Hoofdstuk 10.4

Ze wist dat ze hem moest loslaten. Heus. Maar dat was verdomd moeilijk. Het liefst had ze in de lift al de prop papier bekeken die ze in haar tas had gestopt, maar omdat ze genoeg geduld had (en vooral uit praktische overwegingen) had ze kunnen wachten tot ze terug was in haar eigen huis. Ze was zelfs begonnen met het uitpakken van de boodschappen uit haar tas, maar halverwege hield ze het niet meer, haalde ze de prop eruit en ging ze naar haar kamer. Daar liet ze zich op haar bed vallen en vouwde ze het papier uit.
      Ugh.
      Hoewel het gestreepte A5-papiertje vol aantekeningen stond, was alles onleesbaar door zijn handschrift, doorgekrast of compleet nietszeggend (wat bedoelde hij in hemelsnaam met 4/20? Of met J10 gelijk?). Het enige woord wat werkelijk leesbaar was, was het woord ‘risico’, maar van de krabbels die ervoor stonden, begreep ze dan weer helemaal niets. En ergens onderin stond een euroteken - of was het toch een E? Misschien had ze meerdere propjes mee moeten nemen, had ze er dan meer uit kunnen halen, want hier had ze helemaal niets aan.
      Ze kwam weer overeind en legde het briefje op haar nachtkastje. Ze had gehoopt beter te begrijpen wat er met Olivier aan de hand was, maar waarschijnlijk waren dit gewoon aantekeningen van zijn studie, of zo. En was hij inderdaad gewoon druk met studeren, en werd de stress hem wat te veel.
Het was niet haar probleem. Ze hoefde zich niet om hem te bekommeren. Wat ze nu het beste kon doen, was dit briefje weggooien, of misschien zelfs ritueel verbranden, om zo het hele Olivier-tijdperk achter zich te laten. Alleen Floor was hun verbindende factor, verder waren ze niet meer voor elkaar, en misschien waren ze dat ook wel nooit geweest.
      Ze kon zich beter focussen op Lukan. De knappe jongen met zijn mooie ogen en zijn goede lijf met wie ze het hartstikke leuk had. Met wie ze vanavond had afgesproken, voor wie ze een lekkere maaltijd op tafel zou zetten en waar veel meer potentie in zat.
      Die woorden liet ze meerdere malen door haar hoofd spoken, maar betrapte ze zichzelf erop dat ze het briefje in het laadje van haar nachtkastje stopte voor ze met haar krukken naar de keuken liep om de rest van haar boodschappen op te ruimen. De losse getallen, woorden en tekens bleven door haar hoofd spoken, maar het lukte haar nog steeds niet om een verband te leggen.
      Pas toen ze begon met koken, leek haar hoofd leeg te lopen en ging ze op in het gerecht dat ze op tafel zou zetten. Een heerlijke geur van gesmolten boter en knoflook vulde de ruimte, vermengd met de romige, kaasachtige aroma’s van de saus die ze had gemaakt en de hartige en licht rokerige toon van de vers gebakken zalm. Haar timing was perfect: toen er aangebeld werd, hoefde ze alleen nog maar alle elementen van de Caprese-salade door elkaar te scheppen en de borden op te maken. En toen ze Lukan binnen liet en hij haar begroette met een kus op haar wang, was Olivier even helemaal uit haar hoofd verdwenen.