Hoofdstuk 9.2

De hele werkdag had het huilen haar nader gestaan dan het lachen en ze was enorm opgelucht toen ze eindelijk thuis was. Haar hart klopte nog steeds in haar keel toen ze de sleutel in de voordeur draaide. Ze nam niet de moeite om haar jas en schoenen uit te trekken en liep in één rechte lijn naar de woonkamer.
      Omdat Lysanne’s voet in het gips zat en ze deze zoveel mogelijk omhoog moest houden, lag ze hele dagen op de bank. Ze had het hele hoekje haar eigen gemaakt door haar studieboeken, haar ereader, een pak koekjes, een theekan en theemok en een flesje water op en om het bijzettafeltje neer te zetten, tot ergernis van Aimee.
      Floor vond de zekerheid dat haar vriendin daar was nu juist wel fijn. ‘Het was echt een rotdag op werk,’ zei ze direct, ten teken van begroeting, toen ze de woonkamer inliep. Haar adem stokte echter en ze verstijfde toen ze ineens recht in de opvallend blauwe ogen van Lukan keek, die relaxt in de donkerrode fauteuil naast hun bank zat en haar kant opkeek.
      ‘Is dat Floor?’ zei de stem van Lysanne. ‘Floor, wat is er loos? Was het Benno?’ Boven de rugleuning stak plotseling een half hoofd van haar vriendin uit. ‘Ach, dat verdomde been ook,’ mopperde ze terwijl ze ging verzitten. ‘Floor, kom even hierheen, dan kun je vertellen wat er aan de hand is.’
      ‘Benno?’ vroeg Lukan, terwijl Floor naar de bank liep en op de leuning ging zitten. ‘Die vervelende collega?’
      ‘Ja,’ mompelde Floor. Ze keek naar haar vingers, die ze in elkaar vlocht. ‘Hij reageerde er niet zo goed op dat ik naar mijn baas ben gegaan.’
      ‘Wat zei hij dan?’ vroeg Lysanne.
      Floor wierp een korte, aarzelende blik op Lukan. Ze had hem hier niet verwacht, anders was ze nooit zo snel over dit onderwerp begonnen. ‘Ik wil jullie niet storen in jullie gesprek,’ zei ze daarom. Wat deels waar was, want ze maakte de sfeer er niet beter op - al vond ze het ook spannend om Lukan te vertellen hoe ze over zich heen had laten lopen.
      ‘Je stoort niet,’ zei hij echter direct, en toen Floor naar hem keek, zag ze tot haar verbazing dat zijn wangen een beetje rood waren. ‘Vertel.’
      En dus vertelde Floor wat Benno gezegd had. ‘Het was zo stom. Ik zat daar maar,’ eindigde ze het verhaal. ‘Ik kon niet eens meer hele zinnen vormen.’
      ‘Wat een báby!’ zei Lysanne fel. ‘Oh, Floor, je had best tegen hem mogen zeggen dat ie zich als een kleuter gedroeg. Terwijl ie nota bene de oudste van de groep is!’
      Floor kromp in elkaar bij die woorden. Want ze was het met haar vriendin eens. Ze had het gesprek de rest van haar werkdag elke minuut weer doorgenomen, en in elk scenario had ze een gevat antwoord gehad. Met humor, om de situatie verlichten, of juist heel kalm en rationeel om hem erop te wijzen dat hij bij Eva moest zijn als hij het hier niet mee eens was en niet bij haar. Maar ja, in de praktijk lukte het haar nooit.
      Daarom waren Lukan’s woorden een verademing om te horen: ‘Ik kan me voorstellen dat je op zo’n moment te overrompeld bent om gevat te reageren.’
      Ze perste er een kleine, dankbare glimlach uit. ‘Een beetje wel, ja.’
      ‘Ik denk dat veel mensen precies hetzelfde zouden reageren, hoor. Het is inderdaad nogal kinderachtig gedrag,’ vond Lukan, ‘en je verwacht toch meer van een volwassen man.’
      ‘Nou ja, eigenlijk past het ook wel weer een beetje bij hoe Benno is,’ gaf Floor eerlijk toe. ‘Hij heeft nogal de neiging om…’ Ze overdacht haar woorden. ‘...om niet altijd na te denken voor hij zijn gedachten op tafel gooit.’
      Lukan grinnikte. ‘Een vrolijke kwajongen op een goede dag, maar een kleuter als zijn ego gekwetst wordt?’
      Floor bloosde. ‘Misschien - misschien is dat wel een goede omschrijving.’
      ‘En nu?’ vroeg Lysanne.
      ‘Hanneke - een andere collega - gaat met hem praten, dus ik hoop dat het dan opgelost wordt.’ Nu ze iets gekalmeerd was, was ze zich er ineens erg bewust van dat ze haar jas nog aan had, dus die trok ze uit. ‘Dus ik wacht dat eerst maar af.’
      ‘Nou, dan hoop ik dat zíj tegen hem zegt dat ie zielig is,’ gromde Lysanne. ‘Kun jij niet gewoon het project gaan leiden? Zodat je hem laat zien dat je hem helemaal niet nodig hebt?’
      ‘Ik zou dat wel willen, maar daar heb ik de tijd niet voor omdat ik maar één dag per week werk,’ zei ze spijtig. ‘Benno werkt fulltime en heeft nu maar twee projecten lopen. Dus ik heb hem wel echt nodig.’ Daarnaast had ze nog nauwelijks ervaring met het organiseren van zo’n groot evenement en trok ze haar organisatietalent in twijfel. Maar dat hoefde ze nu niet te zeggen.
      ‘Stomme Benno,’ zuchtte Lysanne met haar armen over elkaar. Ze was duidelijk gefrustreerd over de onmacht die ze voelde. ‘Als je wilt dat ik hem op z’n kop geef, dan zeg je het maar. Dan loop ik naar hem toe. Of, nou ja, dan hinkel ik naar hem toe. Stomme voet.’
      Floor grinnikte. ‘Ik zal het onthouden,’ zei ze, en niet voor het eerst wenste ze dat ze wat meer als Lysanne was. Die liet tenminste niet zo over zich heen lopen. ‘Bedankt voor het mee denken. En sorry dat ik zomaar jullie gesprek kwam onderbreken.’
      ‘Nee, maakt niet uit,’ zei Lukan. ‘Ik kwam even de ongelukkige patiënt bezoeken.’
      ‘En hij heeft fruit meegenomen,’ zei Lysanne met een hoofdknikje naar de bak met snoepaardbeien, snoepbananen en snoepkersen. 'Heel gezond.' Ze had een klein lachje om haar lippen waaruit bleek hoe leuk ze het vond dat hij er was - al verried de stralende blik in haar ogen dat nog veel meer.
      Kortom: die kleine sprongetjes van haar hart elke keer als ze Lukan zag, moest ze net zo lang negeren tot ze waren verdwenen. Want als het tussen hem en Lysanne serieuzer zou worden, dan zou het ontzettend onhandig zijn als haar lichaam elke keer zo heftig op hem reageerde. Maar het zou haar lukken - ze moest gewoon niet te vaak in die verdomd mooie ogen van hem kijken.