Level 21
Reyan activeerde zijn vuist al voordat hij de kamer goed en wel had rondgekeken. De persoon die hier achter zat kon niet ver weg zijn en was ongetwijfeld een geoefend strijder, daar je Kyrin niet zomaar kan verrassen.
Sohra was met één beweging bij Kyrin om haar polsen los te maken, maar toen de roodhaar een mesje van haar dijbeen trok, viel de deur met een knal achter hen dicht. Reyans hart schoot in zijn keel en hij draaide zich razendsnel om, zijn vuist in de aanslag. Naast hem klonk het zwiepende geluid van Fays bijl, een geruststellend geluid van rugdekking.
Reyan keek naar de donkerharige vrouw die met haar armen over elkaar tegen de deur leunde. Ze keek met een scherpe blik naar de groep. ‘Jullie krijgen twee minuten om je nader te verklaren.’
Reyan wendde zijn blik even naar Fay. Toen de vrouw snoof en ongeduldig met de lange nagel van haar wijsvinger op haar arm tokkelde, liet hij zijn vuist iets zakken. ‘Wij zijn de 23e kadetsdivisie in de IJzertandsgilde. We eisen een audiëntie met onze Gildemeester.’
‘En dit kon niet via de gebruikelijke route, want?’
‘Het is een noodgeval.’ Reyan fronste om de ernst van zijn zaak te benadrukken. Veel indruk leek dit echter niet op haar te hebben. Ze drukte haar heup opzij en zette haar handen in haar zij. ‘Dus mijn kamer inbreken, leek jullie een beter idee?’
‘Dit is uw kamer?’ vroeg Sohra.
‘U bent onze Gildemeester,’ realiseerde Reyan zich en hij boog meteen zijn hoofd. Waarom had hij haar gezicht niet herkend? Tamala, was haar naam. De Gildemeester van de IJzertandsgilde. ‘Onze excuses voor onze inbreuk, maar ik verzeker u dat we met goede bedoelingen en uiterst belangrijk nieuws komen.' Hij keek weer op, recht in haar strenge oranjebruine ogen. ‘Er staan levens op het spel.’
De vrouw keek hem een paar seconden aan, speelde met de glanzende steen in haar halsketting. ‘Jij bent Alaric’s jongste.’
Reyan knikte en de Gildemeester liep langs hem heen naar het robuuste houten bureau aan de andere kant van de kamer. Haar wilde krullen deinden op en neer met elke stap die ze zette. Daartussen zag Reyan twee grote oorbellen bungelen, met meer kleine ringetjes hoger op haar oorschelp. Haar hele uitstraling was van iemand waar je niet mee wilde sollen. De hoge kaplaarzen die vanaf haar knieën overgingen in een donkere leren broek met hoge taille. Over haar losse witte shirt droeg ze een bruin korset en een brede riem waaraan op haar linkerheup een tasje hing. Aan de rechterkant zat een losse band , waar ze waarschijnlijk haar wapen droeg. De Gildemeester nam plaats op de fluweelrode stoel waarvan de rug was afgezet met gouden versieringen en sloeg haar benen over elkaar. Papierwerk lag opgestapeld op de hoek van het bureau. Daar zal onze aanvraag nog vast niet tussen liggen..
Ze opende haar hand met lange, geverfde nagels. ‘Praat.’
Reyan merkte dat zijn keel droog was, dat de vrouw hem duidelijk intimideerde, maar hij hield zijn rug recht en probeerde niet te laten zien dat ze indruk op hem maakte. ‘Er is een dorp in Midland, niet ver van de grens van Mythrend dat recentelijk is aangevallen door een kudde Bludhoofs.’ Hij zag aan de manier hoe een van haar wenkbrauwen omhoog kwam dat ze geïnteresseerd was in de rest. Hij praatte rustig verder, al kon hij zijn onderliggende woede met moeite terugdringen. ‘Hun oogst is volledig vertrapt in de stampede en er zijn tientallen gewonden en doden, kinderen zonder ouders en hun huizen zijn afgebrand door de omgegooide vuurkorven. We hebben de beesten bevochten in een bos niet ver daar vandaan toen ze ons aanvielen op het pad.’
