Level 22
‘Dus wat gaan we nu doen?’ hoorde hij Ardin vragen. Reyan had even geen antwoord. Ze moesten wéér wachten en hij was te boos om helder na te denken. Hij liep het gebouw uit, het plein over en zette koers naar zijn loft. Hij wilde even niet praten, alleen maar lopen, in de hoop dat de opdringerige woede zou bedaren. Maar hoe meer hij erover nadacht, hoe meer het in zijn binnenste begon te borrelen. Hij wilde naar Sohra schreeuwen, snauwen of haar een duw geven. Sinds het moment dat ze de Academie hadden verlaten, had zij haar best gedaan hem over de rand te krijgen, bleef aan hem trekken en duwen tot hij zou vallen en het leiderschap aan haar zou overdragen. Ze ondermijnde voortdurend zijn positie, trok zijn beslissingen in twijfel en daagde zijn autoriteit uit. Hij deed zijn best om haar te behagen, haar bij beslissingen te betrekken, maar ze had overal kritiek op. Hij begon zich te realiseren dat zij hem nooit als haar leider zou accepteren en misschien altijd zou proberen hem van zijn troon te stoten. Angst greep hem al bij de keel als hij erover nadacht. Wat als zijn ouders dat zouden horen? Of de Gildemeester uiteindelijk besloot hun Party uit elkaar te trekken omdat ze niet goed samen konden werken? Dan zou hij compleet als leider hebben gefaald. Nee, hij moest een grens gaan aangeven, anders zou dat nog gaan gebeuren ook. De Gildemeester had haar beslissing gemaakt, daar moest Sohra zich maar aan over gaan geven.
Vlak voor de trap naar zijn loft bleef hij staan en wachtte tot de rest de treden op liepen. Toen Sohra langs hem wilde lopen, pakte hij haar arm beet. ‘Jij niet.’ Ze keek hem geïrriteerd aan, maar hij keek niet weg. ‘Wij moeten praten,’ zei hij uiteindelijk met zijn stoerste stem. Toch probeerde hij niet al te boos te klinken.
Ze trok haar arm los, maar liep wel achter hem aan toen hij het steegje achter de trap in liep. Daar draaide hij zich naar haar om. Hij keek haar even aan. Bedacht zich heel even of dit wel slim was, maar toen Sorha ongeduldig haar armen over elkaar sloeg, opende hij toch zijn mond. ‘Je kan dit soort dingen niet doen,’ perste hij over zijn lippen. ‘Wat je daarbinnen deed was onacceptabel, begrijp je dat?’
‘Wat?’ bleef ze koppig aanhouden.
‘Je weet heel goed waar ik het over heb. Je trekt mijn leiderschap in twijfel voor de ogen van onze Gildemeester en zet mij - onze party - voor schut.’ Zijn hart bonsde tegen zijn ribben en zijn handen voelde klam. Toch bleef hij doorpraten. Hij wilde haar niet haten zoals hij dat nu deed en hij wilde niet dat zij hem haatte. Dit moest nu gebeuren, anders zouden ze uit elkaar vallen. ‘Wat denk je dat de Gildemeester daarvan zou vinden? We lijken zo totaal niet verenigd.’
‘Jij geeft te veel om wat machthebbers van je vinden.’ Ze draaide zich een kwartslag van hem weg. Een verdedigingsmechanisme? Of wilde ze weg gaan lopen? ‘En ik ben niet van plan om klakkeloos orders op te volgen als ik denk dat er betere beslissingen genomen kunnen worden.’
‘Je handelde egocentrisch. Je zette wéér je eigen agenda boven het belang van ons allemaal.’ Hij wees naar haar. ‘Het is manipulatief en schadelijk voor onze party.’ Zijn hand trilde en hij hoopte maar dat ze het niet zou zien. Sohra bleef hem fel aankijken. Ze was boos, dat zag hij, maar hij zag ook een flikkering van aarzeling in haar ogen en ze sprak niet terug. Kon het dan toch zijn dat zijn woorden op haar inspraken?
Toch rolde ze met haar ogen. ‘Ben je klaar nu? Ik wel.’ En ze draaide zich volledig van hem weg. Even stond Reyan bevroren, maar toen schoot hij los van zijn plek. Met een paar passen had hij haar ingehaald en greep hij haar arm vast, terwijl hij met zijn andere hand haar tenue vastgreep. Hij keek haar recht aan, maar ontving geen boze blik, geen tuf in zijn gezicht. Ze keek hem met grote ogen aan. Het metaal van zijn handschoen drukte hij tegen haar borst, terwijl het krachtveld om hen heen haar ervan weerhield weg te lopen. Het kostte hem een paar seconden voordat hij doorhad wat hij deed en toen liet hij haar gauw los en zette een stap achteruit. Het krachtveld verdween, maar Sohra bleef staan. Hij keek naar zijn metalen handschoen. Hij had nog nooit zijn wapen verheven tegenover een mens. Hij had ook nooit gedacht dat hij daartoe in staat was, maar ze maakte hem gewoon zo boos.
