.’ Hij wees weer met zijn pen naar haar presentatie. ‘Heb je dat niet meegenomen in je onderzoekje?’
      Floor sloeg haar ogen neer. Nee, Floor! Ze had zich zo hard voorgenomen om dat niet te doen, om zich níet nederig te gedragen, dat ze weer opkeek en hem recht in zijn ogen aankeek. Ze hoopte dat ze meer zelfverzekerdheid uitstraalde dan ze voelde, toen ze zei: ‘Nee. Maar dan ga ik dat zo snel mogelijk regelen.’ Ze krabbelde vlug in haar notitieblokje: TOESTEMMING REGELEN GEMEENTE. Daarna haalde ze even diep adem en zei: ‘Zal ik de presentatie dan nu afmaken?’ Ze glimlachte, ook naar Benno, en tot haar opluchting knikte hij. Dus ging ze verder met haar verhaal - al ging het minder soepel dan daarvoor, want in haar hoofd spookte nu de vraag of het niet mis zou gaan. Ze nam zich voor om straks na de lunchpauze - of misschien zelfs wel al tijdens de lunchpauze - meteen contact met de gemeente te zoeken. Ze zou zorgen dat dit goed kwam.