‘Ik heb hun gedrag geobserveerd tijdens de aanval,’ viel Fay in. Ze wierp een korte blik richting Reyan om te zien of ze toestemming zou krijgen om hem bij te staan en hij knikte. Ze keek de vrouw aan. ‘Hun ogen waren doordrongen met bloed, een soort onnatuurlijke rode gloed die ik niet kan identificeren als iets medisch. Hun gedrag was bijna geëvenaard als bij een rabiës infectie, maar zonder het overtollige schuim rond de bek.’
‘Ze leken gedreven ons met de grond klein te maken,’ zei Ardin.
Reyan knikte. ‘Het was onnatuurlijk gedrag en gevaarlijk. Levensgevaarlijk voor de burgers die bij die bron in de buurt leven. We hopen er niet op maar verwachten de kans op een volgende aanval. We willen u vragen hulp te sturen om deze mensen te helpen en een onderzoek te starten naar het gedrag van de Blufhoofd in Midland.’
De Gildemeester keek hem een paar seconden peilend aan. Reyan verlangde naar een paar slokken koud water. Hij slikte, maar er kwam geen vocht in zijn keel.
‘Het is goed dat jullie hiermee bij mij zijn gekomen,’ klonk de heldere, maar scherpe stem van de Gildemeester nu door de kamer. ‘Al ben ik niet enthousiast over de uitvoering.’ Ze keek Kyrin recht aan. Het meisje grijnsde echter breed naar haar terug. Die meid is echt onverschrokken.
Reyan beet op zijn lip. Zijn ogen gleden over het gebruinde gezicht van hun Gildemeester, zoekend naar een teken van.. iets. De vrouw was een muur van steen. Hij kon niet zien of ze zich zorgen maakte of dat het haar juist weinig kon schelen of dat ze misschien net zo boos was als hij. Toen haar ogen die van hem weer vonden, spande zijn rugspieren zich aan. ‘Hebben jullie de bron opgezocht?’
Reyan schudde zijn hoofd. ‘We wilden niet meer tijd verdoen dan nodig was om hier te komen.’ Ze knikte langzaam en leunde achterover, haar armen gestrekt terwijl ze het bureaublad vasthield. ‘Ik ga hiermee naar de raad,’ zei ze en Reyans hart maakte een sprongetje. Ze liep om het bureau heen. ‘Ik wil aan jullie vragen om in de stad te blijven tot we een plan van aanpak hebben opgezet, mocht jullie inzicht nodig zijn. Ik zal een bode laten komen om jullie te ontbieden wanneer nodig. En ik zal zorgen dat er in ieder geval zo snel mogelijk hulp bij deze mensen komt,’ voegde ze eraan toe toen Reyan zijn mond opende. Hij glimlachte en knikte. ‘Dank u.’
‘Hebben we jullie verblijfsgegevens?’
‘Bij die nietsnut van loket 5 op de derde verdieping,’ zei Sohra scherp. Fay gaf haar een mep tegen haar achterhoofd, wat resulteerde in een brandende blik terug van Sohra. Reyan voelde een hand om zijn hart sluiten en erin knijpen, maar de Gildemeester leek niet beledigd. Ze lachte zachtjes. ‘Je doet me aan je moeder denken,’ zei ze toen. Fay en Sohra keken haar verward aan, pas toen de Gildemeester naar Fay glimlachte, landde bij Reyan het kwartje.
‘U kent Fays moeder?’
De Gildemeester knikte en keek Fay aan. ‘Volgens mij gaf ze jou precies zo’n mep als je je niet gedroeg.’
Fay bloosde, maar een lach vormde zich rond haar lippen, alsof ze een herinnering te boven haalde. ‘Jouw moeder heeft mij geadviseerd jullie samen te voegen tot een party,’ vertelde de Gildemeester. ‘Heeft ze je dat weleens verteld?’
Fay schudde verrast haar hoofd. ‘Ik wist dat ze hier werkte, maar ik wist niet wat ze precies deed. Ik-’ Ze wendde haar blik af. ‘Daarom herken ik het hier. Ik ben hier vast een keer met haar geweest.’
