Hoofdstuk 8.4

Tergend langzaam en met veel pijn en moeite wist Lysanne zich, ondersteund door Raymond en Olivier, naar het parkeerterrein te verplaatsen. Gerard had zijn rode Volkswagen Polo al zo dicht mogelijk bij de deur gereden en de bijrijdersstoel naar achteren geschoven, zodat ze zich naar binnen kon hijsen. Omdat er bij elke beweging een nieuwe pijnscheut door haar voet trok, was Lysanne blij toen ze eenmaal zat. Ze paste de rugleuning zo aan dat ze was meer achterover kon leunen en sloot haar ogen, waarbij ze een paar keer diep in- en uitademde.
      Toen ze haar ogen weer opende, zag ze dat Olivier nog niet bij haar in de auto was gestapt. In plaats daarvan leek hij in een serieus gesprek verwikkeld te zijn met Gerard. Ze kon Olivier’s gezicht niet zien omdat hij met zijn rug naar haar toe stond, maar Gerard’s gezicht stond ernstig en zorgelijk. Zou hij weten wat er aan de hand was? Kende hij Olivier beter dan zij hem kende?
      Het gesprek eindigde toen Gerard Olivier een klein klopje op zijn schouder gaf, de autosleutels overhandigde en zich toen omdraaide om weer naar binnen te lopen. Olivier kwam haar kant op lopen en nam plaats achter het stuur.
      ‘Is alles oké?’ vroeg Lysanne.
      ‘Ja hoor.’ Hij keek haar niet aan, hoe erg Lysanne ook probeerde om zijn blik te vangen. Hoewel zijn woorden ontspannen klonken, was zijn kaak aangespannen. Maar - het was niet haar probleem. Ze hadden geen andere band meer dan dat hij de broer van haar vriendin was en eigenlijk had de band die ze daarvoor hadden, ook altijd weinig voorgesteld. Nee, ze kon dit maar beter laten rusten. De zorgen om haar eigen voet waren genoeg voor nu.
      Het was fijn dat de autorit naar het ziekenhuis maar tien minuten kostte, want de stilte was erg onaangenaam.       Ondanks dat ze hem probeerde los te laten, had Lysanne het gevoel dat er heel veel dingen tussen hen onuitgesproken waren. Maar zij was niet degene die die stilte zou verbreken. Het probleem was dat ze de stilte daarom maar opvulde met haar eigen gedachten, en daardoor bleef ze zich toch telkens afvragen wat er met Olivier aan de hand was. En als ze dat negeerde en zich op haar omgeving probeerde te concentreren, werd ze wel afgeleid door de pijn aan haar voet, die bij elke hobbel of bocht toenam.
      Olivier regelde een rolstoel voor haar en met sterke tegenzin liet ze zich door hem door het ziekenhuis rollen naar de spoedeisende hulp. Nadat ze zich gemeld hadden bij de balie, werden ze doorgestuurd naar de wachtkamer. Binnen een paar minuten kwam er een verpleegkundige naar hen toe om naar haar voet te kijken. Na een kort overleg met Olivier en het bekijken van haar voet gaf hij aan dat hij ook dacht dat ze haar middenvoetsbeentje gebroken had en dat ze een röntgenfoto moesten maken.
      Dat ging gelukkig allemaal snel en ze kreeg twee paracetamol om de pijn een beetje te onderdrukken. Niet veel later werd Lysanne weer naar de wachtkamer van de spoedeisende hulp gebracht, waar ze nu moest wachten tot er een arts voor haar beschikbaar zou komen.
      Ze wist niet of de pijnstillers nu al hun werk deden of dat het gewoon hielp dat ze even niet hoefde te bewegen, maar de pijn in haar voet leek ietsje af te nemen. Het gaf haar een klein beetje meer ademruimte, zelfs al was de situatie niet bepaald rooskleurig te noemen.
      ‘Mijn sporttas ligt nog in het kluisje van de sportschool,’ zei Lysanne met een zucht. ‘Met mijn mobiel en mijn sleutels…’
      ‘Die haal ik straks wel voor je op.’ Olivier liet zijn eigen mobiel in zijn handen ronddraaien. Hij moest het vast koud hebben, in zijn witte sportbroekje en donkergrijze sportshirt - erg warm was het hier niet.
      ‘Dank je.’ Ze tikte haar vingers tegen elkaar. ‘Het kan nog wel even duren, of niet?’
      Hij haalde zijn schouders op. ‘Dat kan. Het kan ook heel snel gaan; het is maar net hoeveel andere mensen een ongelukje krijgen, en of ze er erger aan toe zijn dan jij, met je blauwe voet.’
      ‘Ik heb vanavond nog afspraken, maar ik vrees dat ik die wel kan vergeten…’ Ze liet haar hoofd tegen de muur leunen en zakte wat onderuit. Ze had er zoveel zin in gehad.
      ‘Wat zou je doen?’
      ‘Cocktails drinken,’ zei ze.
      Hij grinnikte. ‘Ik denk dat je wel een cocktail aan pijnstillers meekrijgt.’
      Ze trok een mondhoek op. ‘Wel minder lekker.’
      ‘En niet te combineren met alcohol, helaas. Al wil Floor er vast wel mocktails van maken.’
      ‘Het is niet met Floor.’
      ‘Oh?’ Hij leek verrast.
      ‘Ik heb heus wel meer vrienden,’ zei ze pinnig. Woorden waar ze direct spijt van had. Het klonk nu juist alsof het tegenovergestelde waar was.
      ‘Natuurlijk,’ zei hij sussend, wat de situatie alleen maar vervelender maakte. ‘Maar meestal doe je dit soort dingen met haar, toch?’
      ‘Ja, nou, nu doe ik het met studievriendinnen, en met Lukan.’ Ze wist dat het kinderachtig was om zijn naam te noemen, maar haar irritatie was weer terug - en eigenlijk wilde ze zijn reactie ook wel graag zien. Als hij zou vertellen dat hij met Ilse cocktails ging drinken, dan zou dat echt wel iets met haar doen.
      Maar zijn gezicht bleef neutraal toen hij zei: ‘Ah. Ik dacht eerst dat hij achter mijn zusje aan zat, maar dat heb ik dus verkeerd begrepen?’
      ‘Ja, we zijn aan het daten,’ zei Lysanne. Dat was niet helemaal waar, want ze hadden alleen een studeerafspraakje op de planning staan met z’n tweeën. Maar het gebrek aan enige emotie op zijn gezicht deed haar meer pijn dan ze wilde. En ze had al genoeg pijn, verdorie.
      ‘Oh.’ Hij keek niet naar haar, maar naar de mobiel die hij in zijn handen draaide. Lysanne keek naar zijn been, die hij op en neer tikte - en vroeg zich plotseling af of zijn emotieloze gezicht nu ook gecompenseerd werd door de spanning in zijn houding.
      Het zwakte in ieder geval haar eigen irritatie af, die weer plaatsmaakte voor zorgen. Maar ze wist dat hij geen duidelijkheid zou bieden als ze hem weer zou vragen wat er was. Elke keer antwoordde hij kort en bondig dat alles goed was, en de enige keer dat ze door had gevraagd, was zijn masker even afgegaan - maar dat had er ook toe geleid dat ze nu op gespannen voet met elkaar stonden.
      Dus zei Lysanne niets meer en hoopte ze dat ze snel door de arts zou worden opgehaald, zodat ze niet langer meer alleen met hem hoefde te zijn.