Level 19
Tegen de volgende avond aan was er echter nog niemand aan hun deur verschenen en Reyan had alle stenen op de muur al geteld. Zijn loft was niet groot, maar er was weinig te doen behalve lezen en wachten, maar ze konden niet weg - niet allemaal tegelijk tenminste. Ze gingen in koppeltjes de stad in om rond te kijken als het wachten hen echt te veel werd, maar toen ze na nog een dag wachten weer niets hadden vernomen van het Gildehuis, smeet Sohra het boek dat ze aan het lezen was door de kamer. Reyan schrok op toen de kaft met een klap de muur raakte.
‘Ik ben het helemaal zat,’ riep ze. ‘We zitten hier al twee dagen te wachten en nog geen “lazer op” of “komt u langs?”.. Niets. Alsof we niets beters te doen hebben dan hier te zitten wachten.’ Ze ging overeind zitten op de bank. ‘Ik stel voor dat we langs gaan en die mensen het haarfijn duidelijk maken dat we hier niet onze tijd gaan zitten verdoen.’
Kyrin veerde op van de bank. ‘Eindelijk..’ Ze wreef in haar handen.
‘We riskeren al genoeg door hier te zijn,’ ging Sohra verder, ‘door onze queeste op het spel te zetten. Wat is één risico meer?’
Reyan - die op de bank had gelegen - kwam overeind en plantte zijn voeten op de grond. Hij keek om naar Sohra. Was dan nu toch het moment? Kon hij er nu niet meer omheen? De roodharige was nog steeds zo gedreven om naar Ombrosia te reizen. Reyan verwachtte niet dat ze hier goed op zou reageren.
‘Ik zeg het niet graag, maar ik ben het volledig met Sohra eens,’ zei Fay en Sohra keek haar net zo verbaasd aan als Reyan. ‘Bovendien riskeren die mensen in dat dorp daar alles door niet meteen hun biezen te pakken en te vertrekken. We hebben beloofd om hulp te sturen, maar die hulp moet dan wel snel komen, anders is het al te laat.’
Sohra wendde zich tot Reyan. ‘Nou?’
Reyan keek haar aan. Fay stemde ongetwijfeld met Sohra in vanwege die dorpelingen, niet zozeer vanwege die queeste. Eigenlijk betekenen die mensen ook meer voor Reyan dan die queeste ooit had gedaan. Nu hij wist wat hij wist, maakte het hem allemaal niet meer uit. Hij wendde zijn blik. ‘Er is geen queeste.’
Er viel een stilte. De fauteuil tegenover hem kraakte toen Ardin over de leuning heen sprong en ging zitten. ‘Wat?’
Hij zuchtte diep. ‘Ik ben gisteren langs het meldpunt gegaan hier in Arkanor,’ vertelde hij. De spanning greep naar zijn keel en hij ademde diep in om zichzelf te bedaren. ‘Ik vroeg naar de queeste in Ombrosia. Hij is afgerond.’
Hij durfde zijn hoofd niet heffen en staarde naar zijn samengevouwen handen. ‘We zijn te laat,’ voegde hij eraan toe. ‘Het spijt me.’
Het leren kussen naast hem kraakte toen Fay ging zitten. ‘Dat is toch niet jouw schuld?’
‘En of het zijn schuld is,’ sneerde Sohra. Ze gaf woedend een trap tegen de koffietafel. De glazen die erop stonden vielen rinkelend om en rolden over het hout. ‘Als we niet zoveel vertraging hadden opgelopen dan..-’
‘Dan wat?’ onderbrak Fay haar fel. ‘Dan waren die mensen in dat dorp gestorven, Sohra. Dan waren hun huizen verwoest gebleven en dan kwam er geen hulp.’
‘Dat gebeurt nu ook niet,’ zei Kyrin schouderophalend. ‘Niet op deze "officiële" manier tenminste.’