De Gildemeester fronste. Haar ogen stonden berouwvol. ‘Ze was een lieve vrouw en een harde werkster. Jouw moeder heeft mij vele sterke party’s gebracht.’
Was.. Dat is niet de juiste woordkeuze. Ze is vermist, niet dood.
Reyan keek haar aan. ‘Ik dacht altijd dat de instructeurs op de Academie ons indeelde.’
Ze haalde haar schouders op. Een zweem van een glimlach lag rond haar lippen. ‘Dat zijn degene die je moet imponeren, maar uiteindelijk bepalen wij op jullie scores en archieven wie wij een sterke match achten. Sommige van ons hebben daarmee wat hulp.’ Ze knipoogde naar Fay en zuchtte daarna. ‘Jullie waren helaas de laatste party die ze voor mij heeft gekoppeld.’
Die zin maakte Reyan triest en ontroerd tegelijkertijd. Hij herinnerde zich Fays moeder als zachtaardig, maar ze had absoluut geen blad voor de mond. En ze was heel slim, wist ontzettend veel van de Academie, terwijl ze er zelf nooit lessen had gevolgd. Eigenlijk was Fay het evenbeeld van haar moeder. Hij keek even naar Fay en zag dat haar ogen glansden. 'Ik wist niet,' zei ze en ademde een keer snel in. 'We waren nog maar amper gestart op de academie toen ze..'
De gildemeester knikte. 'We hebben gepraat over jouw en Reyans deelneming aan de academie. Na het zien van jullie scores in het laatste jaar had ik weinig twijfels. Ik werd ingelicht over met wie jullie optrokken en heb zo mijn keuze gevormd.'
Sohra snoof met over elkaar geslagen armen. ‘Nu snap ik het.’ Ze trok een zuur gezicht. ‘Waarom zouden jij en Reyan anders bij elkaar gezet zijn? En natuurlijk is Reyan daarom tot onze leider verkozen.’
Reyan keek haar verbaasd aan. ‘Sohra, waar heb je het over?’ Het voelde alsof ze met een hamer boven zijn zelfvertrouwen hing, klaar om er een deuk in te slaan.
'Voorkeursbehandeling voor degenen met invloedrijke connecties,' zei Sohra scherp. 'Jij bent de zoon van een vooraanstaande familie, en Fay’s moeder werkte hier. Plus, jullie families hebben goede connecties met elkaar. Geen wonder dat jij de leider bent geworden in plaats van mij.'
De hamer kwam met een dreun neer. Reyan had het gevoel alsof hij geen adem meer kon halen. Afgelopen tijd had hij het gevoel gekregen dat het beter ging tussen hen, dat hoewel Sohra en hij het nog niet over alles eens waren, ze op z’n minst met meer respect naar hem was gaan kijken. Blijkbaar sloeg hij de plank daar volledig mis.
‘Meen je dit?’ viel Fay naar haar uit. Tranen van woede of verdriet glommen in haar ogen. ‘Ga je dit nu echt hier doen? Ken je geen schaamte?’
Sohra sloeg resoluut haar armen over elkaar. ‘Wanneer beter dan nu?’
De Gildemeester kantelde haar hoofd. ‘Dit klinkt alsof jij een herbeoordeling wilt aanvragen.’
Reyan voelde zich alsof door de bliksem geraakt. De wereld om hem heen leek te zijn bevroren - of nee, hij was degene die bevroren was. Hij kreeg zijn mond niet open om bezwaar te maken, zijn blik aan Sohra’s gezicht genageld. Het zweet brak hem aan alle kanten uit. Hij keek gejaagd om naar de Gildemeester, maar de vrouw had haar blik geen moment van Sohra verwijderd, bijna alsof ze recht naar haar ziel staarde.
‘Misschien,’ was Sohra’s bondige antwoord. Ze wendde haar blik af, waardoor Reyan het idee had dat de vrouw haar nerveus maakte. Dat effect had ze in ieder geval wel op hem. ‘Ik ben al een tijd ontevreden over zijn leiderschap.’
