Hoofdstuk 9.3

Toen de deurbel ging, greep ze de kans om even uit het gesprek en de bijbehorende gedachtenstroom te stappen. Ze liep naar de gang en haalde de telefoon van de intercom van de haak. ‘Hallo?’
      ‘Floor? Hoi!’
      Ze kon de stem van Olivier pas na een paar tellen plaatsen. ‘Ol? Wat doe jij hier?’
      ‘Kijken hoe het met Lysanne gaat. Is ze thuis?’ Hoewel de intercom zijn stem ietwat vervormde, kon ze wel ontwaren dat hij minder zelfverzekerd klonk dan ze gewend was.
      ‘Ze is thuis,’ zei Floor, en ze drukte uit automatisme op het knopje om hem binnen te laten. Pas toen vroeg ze zich af of het wel zo’n goed idee was om Olivier, Lukan en Lysanne in dezelfde ruimte te zetten. Olivier was geen fan van Lukan en de laatste keer dat ze Lysanne en haar broer samen had gezien, hadden ze nogal op elkaar lopen vitten.
      Het verbaasde haar sowieso dat Olivier ineens voor de deur stond. Het was niet heel gek dat hij kwam checken hoe het met Lysanne verging - ten slotte was hij deels debet aan haar blessure. Maar hij had haar ook gewoon een berichtje kunnen sturen.
      ‘Hé.’ Olivier was sneller dan ze had verwacht de trappen opgelopen, en hij klonk een beetje buiten adem, ook al kende ze hem niet als iemand met een slechte conditie.
      ‘Hoi,’ zei Floor. ‘Lysanne is er wel, maar ze heeft wel ook nog een andere bezoeker.’ De waarschuwing was overbodig, want Floor had de deur naar de woonkamer open laten staan en dat bracht Lukan direct in beeld.
      ‘Oh,’ zei Olivier enkel. Het was opvallend hoeveel teleurstelling in zo’n kort woord verpakt kon zitten.
      ‘Floor? Wie is dat?’ riep Lysanne vanaf de bank, en weer stak de bovenkant van haar hoofd boven de rugleuning van de bank uit - maar zodra ze Olivier zag, verdween ze direct weer.
      Olivier leek echter aan de grond genageld te staan. Nou, dit schoot lekker op. Wat was er toch aan de hand met die twee? Had er iets tussen hen gespeeld waar Floor niks vanaf wist, of zo?
      Om de situatie een beetje te laten vlotten, gaf Floor haar broer een kleine por, die hem uit een soort trance leek te halen. Het was bijzonder om te zien hoe hij zijn gezicht plotseling weer in de plooi had, alsof hij alles onder controle had, toen hij naar de bank liep.
      ‘Hoi. Ik kwam kijken hoe het met je ging.’ Hij glimlachte, en ging daarna zitten op de eetkamerstoel die Floor voor hem aanschoof. Het viel Floor op dat hij Lukan niet aankeek.
      ‘Best goed, hoor,’ zei Lysanne, die nogal overrompeld was en zich met moeite leek te herpakken.
      ‘Ik heb iets kleins voor je meegenomen.’ Olivier haalde een klein pakketje - ongeveer ter grootte van een boek maar dan verfrommeld ingepakt, uit zijn binnenzak. ‘Hopelijk smaakt het.’
      ‘Oh. Dank je.’ Lysanne leunde voorover om het pakketje aan te nemen en kreunde daarbij kort omdat haar voet bewoog. Olivier’s ogen schoten er direct naartoe, en het masker verdween voor een halve seconde van zijn gezicht voor hij die weer in de plooi had.
      Lysanne pakte het pakje uit en grinnikte. ‘Willen jullie me vetmesten?’ zei ze, terwijl ze het zakje met snoepbanaantjes in de lucht hield. ‘Ik kan niet meer sporten en ik krijg van alle mannen om me heen snoep. Is dat een subtiele hint?’
      ‘Tja, de sportschool is blijkbaar levensgevaarlijk,’ zei Lukan met een grijns, en nu pas leek Olivier zijn aanwezigheid te erkennen.
      ‘Oh, Lukan, dit is Olivier, de man die me zo liet schrikken dat ik naar het ziekenhuis moest,’ stelde Lysanne hem met een lachje voor. ‘En dit is Lukan.’