‘Hou voor een keer je eigenwijze opmerkingen voor je, Kyrin,’ beet Fay haar toe. De blondine klakte met haar tong. Reyan bleef voor zich uitstaren. Hij had de juiste keuze gemaakt, toch? Misschien niet voor zijn Party en hun toekomst, maar wel voor die mensen. Dat moest toch íets betekenen? Behalve dan dat je gefaald hebt als leider.
Hij begroef zijn handen in zijn donkere krullen. Zou de Gilde ervan weten? Zouden ze zij misschien verantwoordelijk zijn voor het doorzetten van de queeste naar een andere party? Misschien was dat het wel. Hadden ze het door dat hun party te laag in rang zat voor deze queeste. Maar waarom hadden ze dan nog niemand aan de deur gehad?
‘.. dan vinden we wel weer een andere queeste,’ brak Fays heldere stem ineens weer tot hem door. Ze stond nu overeind, half over de koffietafel heen gebogen en schreeuwend in Sohra’s gezicht. ‘Niet een zoals deze,’ riep de roodharige terug.
‘Dames, genoeg!’ bulderde Ardins stem door de ruimte. Reyan dacht dat hij buiten een vogel hoorde opvliegen van al hun lawaai. Zijn vriend zuchtte en kneep met twee vingers boven op zijn neusbrug. ‘Ik krijg hoofdpijn van jullie.’
‘Je gaat me niet vertellen dat je het met haar eens bent,’ beet Sohra hem toe. Ardin opende zijn armen wijd. ‘Sohra. Er zijn geen kanten. Het is wat het is, we zijn de queeste kwijt. Dat is niemands schuld. We maakten allemaal dezelfde beslissing om deze mensen te helpen en dat heeft ons iets gekost.’
Reyan keek op naar zijn vriend. Dat hadden jouw woorden moeten zijn. Hij dwong zichzelf overeind te komen. ‘Ik weet niet of we te laat waren,’ begon hij, ‘of dat de Gilde ons in de gaten kreeg en ons van de opdracht heeft verwijderd, maar Ardin heeft gelijk. We zijn ‘m kwijt. Niets meer aan te doen.’
Fay rechtte haar rug weer, en Sohra’s schouders leken iets te ontspannen, zelfs al keek ze nog boos. Er viel een stilte over de loft. Het enige wat nog te horen was, was het onverstaanbare rumoer van buiten en het piepen van de draaikruk waar Kyrin verveeld op rond draaide. 'Wat een anti-climax,' mompelde ze.
'Verdomme,' siste Sohra tussen haar tanden. ‘Het was de Gilde niet, we waren gewoon te laat.'
Reyan grimaste. 'Het is klaar, Sohra. Houd erover op.'
‘Ik bedoel dat ik ons nooit heb aangemeld, dus ze kunnen het niet hebben geweten.’
Reyan keek haar aan. ‘Wat?’ Hij draaide zijn lichaam volledig haar kant op. ‘Hoe bedoel je?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Ik heb ons niet aangemeld. Dat loog ik.’ Ze lachte, maar het klonk nep. ‘Je denkt toch niet dat ik zo dom ben? Ik snap ook wel dat de Gilde dat nooit had toegestaan, dus ik waagde een gok door jou te laten geloven dat je geen keuze had. Jou kennende - met je angst om pappie teleur te stellen - zag je geen andere keuze dan meegaan.’
Reyan had het gevoel alsof er een mes door zijn borst gestoken werd. En ook door zijn rug. Misschien wel meer. ‘Maar..- Maar we hebben onze toeslag gekregen en alles.’
Nu sloeg ze een paar tellen haar ogen neer. ‘Ik heb ons spaargeld opgenomen.’
Hij voelde iets zijn hart omsluiten en erin knijpen. Hun geld.. Daar hadden ze een heel jaar hard voor gewerkt. Hoe kon- hoe kon hij dat niet in de gaten hebben gehad? Had hij blindelings geld opgenomen en van hun eigen spaargeld gestolen?
‘Jij manipulatieve trut!’ siste Fay. ‘Hoe kon je dat doen?’