Naast hem liep Fay rood aan. ‘Jij bent gewoon zelf uit op die titel en kan er niet tegen dat iemand anders die heeft gekregen,‘ ontplofte ze in Sohra’s gezicht. ‘Als ik het was of Ardin dan was het ook niet goed.’
‘Kunnen we dit niet hier doen,’ bromde Ardins lage stem over het gekrijs van de meisjes heen, ‘toon wat meer respect, zeg.’
Tot Reyans verbazing gniffelde de Gildemeester, alvorens ze haar hand op stak om hun aandacht weer op te eisen. ‘Jullie hebben in ieder geval allemaal geen blad voor de mond, dat is duidelijk.’ Ze keek Sohra met een serene rust aan. ‘Ik kan je verzekeren dat Reyan niet verkozen is vanwege zijn afkomst of connecties,’ zei ze. ‘Hij beschikt over de eigenschappen die een leider nodig heeft en die kwamen op de Academie scherp naar voren.’
‘Op de Academie, ja,’ ging Sohra door en Reyan voelde zich met elk woord kleiner worden. ‘Een leider moet snel moeilijke beslissingen kunnen maken en moet niet iedereen het naar zijn zin willen maken of bang zijn iemand tegen de haren in te strijken.’
Het was gedaan met hem. Hij wilde het allemaal niet meer horen. Hij wilde het liefst weglopen, maar hij kon zijn voeten niet tot beweging aanzetten. Hij stond daar maar en hoorde het allemaal aan. Het ergste was nog dat hij het absoluut met Sohra eens was. Een leider moest ook onder druk meteen beslissingen kunnen maken, meteen een antwoord klaar hebben en het voortouw nemen. Hij deed geen van die dingen. Dat zal de Gildemeester ook zien en hij zou zijn titel kwijtraken.
‘Dat zijn zeker eigenschappen die we hopen te zien,’ zei de Gildemeester zachtjes en Reyan durfde haar niet meer aan te kijken. ‘Maar dit zijn eigenschappen die aangeleerd kunnen worden en met de tijd meegroeien. Wij hebben Reyan gekozen omdat hij andere eigenschappen bezit die niet aangeleerd kunnen worden, die karakteristiek zijn. Reyan heeft niet alleen uitstekende scores behaald in strategisch denken en diplomatie, maar hij heeft tijdens zijn studiejaren en missies aangetoond dat hij alle kanten van een situatie overweegt en het beste wil voor zijn team en onze burgers.’
‘En het is waar’- ging ze met verheven stem verder toen Sohra haar mond weer opentrok- ‘dat in leiderschap het belang van het maken van moeilijke keuzes onder druk hoog in het vaandel staat, maar Reyan heeft laten zien dat wanneer er geen tijd is om na te denken, hij valkuilen en oplossingen sneller ziet dan anderen en bovendien buiten vaste kaders denkt, dat hij luistert naar zijn teamgenoten en zijn moraal behoudt - zelfs op ingewikkelde momenten.’
Reyan voelde zijn wangen gloeien. Toen de Gildemeester hem recht aankeek, dwong hij zichzelf te glimlachen, al was hij te overdonderd door de ontroerende woorden van om de trots die groeide in zijn borst een plaatsje te kunnen geven. Nog nooit had iemand met zoveel lof over hem gesproken. Hij vroeg zich bijna af of ze niet over een ander persoon sprak. Ergens diep in zijn lichaam voelde Reyan een boosheid opborrelen tenmidden van die trots en verwarring. Boosheid omdat hij aan zichzelf twijfelde, boosheid omdat hij Sohra geloofde in plaats van de Gildemeester - de vrouw die hem zijn titel had bezorgd en in hem geloofde. Als de meest sterke vrouw uit hun Gilde in hem geloofde, waarom was het dan zo moeilijk voor hem om in zichzelf te geloven?
