Hoofdstuk 9.1

De sfeer was bijzonder gespannen in hun studentenhuis, sinds Lysanne haar voet gebroken had. Aimee werd in de aanloop van de tentamens altijd kribbiger en nu Lysanne aan het huis gekluisterd zat, was ook zij niet erg te genieten. Dus was het Floor die de woonkamer en keuken opruimde en schoonmaakte, die boodschappen deed en kookte om toch nog gezonde maaltijden op tafel te zetten (‘Ik heb nu toch geen tijd voor zulke onbelangrijke dingen als koken?’ had Aimee verontwaardigd gereageerd toen Floor haar vroeg hoe vaak ze nu al friet had gehaald bij de snackbar), en was het ook Floor die probeerde tussen haar huisgenoten te bemiddelen. Regelmatig onsuccesvol.
      Ze was dan ook opgelucht dat ze vandaag de hele dag op kantoor van EcoGo zou werken. Zeker omdat ze gisteren één van haar studieopdrachten een week voor de deadline al had afgerond en daardoor voorliep op haar eigen schema, dus kon ze zich nu echt volledig focussen op de taken van haar bijbaan.
      Na haar gesprek met Eva hadden ze nog maar één keer weer samen gezeten met de projectgroep. Omdat Benno de projectleider was en hij had genoten van een ‘zéér welverdiende vakantie’ (zoals hij het luidkeels had aangekondigd), hadden ze het vervolg een beetje opgeschoven tot hij weer terug zou zijn.
      Eva had echter gezegd dat ze een goed en enerverend gesprek met Benno had gehad en dat hij nu ook de meerwaarde van de markt boven de lezing inzag. Dus met enkel lichte zenuwen en vooral vol goede moed liep Floor om 2 uur de vergaderzaal binnen - uiteraard weer mooi op tijd.
      Zoals verwacht was Benno weer een paar minuten te laat en zoals gebruikelijk wachtte de rest keurig met vergaderen tot hij erbij was. Hij kwam de kamer in gesjokt, maar ging niet op zijn gebruikelijke stoel zitten aan het hoofdeinde waar hij goed overzicht had. In plaats daarvan plofte hij neer op een stoel die in de hoek van de kamer stond in plaats van aan tafel, en zakte hij onderuit. Hij stak zijn handen in zijn zakken en sloot zijn ogen.
      Er viel een stilte - zelfs de kwebbelende dames zeiden niets. Iedereen keek met verbaasde, fronsende of vragende blik naar Benno, maar die keek rustig om zich heen.
      ‘Ahem,’ verbrak uiteindelijk Bianca de stilte. ‘We zijn compleet, dus ik denk dat we kunnen starten.’
      ‘Hmm. Ja,’ zei Benno, maar in plaats van zich bij hen te voegen, sloeg hij zijn benen over elkaar.
      ‘Kom je erbij, Benno?’ vroeg Hanneke aarzelend.
      ‘Ja, hoor.’ Bijzonder ontspannen (en traag) trok hij zichzelf op uit zijn stoel en slofte hij naar zijn gebruikelijke stoel, waar hij weer neerplofte en net zo onderuitgezakt weer ging zitten.
      ‘Leid jij de vergadering vandaag weer, Benno?’ zei Hanneke.
      ‘Oh. Neuh.’
      De stilte die viel was bijzonder ongemakkelijk. Floor’s handen jeukten om iets te zeggen waarmee ze de spanning kon wegnemen. Het gebeurde niet vaak dat ze niet wist hoe ze dat moest doen.
      En toen Benno’s grijze ogen plotseling de hare vonden, besefte ze waaróm ze dat niet wist. Zíj was de oorzaak. Hij gedroeg zich zo door háár. En de woorden die volgden, bevestigden de plotselinge angst die bij haar opkwam: ‘Ik begreep dat we een nieuwe projectleider hebben.’
      Plotseling voelde Floor de blikken van haar collega’s op haar branden. Haar hart klopte in haar keel en een hittegolf leek zich door haar lichaam te verspreiden. ‘Nee, ik - ik ben geen projectleider,’ stamelde ze.
      ‘Oh?’ Benno fronste, ook al straalden zijn ogen enkel een kille vastberadenheid uit. ‘Zoiets begreep ik van Eva. Dat jij precies wist wat we gaan doen en hoe we het gaan doen. Dus ik zou zeggen, leef je uit.’