Reyan wendde zich tot Ardin, maar hij kon aan de verbazing op zijn gezicht al lezen dat deze verrassing voor hem even groot was als bij de rest. ‘Sohra, meen je dit?'
Ze trok een schouder op tegelijk met haar wenkbrauwen. De nonchalante houding waarmee ze dat deed maakte hem boos. ‘Waarom zou ik daarover liegen? Ik zag geen andere optie. Ik wil ook het beste voor deze Party en soms heb jij dan een zetje nodig.’ Nu keek hem aan.
‘Noem jij dit mij een zetje geven?’ flapte hij eruit. ‘Je hebt ons belazerd en ons bestolen!’
Ze knikte instemmend. ‘Ik wilde niet dat de Gilde ons ervan verdachte dat we op een of andere illegale wijze deze queeste te pakken hadden kregen. Daarom dacht ik: als we het niet melden, maar daar wél als eerste aankomen, dan kunnen we achteraf aangeven dat het ons gelukt is. En die hoge pief daar kan het dan beamen.’ Ze keek hulpzoekend om naar Kyrin die nog steeds op het piepende krukje rond draaide. Toen de blondine stopte met draaien hoorde Reyan de irritante piep nog in zijn ogen. ‘Het is geen slecht plan,’ zei ze, ‘Het is een doortrapt en dom plan, maar geen slecht plan.’
‘Ik ben het niet eens met deze gang van zaken, Sohra,’ bromde Ardin en zijn vriendin keek hem aan. ‘Dit is niet hoe ik dit wilde doen.’
‘Oh, kom op!’ riep ze en pakte zijn hand. Hij trok zich niet los, maar keek haar ook niet aan ‘Ik wilde ons dáár krijgen, Ardin. De roem en rijkdom waar je altijd van hebt gedroomd. Het lag binnen handbereik.’
‘Maar niet op deze manier, Sohra.’ Nu trok hij zich los uit haar greep. ‘We doen dit samen, met z’n allen. Niet alleen jij en ik.’
Sohra keek haar vriend lang aan en Reyan bespeurde een glans in haar ogen bij het zien van de teleurstelling op Ardins gezicht. Haar handen trilden, alsof ze hem weer wilde vastpakken, maar dat niet durfde. ‘Mijn bedoelingen waren goed, echt waar,’ zei ze nu zachter.
Ardin draaide zich van haar weg. Reyan keek naar haar gezicht en bespeurde berouw in de kromming van haar wenkbrauwen. Naast hem kon Fay haar woede moeilijk onder controle houden. Haar tanden knarsten zachtjes over elkaar. Reyan had het gevoel alsof de wereld even stilstond, waarin een zee van emoties als golven tegen zijn hart sloeg. Hij was boos op Sohra, teleurgesteld in zichzelf en zijn brein bleef een boekwerk aan scenario’s door zijn hoofd spelen. Als ze geen queeste meer hadden, wat konden ze hier dan nog doen? Moesten ze toch wachten op de bode? Of zo snel mogelijk terug naar Mythrend? Maar kon dat wel? Hoeveel geld hadden ze nu nog?
Naast hem klapte opeens de bom die Fay heet en stond ze ineens schreeuwend tegenover Sohra, terwijl Kyrin haar best deed om Fay in bedwang te houden.
Dit was belachelijk! Hun party ging hier nog aan kapot. Er heersten zoveel onenigheid, zoveel diverse moralen en meningen, alsof hun party gedoemd was te falen. Toen hij werd verkozen tot hun leider, had hij een droom over samenwerking, saamhorigheid en een loyaliteit die niet te breken was. Hij had nooit voorzien dat het zijn ergste nachtmerrie kon zijn. Dat wilde hij ook helemaal niet. Het enige dat Reyan wilde, was dat ze leerden samenwerken.