‘Jij bent een uitstekende strijder, Sohra, onbevreesd, vastberaden,’ ging de Gildemeester verder en keek de roodhaar aan, ‘maar leiderschap vereist ook geduld, het vermogen om naar anderen te luisteren, en een sterk moreel kompas en empathie. Reyan heeft laten zien dat hij deze kwaliteiten bezit en andere met een beetje ervaring en zelfvertrouwen kan bijleren. Dat is waarom de keuze op hem is gevallen. Niet elk strijder hoeft onverschrokken te zijn. Hij brengt rust en evenwicht die essentieel zijn voor de lange termijn.’
Er viel een korte stilte waarin Sohra de Gildemeester strak aan bleef kijken. De vrouw knipperde geen moment. Reyan stond perplex. Het knaagde aan hem dat Sohra, ondanks alles, zijn leiderschap nog steeds in twijfel trok. Ze had hem voor de ogen van de Gildemeester onderuitgehaald, zijn bekwaamheid en integriteit in twijfel getrokken. Het voelde als verraad, als een messteek in zijn rug. In zijn hoofd begonnen scenario’s zich af te spelen waarin hij eindelijk zijn stem verhief, zijn woede uitte en haar confronteerde met haar gedrag. Hij wilde haar schreeuwen dat ze moest stoppen, dat ze moest inzien hoeveel schade ze in hun party aanrichtte met haar constante verzet. Maar hij wist ook dat hij dat niet kon doen, niet op deze manier, niet op dit moment.
Fay pakte Reyans hand vast en kneep er zachtjes in. Dat kalmeerde hem een beetje, alsof hij ineens weer adem kon halen. Hij moest iets zeggen. Of iets doen. Iets om de Gildemeester te overtuigen dat ze de juiste keuze heeft gemaakt om in hem te geloven. Zijn lip trilde en zijn stem was schor toen hij eindelijk durfde te spreken. ‘Je daagt mij uit.. Sohra, en dwingt me om groter te denken en risico's te nemen.’ De woorden kwamen er wat onzeker uit, toch meende hij ze wel. ‘Soms vind ik dat minder leuk, maar is het wel nodig.’ Hij glimlachte voorzichtig.
Haar ogen gleden zijn kant op. Ze was even stil. ‘Klinkt alsof je vaker een schop onder je kont wil.’
Reyan veinsde iets dat op een glimlach leek. Ze is tenminste weer afgekoeld.. Zouden de woorden van de Gildemeester genoeg zijn om haar voorgoed te hebben overtuigd? Hij keek op naar de Gildemeester, die tevreden knikte. Meteen viel er een last van zijn schouders.
‘Goed,’ zei de Gildemeester met haar ogen op de deur, ‘We hebben veel te lang staan leuteren. Ik ga hier werk van maken en jullie gaan hier weg voordat iemand jullie ziet.’ Ze duwde hen de gang op en voordat ze de deur sloot zei ze, ‘Jullie hebben elk jullie kernwaarden, onthoud dat. Jullie versterken elkaar en dagen elkaar uit. Dat zorgt voor groei. En een groep die kan groeien, is er een die groots wordt.'
De deur ging achter hen dicht, en de stilte hing zwaar in de lucht. Reyan wist niet zo goed wie hij aan moest kijken. Zijn gedachten waren een warboel van emoties die hij maar moeilijk een plek kon geven. Vooral Sohra wilde hij even niet aankijken. Ergens omdat hij vermoedde dat ze zich ongemakkelijk of beschaamd voelde nu de Gildemeester haar argwaan had weerlegd. Maar ook omdat hij zelf schaamte en boosheid voelde over het feit dat zij zijn leiderschap voor de ogen van de Gildemeester in twijfel had getrokken. Sohra wist heel goed welk effect haar woorden konden hebben als de Gildemeester niet volledig achter haar keuze had gestaan. Reyan had echter geen zin om haar voor schut te zetten waar de anderen bij waren, dus draaide hij zich om en liep de trap af.
Reageer (2)
Sterk hoofdstuk! Ik vind dat je de gildeleidster supergoed neergezet hebt!
3 maanden geledenAh thankyouu!! Dit was nogal een uitdaging!
3 maanden geledenUgh Sohra wat ben je soms een roekeloze en ongemanierde bitch :o
3 maanden geledenDat zijn haar tweede, derde en vierde naam sws 🤣
3 maanden geleden