      De stilte die viel, was ondraaglijk. Hoewel haar hoofd overuren draaide, wist Floor geen passende reactie te bedenken. Ze opende haar mond, maar sloot hem weer; de woorden bleven vastzitten in haar keel.
      Hulpzoekend keek ze naar Nathan, maar ook die leek even met stomheid geslagen. Uiteindelijk was het Bianca die de stilte verbrak. ‘Ahem,’ begon ze weer, ‘misschien kun je toelichten wat je bedoelt, Benno?’
      Als reactie daarop leunde Benno naar voren en vouwde hij zijn vingers in elkaar. ‘Ik ging ervanuit dat we samen, in overleg, een mooie bijeenkomst zouden organiseren,’ begon hij, ‘maar blijkbaar ging Floor liever achter mijn rug om naar de baas toe. Dan is mijn rol blijkbaar niet langer nodig.’
      ‘Dat was niet - ik wilde niet achter je rug om -’
      ‘En daarom,’ ging Benno onverstoorbaar verder, ‘lijkt het me goed dat Floor het leiderschap op zich neemt. Ik weet namelijk blijkbaar niet voldoende wat de doelgroep wil, en Floor is daarvan expert. Ten slotte studéért ze daarvoor.’
      Floor’s hart zakte haar in de schoenen. Ze knipperde heel hard met haar ogen om de tranen die erin opkwamen te laten verdwijnen en ze keek Benno niet langer aan. Ze voelde zich klein, heel klein, en het liefst liep ze de kamer uit - maar in plaats daarvan zat ze daar maar, verstijfd en stil, en liet ze dit over haar heenkomen.
      ‘Benno,’ zei Bianca vermanend, al klonk er niet veel overtuiging in haar stem. ‘We hebben vorige week een afspraak met z’n allen gehad. Wij waren het ermee eens dat een markt een goede optie zou zijn om de lokale initiatieven onder aandacht te brengen.’
      ‘Uiteraard. Prima. Dan lijkt het me goed dat jullie het gaan organiseren.’ Benno stond op. ‘Als jullie me nodig hebben, weten jullie me te vinden. Maar dat lijkt me niet nodig,’ zei hij, blikkend op Floor, ‘want jullie hebben een gewéldige nieuwe voorzitter.’ En na die woorden liep hij de kamer uit.
      Floor zat ineengedoken in haar stoel, haar schouders licht gebogen en haar ogen gefixeerd op het notitieboek voor haar. Ze voelde de ogen van haar collega’s branden, maar het lukte haar niet om zichzelf bijeen te rapen en de brok in haar keel weg te slikken.
      ‘Floor,’ zei Hanneke aarzelend. ‘Laat je niet kisten, hoor. Hij draait wel weer bij.’
      Floor’s vingers trilden toen ze aan haar notitieboek friemelde. Ze wist een kleine glimlach op haar gezicht te toveren, al keek ze haar collega’s nog steeds niet aan. ‘Ja,’ mompelde ze.
      ‘Ik vind het wél een goed idee,’ zei Bianca. ‘De markt.’
      ‘Bedankt,’ murmelde Floor.
      Toen er weer een stilte viel, schraapte Hanneke haar keel. ‘Misschien kunnen we deze vergadering even laten voor wat het is en de volgende keer weer bij elkaar zitten. Benno heeft duidelijk tijd nodig om dit te - verwerken. Het komt heus goed.’ In haar stem klonk warmte door, waardoor Floor er opnieuw een kleine glimlach uit wist te persen. ‘We zien elkaar volgende week weer. Ik praat daarvoor nog wel even met Benno.’
      ‘Bedankt,’ zei Floor opnieuw. Ze voelde even een hand op haar schouder van Nathan en toen ze het waagde om hem aan te kijken, zorgde de meelevende blik in zijn ogen ervoor dat haar ogen opnieuw vol schoten.       Daarom wendde ze snel haar blik af naar haar notitieboek. ‘Ik kom zo, nog even wat laatste dingen noteren,’ zei ze vlug, en ze pakte haar pen en begon loze woorden op te schrijven.
      Toen de rest de ruimte had verlaten, stopte ze daarmee en liet ze eindelijk de tranen toe. In stilte huilde ze, en pas toen haar tranen gedroogd waren en ze zeker wist dat haar ogen niet ál te rood meer waren, stond ze op en liep ze op trillende benen terug naar haar plekje op kantoor. De rest van de dag was ze alleen maar bezig om Benno’s blik - en de blikken van haar andere collega’s - te vermijden. Ze kreeg geen werk meer gedaan.