Hij deactiveerde de handschoen en zuchtte. ‘Ik ben moe,’ zei hij nu zachter, ‘Ik ben moe van dit constante gebikker, dit- dit eindeloze gevecht.' Hij wreef zijn handen over zijn gezicht. 'Als onze Gildemeester het vertrouwen in ons kan hebben dat we zullen slagen als team, waarom wij dan niet?' Hij keek haar aan. 'Wat heb je van me nodig om me een klein beetje vertrouwen te gunnen? Want dat is de enige manier hoe we het als een groep voor elkaar gaan krijgen.'
Ze bleef hem recht aankijken en Reyan voelde zijn benen zwaar worden. Hij had zoveel gezegd, maar waren het de juiste woorden? Had hij niet iets verkeerds gezegd waardoor ze nog bozer zou worden?
Sohra bleef hem even aankijken. Eén voet nog altijd naar achteren, alsof ze wilde wegrennen, maar uiteindelijk draaide ze zich in zijn richting. 'Ik heb er ook niet bepaald plezier aan, hoor,' bromde ze.
‘Kunnen we dit voortaan anders doen?’ vroeg hij voorzichtig, terwijl er een gewicht van zijn schouders verdween. ‘Ik weet dat wij niet altijd samen door één deur kunnen, maar misschien kunnen we tenminste proberen om eerlijk tegen elkaar te zijn.. Oprecht. Dat zou een goed begin zijn.’
Ze bleef stil. Keek hem niet eens meer aan. Reyan voelde een druppel zweet achterop zijn nek lopen. Hij likte zijn lippen en slikte het droge gevoel in zijn keel weg. ‘Sohra,’ zei hij zachtjes haar naam, ‘Als er iets is dat ik voor je familie kan doen.-’
Ze keek zo snel naar hem om dat hij ervan schrok. ‘Waarom heb je het ineens over mijn familie?’
Hij hief verdedigend zijn handen. ‘Ik bedoel het niet rot, echt niet. Ik weet dat je alles voor hen zou doen en vermoed dat je daarom zo graag in rang wil stijgen. Meer inkomsten verzekeren hun toekomst.’ Had hij nu iets helemaal verkeerds gezegd door over haar familie te beginnen? Stomme idioot! Hij had echt het idee gehad dat ze ergens naartoe werkten met dit gesprek. Had hij nu alles in het water gegooid door zijn stomme opmerking?
Verrassend genoeg werd haar blik zachter. Een gevoel van opluchting streek over hem heen. Ze drukte zich tegen de koude stenen muur van het gebouw. ‘Ik had mijn zinnen erop gezet party-leider te worden. Zodat ik meer invloed zou hebben en niet belet zou worden door iemand. Ik zou de keuzes kunnen maken en zorgen dat die altijd ten goede zouden zijn voor mijn familie.’
‘En voor de party?’ vroeg hij scherp. Ze keek hem aan en snoof met een schuine glimlach. ‘En daarom ben jij de partyleider.’ Ze duwde zich van de muur af en liep naar hem toe. Vlak voordat ze langs hem liep, sloeg ze hem met haar vuist tegen zijn schouder. ‘Laat me niet vallen.’
Reyan keek toe hoe ze terug slofte naar de trap en daar de hoek om ging. Er gloeide iets in zijn binnenste. Klein en zwak, maar hij voelde het in zijn hele borst. In dat ene moment leek de wereld helderder, lichter. De zwaarte die hem had neergedrukt, leek met zijn woede te zijn opgebrand en er heerste rust. Hij kon wel juichen.
Ze wachtte twee dagen langer. En terwijl de verveling toesloeg, probeerden ze er het beste van te maken. Reyan zag weinig van Kyrin en vermoedde dat ze bij de lokale tavernes aan het gokken was. Soms hoorde hij haar laat thuis komen en vond haar de volgende morgen opgekruld in een hoekje van zijn loft. Fay hield zich voornamelijk bezig met schoonmaken, koken of lezen, zodat er ten alle tijden iemand aanwezig was in de loft om de bode te ontvangen, terwijl Sohra en Ardin de stad verkenden. Reyan zat aan de robuuste houten tafel en telde het geld dat ze nog over hadden van hun vorige reis. Hij blies een diepe zucht uit zijn longen. ‘We hebben meer geld nodig,’ zei hij tegen Fay, die met een lap over de vensterbanken ging. Reyan had nog nooit van zijn leven een lap over iets in zijn loft gehaald. ‘Ik wil niet meer van ons spaargeld opmaken.’
Hij kon het nog steeds niet geloven dat Sohra hun spaargeld had gebruikt om de reis te bekostigen. Elke keer als hij erover na dacht werd hij misselijk. Wat als ze straks helemaal niets meer hadden. Ze konden nog wel even vooruit, maar de terugreis zouden ze onder de sterren moeten slapen en hun eigen voedsel vangen. En in Mythrend zo snel mogelijk een queeste aan de haal slaan. Hij wreef een hand over zijn gezicht.
