Hoofdstuk 10.3

Olivier deed geen poging meer om te protesteren, al leek hij ook verre van comfortabel toen hij de sleutel van zijn studio in het slot van zijn voordeur draaide. Ongeduldig wisselde Lysanne haar gewicht van haar krukken naar haar ene goede been - Olivier deed er een eeuwigheid over.
      Het was niet Ilse die ze zag toen hij eindelijk de deur opendeed en naar binnen liep. Het was ook geen andere vrouw - er zat helemaal niemand.
      Maar ze begreep wel waarom Olivier aarzelde. ‘Zootje’ was nogal zwak uitgedrukt. Háár slaapkamer was een zooi, dit was een ravage. Op zijn enige aanrechtblad in de keuken stond een toren van afwas; op zijn grote eettafel stond nog dubbel zoveel. De rest van de tafel lag bezaaid met notitieblokken, propjes papier, verschillende volle én lege zakken chips, en nog meer voedingswaren. Alleen het uiteinde van de tafel was leeg, waar Olivier’s laptop aan de lader lag met zijn muis ernaast. Ook de vier eetkamerstoelen waren niet leeg; een sporttas, een rugzak, drie plastic tassen (en ook nog twee op de grond).
      Op zijn bank lag een enorme berg was, en Lysanne kon niet onderscheiden of dat schoon of vies was; het wasrek was in ieder geval nergens te bekennen. Ook op de grond náást de bank lagen kledingstukken, en ook daar lagen propjes papier. En zelfs op zijn bed lag nog kleding, en propjes papier.
      Lysanne slikte. Ze wist dat studenten hun kamers meestal niet zo opruimden, maar Olivier’s studio had hij altijd netjes bijgehouden. Sterker nog, hij had één van de meest schone en nette huizen die ze kende - al was dat nu totaal veranderd.
      ‘Je mag inderdaad wel even opruimen,’ probeerde ze er een grapje van te maken. En schoonmaken, dacht ze erachteraan, kijkend naar de dikke laag stof die op de vensterbanken lag.
      ‘Ja, eh - ik heb het een beetje druk,’ zei Olivier vlug.
      ‘Met de tentamens?’
      ‘Tentamens?’ De blik in zijn ogen was vertwijfeld, en pas na een seconde leek hij zich te herstellen. ‘Ja, tentamens, inderdaad. Druk met de studie. Ik ben blij als dat klaar is.’
      Het was zo’n ontzettend onnatuurlijke reactie dat Lysanne even met haar mond vol tanden stond. Een enorme reeks aan vragen speelde door haar hoofd. Wat ging er in zijn hoofd om? Waarom leek hij zo paniekerig - en waarom was zijn kamer zo’n puinhoop? Waarom gedroeg hij zich zo gek? Wat was er in hemelsnaam met hem aan de hand?
      Ze moest het loslaten. Zij betekende niets voor hem, dus hij betekende ook niets voor haar. Dus hoefde ze zich niet om hem te bekommeren - dat was aan zijn naasten. Misschien moest ze Floor over deze rotzooi vertellen, zodat -
      ‘Wil je het niet aan Floor vertellen?’ Hij gebaarde om zich heen en begon rotzooi van de grond te rapen. Alsof die paar beetjes troep die hij nu opruimde, het verschil nog gingen maken. ‘Die gaat zich alleen maar zorgen maken, en dat is nergens voor nodig.’
      Lysanne dacht ook dat ze zich zorgen zou gaan maken. Dat het nergens voor nodig was, daar was ze het niet mee eens. En daardoor reageerde ze niet direct, dus ging Olivier verder: ‘Echt waar. Ik ruim het binnenkort weer op. Als de tentamens voorbij zijn.’ Hoewel zijn woorden kalm waren, lag er een smekende blik in zijn bruine ogen. Ogen die haar in het verleden deden smelten, maar die nu alleen maar haar zorgen aanwakkerden.
      ‘Oké, ik houd mijn mond,’ zei Lysanne echter. Haar ogen gleden naar het nachtkastje en tot haar verbazing lagen haar oorbellen en ketting daar gewoon nog. Alsof alles in de kamer een enorme bende was, behalve dat.
      Met enige moeite krukte ze zichzelf er naartoe. Ze liet de rugzak van haar schouders glijden en stopte haar sieraden in het zijvakje. ‘Dankjewel,’ zei ze met een glimlach. ‘Fijn dat ik ze terug heb.’ En terwijl ze hem met haar woorden afleidde, pakte ze ongemerkt één van de proppen papier van zijn bed en stopte die ook vlug in haar tas.
      Daarna liep ze terug naar de deur. Toen ze Olivier passeerde, bleef ze even staan en keek ze hem aan. Zijn vingers gleden naar de rug van haar hand, en als reactie spreidde zich direct een warmte door haar lijf. Ze liet het handvat van haar kruk los en vervlocht haar vingers met de zijne. Toen ze opkeek van hun verstrengelde handen, besefte ze pas hoe dichtbij hij gekomen was. Haar ogen gleden naar zijn lippen, die prachtige, zachtroze lippen, die ze al zo vaak gekust had. En toen ging haar blik naar zijn ogen, en keken ze elkaar aan, en haar hart bonkte wild in haar borstkas.
      Maar toen zag ze de wallen onder zijn ogen, en daardoor keerde ze terug naar de werkelijkheid. Ze waren geen stel. Hij liet haar niet binnen. Ze was nu met Lukan.
      Ze liet zijn hand los en zette een kleine stap achteruit - en als reactie stapte hij ook naar achteren, op een plastic tas. Het geknisper ervan zorgde ervoor dat aan Lysanne’s lippen een nerveuze giechel ontsnapte, die ze omzette tot een kleine glimlach. ‘Pas goed op jezelf, Olivier,’ zei ze zachtjes.
      ‘Ja…’ zei hij. ‘Jij ook.’ Hij opende de deur voor haar en in haar eentje liep ze terug naar de lift.