Lukan kwam overeind om de jongen een hand te geven. Toen Olivier geen directe aanstalten deed om zijn hand te schudden, leek het kwartje te vallen: ‘Ik heb jou eerder gezien!’ Hij ging weer zitten, maar met een brede grijns op zijn gezicht. ‘Die avond in het pizzarestaurant!’
      Olivier liet een spottend geluidje horen. ‘Dat klopt. Toen je bijna met mijn zusje stond te bekken. Ik zie dat je je aandacht vrij snel verplaatst hebt.’
      Floor kromp ineen. Had haar broer dat nou echt gezegd? Ze keek schichtig van Olivier naar Lukan, die ook duidelijk even van zijn stuk gebracht was: zijn grijns was verdwenen en zijn blauwe ogen waren groot. Toen hij haar plotseling aankeek, sloeg Floor direct haar ogen neer.
      Ze wist niet wat de overhand nam: schaamte of irritatie. Maar geen enkele verwensing die daarbij hoorde, leek haar mond te bereiken.
      ‘Toen, inderdaad,’ zei Lukan fronsend. Zijn ondertoon was een stuk koeler.
      ‘Als je hier bent om de sfeer te vergallen, dan mag je ook wel weer weggaan, hoor,’ zei Lysanne spottend. ‘Bedankt voor de banaantjes, het ongeluk is je vergeven, toedeloe.’ Ze wapperde met haar handen om hem weg te wuiven.
      Olivier aarzelde. Floor vroeg zich heel kort af of hij zijn excuses aan zou bieden, maar toen stond hij op en liep hij de woonkamer uit.
      Toen ze de voordeur hoorde klappen, sprong Floor ook op. Hoewel ze graag uit deze situatie weg wilde, kostte het haar de grootste inspanning om Olivier in het trappenhuis naar beneden te volgen, maar ze deed het toch. Ze had vandaag al zo enorm over zich heen laten lopen, dat ze weigerde haar eigen broer datzelfde te laten doen.
      ‘Hé,’ zei ze. Ze probeerde het zo fel mogelijk te laten klinken, ook al leek het in de verste verte nog niet op hoe Lysanne zou reageren. Hoe ze net gereageerd hád.
      ‘Wat?’ bromde Olivier, die zijn fiets van slot deed.
      ‘Waarom deed je dat?’ vroeg Floor. Opnieuw klonk haar stem niet zo boos als ze zich voelde, maar eerder bezorgd. Bezórgd!
      ‘Wat?’ zei Olivier weer.
      De stekels op haar rug werden groter. ‘Mij zo voor schut zetten.’
Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Was dat wat ik deed? Volgens mij benoemde ik enkel de feiten.’
      ‘Nee, je zette me voor schut!’ Ze wist niet of er een rilling over haar rug trok omdat ze het koud had zo zonder jas buiten, of door de emoties en zenuwen die beslag namen op haar lichaam. ‘Je deed precies wat Lysanne zei, je maakte de situatie heel ongemakkelijk en ik snap niet waaróm!’
      Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien, was Olivier verbaasd over haar uitbarsting. Hoewel het nog heel timide was, was het voor haar doen écht een uitbarsting, en ze kon zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst haar stem op deze manier had verheven.
      ‘Hij is geen goede vent.’
      ‘Waar baseer je dat op?’
      ‘Hij is een vrouwenverslinder!’
      ‘Nou en?’
      ‘Nou en?’ Olivier was van zijn stuk gebracht. Hij stond met zijn mond vol tanden - en heel kort trok er een stoot van adrenaline door haar lijf, heel even had ze een euforisch gevoel, tot ze het verdriet in zijn ogen zag.
      De blijdschap dat ze voor zichzelf opgekomen was, maakte direct plaats voor bezorgdheid. Niet alleen door zijn blik, maar ook door de wallen onder zijn ogen die haar nu plotseling opvielen. En lag het aan haar, of had hij ingevallen wangen?
      ‘Is er iets met je aan de hand, Olivier?’ vroeg ze na een stilte.
      Hij wreef over zijn kin en heel kort dacht Floor dat hij eerlijk zou reageren - maar toen draaide hij zich van haar af en begon hij aan zijn kettingslot te rammelen. ‘Nee, er is niks,’ gromde hij. En zodra hij zijn fiets gereed had, fietste hij weg.