‘Hm,’ antwoordde Fay alleen, terwijl Reyan door de aantekeningen van hun boekhouding bladerde. ‘We redden het nog wel even, hoor,’ stelde hij haar gerust, ‘maar dan moeten we onderweg misschien nog een queeste uitvoeren.’
Er kwam een sissend geluid uit Fays mond. ‘Dat gaat Sohra niet leuk vinden om te horen.’
Reyan grimaste. ‘Ze heeft het er zelf naar gemaakt met haar idiote actie. En ik mag het weer strategisch gaan oplossen.’
Fay leunde met haar armen op de tafel. ‘Hoe ging het gisteren met haar?’
Reyan legde zijn verenpen neer en keek haar aan. ‘Ik denk dat we de impasse voorbij zijn.’ Hij wendde zijn blik en keek naar de tafel. ‘Ik hoop maar dat het op lange termijn zijn vruchten gaat afwerpen.’
‘Ik kan ook nog niet zo goed met Sohra overweg, maar ik begin het idee te krijgen dat er dingen verschuiven. Onze party lijkt al iets minder.. disfunctioneel.’
Reyan grinnikte, maar hij kon zich wel vinden in haar woorden. ‘Niet te hard van stapel lopen. Het is nog vroeg.’
Er kwam een gefrustreerde kreun vanaf de bank en Kyrin drukte zich uit de kussens omhoog. ‘Kun je niet wat zachter praten?’
Reyan keek haar verontwaardigd aan. Haar blonde haren stonden alle kanten op, alsof er in dagen geen borstel doorheen was gehaald. Hij draaide zijn lichaam in haar richting. ‘Misschien als jij niet tot de ochtendgloren in de taverne zou blijven, dan zou je niet hoeven uit te slapen tot ruim in het middaguur.’
Het meisje liet zich met een plof weer in de kussens vallen, maar hield haar hand omhoog zodat Reyan haar een pratende mond met haar hand kon zien imiteren. Reyan zuchtte. ‘Heb je tenminste nog een keer gewonnen? We hebben geld nodig.’
Er klonk gemurmel vanaf de bank, gevolgd door een diepe zucht en Kyrin stond op. Ze slenterde naar de tafel. ‘Ik dacht dat we nog zat hadden.’ Toen Reyan zijn hoofd schudde, beet ze op haar lip. ‘Ik heb dan misschien wat van het spaargeld vergokt.’
Nu draaide Fay zich een kwartslag om. ‘Je hebt wat?’
Kyrin haalde haar schouders op. ‘Ik dacht dat we nog genoeg hadden en ik misschien nog zo’n queeste kon winnen van iemand.’ Een gefrustreerde kreun van Fay volgde. Ze prevelde iets in de zin van “moeder, wat moet ik met dit kind” en begon extra hard te boenen. Reyan keek Kyrin streng aan. ‘Beloof me dat je niet aan de rest komt. We hebben echt niet veel meer.’
Ze keek hem even aan en knikte toen kort. Er klonk ineens gebons op de deur en Reyan draaide zich om. Hij verwachtte Sohra en Ardin nog niet terug, dus rende hij naar de deur. Toen hij deze open schoof, stond er een mannetje dat maar tot zijn heupen kwam, met pluizige flaporen onder een bruine hoofddeksel. Hij keek Reyan met zijn grote zwarte ogen aan en overhandigde hem een opgerold stuk perkament. ‘Jullie worden ontboden,’ sprak hij met een hoog stemmetje, ‘door de Gildemeester van de IJzertandsgilde.’
Reyan schoof de deur verder open en nam de rol aan. De Fenyar zoals hij hem herkende, maakte een korte buiging en liep razendsnel de trap weer af. Hij was in een oogwenk weer verdwenen. Reyan begreep wel waarom deze wezentjes hier bodes waren.
Hij sloot de deur en liep terug naar de tafel. Fay was gestopt met schoonmaken en keek hem afwachtend aan terwijl hij de rol opende en begon te lezen. ‘We moeten bij de raad voorkomen. Vanavond nog.’
‘Wat?’ Kyrin hief haar hoofd. ‘Wat houdt dat in?’
‘Ik weet het niet,’ gaf hij eerlijk toe. Hij kon het niet helpen dat zijn stem onzeker klonk. Het voelde haast alsof ze op het matje zijn geroepen. Bij de Gildemeester alleen al moeten voorkomen betekende normaliter niet veel goeds, maar bij de hele raad.. Reyan had het gevoel alsof hij adem te kort kreeg en iets heel zwaars op zijn borst drukte.
Reageer (2)
Damn wat een zelfbeheersing heeft Reyan zeg...
2 maanden geledenHaha ja daar scoort hij wel punten mee he!
2 maanden geledenMooi opgelost van Reyan!
2 maanden geledenEn ze maken het hem ook niet makkelijk zeg...
Wat is er nou leuk aan makkelijk?
2 maanden geleden