Hij zuchtte diep. ‘Oké, luister,’ begon hij. Zijn stem kwam eerst niet boven het gekrijs van de meisjes uit, dus klapte hij in zijn handen. ‘We zijn te laat voor de queeste,’ herhaalde hij Sohra’s woorden, ‘dus we moeten een plan trekken.’ Vier paar ogen keken hem aan. ‘We zijn hier nu,’ ging hij verder, ‘laten we dan op z’n minst afmaken waar we hier voor kwamen. Die mensen hebben nog steeds hulp nodig. Laten we daar onze energie en woede insteken, in plaats van in elkaar.’
‘Je wilt dat nu gaan doen? Zonder dat we weten waar we staan?’ Haar wangen waren nog rozig van de emotie.
‘Waar we staan, staan we nu toch al en ik denk dat een beetje afleiding wel nodig is.’
Ardin was gaan zitten en hield zijn afstand van Sohra.
Hij keek de roodhaar recht aan, was verrast te zien dat ze beteuterd naar de grond staarde. ‘Sohra.’ Zijn stem klonk luider dan verwacht en ze leek er zelfs even door ontdaan. ‘Wat had je in gedachte?’
Ze keek hem aan, verwarring tekende haar gezicht. ‘De audiëntie met de Gildemeester,' herhaalde hij, 'Wat was je plan?’
Haar gezichtsuitdrukking veranderde naar verrassing. Ze wierp een korte blik naar haar vriend, maar die keek haar niet aan. Ze snoof een keer en haar blik werd feller. ‘Ik was niet van plan me nog te melden bij de receptie, dus als dat je tegen de haren instrijkt..-’
Nu werd hij ongeduldig. ‘Vertel me dan wat je plan is, Sohra?’
‘Ik wil Kyrin naar binnen sturen om te achterhalen welke kamer in dat gebouw we moeten zijn voor onze Gildemeester.. en dan van buitenaf inbreken.’ Ze keek hem afwachtend aan. ‘Dan zullen ze wel moeten luisteren.’
‘Momenteel ben ik niet van plan mijn vertrouwen in jou te leggen,’ zei Fay. ‘Tot nu toe heeft dat ons alleen maar in de problemen gebracht.’
‘Heb je een beter idee? Want dan hoor ik het graag,’ beet Sohra haar toe. Fay keek haar strak aan. Sohra trok haar wenkbrauwen uitdagend naar haar op, maar Fay zei geen woord. Ze richtte zich op Reyan. ‘Ik verklaar je voor gek dat je naar haar wilt luisteren, maar,’ zei ze voordat haar stem iets leek te kalmeren. ‘Ik luister naar jou.’
Reyan sloeg zijn ogen neer. Vertrouwen is het enige dat hen nog kon redden. Als Reyan niet meer op Sohra kon vertrouwen, in welke situatie dan ook, dan waren ze gedoemd als party. En hoewel zijn onderbuik roerde, keek hij weer op. ‘Geen geweld. Geen bedreigingen. En je laat mij het woord doen.’
Een grijns gleed over Sohra’s gezicht. ‘Deal.’
Reyan keek Kyrin aan, al voorspelde hij dat zij wel instemde. Ze knikte met een duivelse blik in haar ogen. Daarna wendde hij zich tot Ardin. De spierbundel had Sohra nog geen blik gegund, maar hij keek Reyan aan en knikte. ‘Ik ben wel voor een alle-hands-aan-dek aanpak.’
Hij keek Sohra en Fay een paar hartslagen lang aan. Zijn beste vriendin beet even op haar lip en toen zuchtte ze. ‘Fuck it. Die mensen hebben ons nodig.’
Reageer (2)
Zo, bleek Fay opeens een opgewonden standje 😆
5 maanden geledenHet voelde wel een beetje random dat Sohra het opbiechtte. Misschien kun je daar nog wat mee bij je rewrite ;p
Kijk dat zijn goeie tips! Dat was ook een late aanpassing die er oorspronkelijk niet in zat. Dus inderdaad, dat zit wat wankel
5 maanden geledenOwh damn wel dit draaide even anders uit dan gedacht.
5 maanden geleden