Hoofdstuk 10.2

Oké, naar de supermarkt gaan was toch niet zo’n leuke bezigheid als je geblesseerd was aan je been. Het meezeulen van een mandje was niet te doen, dus had ze een kar gepakt, maar dat was ook niet echt met krukken te combineren. Dus had ze de krukken in de kar gezet en strompelde ze de winkel door, waardoor de andere supermarktbezoekers haar ofwel met grote ogen en opgetrokken wenkbrauwen bekeken omdat ze niet normaal kon lopen, of het gewoon niet doorhadden en haar half opzij beukten, waarna ze een flinke snauw om de oren kregen.
      Al met al was Lysanne blij toen ze haar boodschappen in haar tas had gestopt en ze weer bij haar fiets stond. Haar humeur was flink op de proef gesteld en even vroeg ze zich af of ze nog wel langs Olivier moest gaan, maar wat maakte het ook uit? Dan had ze dat ook maar gehad.
      Het was vreemd om voor het portiek van zijn appartementencomplex te staan en niet naar binnen te gaan voor seks. Ze dacht erover na of ze ooit eerder bij hem thuis geweest om een andere reden, maar concludeerde met vrij veel zekerheid dat dat niet het geval was.
      Haar hart klopte toch wel een tikje sneller toen ze de deurbel indrukte. Misschien was hij wel helemaal niet thuis en maakte ze zich zorgen om niks. Dan zou ze hem wel gewoon een berichtje sturen of hij haar sieraden aan Floor wilde meegeven en zou ze voor haar afspraakje vanavond andere oorbellen dragen. Misschien had ze dat sowieso moeten doen, want ze merkte dat ze met de seconde meer hoopte dat hij niet thuis zou zijn.
      Ze wilde net weer opgelucht bij de deur wegstappen toen ze plotseling zijn stem door de intercom hoorde. ‘Hallo?’
      ‘Hoi!’ zei ze, en ze probeerde zo opgewekt mogelijk te klinken - ook al was dat volledig in strijd met wat ze voelde.
      ‘Wie is dit?’
      ‘Oh!’ Haar wangen werden rood. ‘Het is Lysanne! Ik bedoel, ik ben Lysanne.’ Wat was ze nou aan het bazelen? Kom op, Lys, gedraag je.
      ‘Oh!’ Er klonk verbazing in zijn stem. Hij liet een korte stilte vallen en zei toen: ‘Wil je binnenkomen?’
      ‘Graag.’
      De buzzer klonk en onhandig wist ze de deur te openen, waarbij ze haar billen tegen de deur aan leunde om hem open te houden terwijl ze zich met haar krukken naar binnen wurmde. Ondingen.
      Het leek haar dit keer niet zo handig om de trap te nemen, ook al lukte het haar in het trappenhuis naar hun eigen appartement ook - maar met moeite, dus de luxe van een lift was zeker niet overbodig.
      Ze drukte op het knopje en wachtte. De schrik sloeg haar om het hart toen er plotseling iets tegen haar aan tikte en ze zette met verhoogd hartslag een stap naar voren, waarbij ze per ongeluk net niet lekker op haar verkeerde been leunde. Een pijnscheut trok door haar voet en ze beet op haar tong om de persoon die de deur had geopend niet een verwensing naar het hoofd te slingeren, want hij had haar toch door het raam kunnen zien?
      Dat gevoel verdween toen het Olivier was die ineens voor haar neus stond. ‘Sorry,’ zei hij geschrokken. ‘Heb ik je nou alweer geblesseerd?’
      ‘Het valt mee,’ zei Lysanne, en ze glimlachte, al begreep ze niet waaróm haar irritatie direct verdwenen was. Misschien kwam het doordat ze al zo lang gevoelens voor hem had. Misschien kwam het door de schuldbewuste blik in zijn bruine ogen. Misschien kwam het doordat hij er ontzettend moe en daardoor een stuk minder zelfverzekerd uitzag dan ze gewend was.
      ‘Ik dacht dat je misschien moeite zou hebben met je krukken, dus ik wilde kijken of ik je kon helpen,’ zei Olivier, en haar lichaam verwarmde een beetje door zijn woorden - maar ze herstelde zich snel.
      ‘Nee, ik ben ontzettend handig geworden met deze ondingen,’ zei Lysanne met een kleine grijns, terwijl ze haar linkerkruk een beetje omhoog stak. ‘Al is zo’n lift wel een enorm voordeel.’ Ze slikte de woorden dat ze beter de komende tijd hier kon logeren in - dat was een grapje die ze een paar weken geleden sowieso gemaakt had, maar die nu ontzettend ongepast zou zijn.
      ‘Waarom ben je hier?’ Zijn woorden klonken niet verwijtend, eerder verbaasd.
      ‘Ik heb een paar oorbellen en een ketting bij je laten liggen,’ zei ze, en ze deed haar best om het zo luchtig mogelijk te laten klinken, alsof er helemaal geen lading aan zat. Alsof de laatste keer dat ze hier was geweest, een doodnormale avond was geweest. ‘En ik was in de buurt, dus wilde ik ze even komen ophalen.’
      ‘Waar heb je ze neergelegd? Dan haal ik ze wel even.’
      ‘Eh…’ Op dat moment klonk de ping van de lift, dus zond Lysanne hem een glimlach. ‘Ik weet het niet helemaal zeker, waarschijnlijk op het nachtkastje. Maar ik ga wel even mee naar boven, nu ik hier toch ben.’
      ‘Oh.’ Hij klonk niet bijster enthousiast, maar wie A zei, moest ook B zeggen. Dus stapte Lysanne vastberaden de lift in en drukte ze op de knop met de 2 erop. Olivier liep ook naar binnen.
      Ze wist niet zo goed wat er met hem aan de hand was; hij leek een beetje ontdaan, en ze vroeg zich af of dat door haar komst was. Kwam het doordat ze hem de laatste keer dat ze elkaar zagen weg had gestuurd? Ze was toen zelf ook wel een beetje overrompeld geweest door zijn plotselinge aanwezigheid, maar ze had zich in ieder geval nog wel normaal gedragen. Al was Olivier’s gedrag van de laatste maanden eigenlijk al onverklaarbaar…
      ‘Ik wil het ook wel gewoon even halen, hoor,’ zei Olivier nog een keer. ‘Mijn kamer is - nogal een zooitje.’
      ‘Oh, dat maakt mij toch niet uit,’ wuifde Lysanne zijn woorden weg.
      ‘Weet je het zeker? Nu moet je die gang doorlopen, met die krukken, en -’
      ‘Nee, het is prima, een beetje beweging is goed voor me,’ viel ze hem in de rede. Want eerlijk gezegd begon ze zich nu af te vragen waaróm hij niet wilde dat ze binnenkwam. De enige reden die ze kon bedenken, was dat ze een andere meid zou aantreffen. Zou het Ilse zijn? Oh, shit, waarschijnlijk was het Ilse… Dat zou ongemakkelijk zijn, maar het zou haar misschien ook wel weer helpen om nóg meer over hem heen te komen. En nu wilde ze het weten ook.