Hoofdstuk 8.3

Ze vloekte en zakte door haar benen en liet haar billen op de grond vallen. Ze trok de oordopjes uit haar oren omdat ze die rotmuziek nu niet hoefde te horen en pakte toen met haar beide handen over haar sportschoen. Verdomd, zeg, dat deed pijn.
      Olivier vloekte ook en knielde bij haar neer. ‘Fuck, sorry, gaat het?’
      ‘Ja,’ gromde ze met opeengeklemde kaken, ook al voelde ze met elke hartslag steken door haar voet snijden.
      ‘Kun je erop staan?’
      Ze keek woest opzij. Ze wist dat er meer mensen naar hen keken, maar dat kon haar niet schelen - ze wilde geen medelijden van Olivier nu. Het was verdorie zijn schuld! ‘Natuurlijk kan ik er niet op staan, anders had ik dat wel gedaan!’
      ‘Luister, trek je schoen uit,’ beval Olivier haar, met een heel andere, veel meer zakelijke ondertoon.
      ‘Ik neem geen bevelen van jou -’
      ‘Zo’n dumbell kan veel schade doen. Ik wil bekijken hoe ernstig het eraan toe is,’ onderbrak hij haar kalm. ‘Wees nou niet eigenwijs en laat me er even naar kijken.’
      Ze gromde, maar begon toch aan veters te peuteren. Bij elke beweging die ze daarmee per ongeluk met haar voet maakte, leek de pijn te verergeren, alsof haar voet in een bankschroef zat die steeds strakker werd aangedraaid.
      ‘Krijg je je schoen wel zelf uit?’
      ‘Natuurlijk!’
      ‘Lysanne…’
      ‘Oké, nee,’ gaf ze toe. Misschien kon ze haar irritatie jegens hem inderdaad maar beter even opzij zetten - de pijn was wel echt behoorlijk hevig.
Heel voorzichtig trok Olivier de veters nog losser en verwijderde hij de schoen van haar voet. Ze kneep haar ogen dicht en beet keihard op haar tanden, maar alsnog ontsnapte er een klein kreetje aan haar lippen op het moment dat hij de schoen wegtrok. De sok ging weliswaar makkelijker, maar was niet per se minder pijnlijk, en een golf van misselijkheid trok door haar lijf.
      Toen Olivier wederom zachtjes vloekte, opende ze haar ogen. Haar voet had duidelijk een klap gehad - de huid was flink rood op de plek waar het gewicht was gevallen, en nu al was er een zwelling zichtbaar - evenals een kleine, blauwpaarse vlek.
      Toch wel een beetje angstig keek ze toe hoe Olivier haar voet bekeek. Toen hij hem aanraakte en ze meteen kreunde, liet hij hem rusten. ‘Ik vermoed dat je middenvoetsbeentje gebroken is,’ mompelde hij, terwijl hij de voet van alle kanten bekeek. Hij gebaarde naar Raymond, een werknemer van de sportschool die er inmiddels ook bij was komen staan. ‘Wil je ijs halen?’ Toen Raymond vertrokken was, richtte hij zich weer tot Lysanne. ‘Je moet naar het ziekenhuis om foto’s te maken.’
      ‘Dat meen je niet…’ kreunde ze. ‘Ik ben hier lopend! Hoe moet ik in het ziekenhuis komen, dan?’ Ze kon zich niet voorstellen dat ze ook maar enige druk op haar voet zou kunnen zetten nu. Het ziekenhuis was gelukkig niet heel ver weg, maar hinkend zou ze dat nooit halen. En bij het idee alleen al werd ze misselijk van de pijn.
      ‘Misschien lukt het om bij mij achterop de fiets te komen. En anders proberen een auto van iemand te lenen.’
      Ze snoof. ‘Ja, want al onze studerende vrienden hebben zo even een auto tot hun beschikking.’ Ze bedankte Raymond voor de coolpack en legde die uiterst voorzichtig op haar zere voet. De druk ervan deed pijn, maar de hevigheid leek een heel klein beetje af te nemen.
      ‘Kan ik nog ergens anders mee helpen?’ vroeg Raymond. De jongen leek direct geaccepteerd te hebben dat Olivier hier de expert was en keek daarom vragend naar hem.
      ‘Je hebt niet toevallig een auto te leen?’ zei Olivier half grappend, al was het duidelijk dat hij hoopte dat dat wel het geval was.
      Raymond schudde zijn hoofd. ‘Maar misschien Gerard wel.’ Gerard was de eigenaar van de sportschool. Hij liep weg om zijn baas te vragen. Olivier en Lysanne bleven zwijgend achter.
      Een beetje ongemakkelijk keek Lysanne naar haar voet. Er waren gelukkig niet meer enorme steken, nu ze haar voet gewoon weer kon laten rusten, maar met elke bons van haar hartslag pulseerde ook de pijn die die door haar voet trok. Maar met de lichte afname van de pijn werd ze zich er ook bewuster van dat alle sporters om hen heen hun bezigheden even hadden neergelegd. Ze zond de jonge jongen die op het roeiapparaat zat en hun kant op staarde een woedende blik, waardoor hij snel wegkeek en verder roeide. Ook de rest leek weer bezig te gaan.
      ‘Het spijt me,’ verbrak Olivier de stilte.
      ‘Ik deed het zelf,’ mompelde Lysanne, die weer naar haar voet keek. Lag het aan haar of was de bloeduitstorting nu al groter geworden?
      ‘Maar ik liet je schrikken. Ik had gewoon even moeten wachten.’
      Ze haalde haar schouders op. ‘Je ziet de ziekenhuisrekening wel tegemoet,’ zei ze half grappend, ook al was er weinig te lachen.
      Ze waagde het naar hem op te kijken - zijn hele gezicht was gespannen en hij was plotseling een stuk bleker dan normaal. ‘Oh…’
      ‘Het was een grapje,’ zei Lysanne vlug. ‘Zoals ik al zei, het was mijn eigen schuld. Regel één van de sportschool is dat je je door niets of niemand af laat leiden, toch?’ Ze waagde er een klein glimlachje uit te persen.
      Hij beantwoordde die glimlach door één mondhoek omhoog te trekken, ook al zag hij er nog steeds niet zo goed uit. Waarom niet? Waar waren zijn grote praatjes gebleven? Waarom was hij zo geschrokken van haar opmerking? En had hij die wallen onder zijn ogen al eerder gehad, of had ze die gewoon gemist?
      Voor ze naar één van deze dingen kon vragen, werd ze uit de gedachtenstroom gerukt door Raymond, op de voet gevolgd door Gerard. ‘Ach, meisje toch,’ zei Gerard met een zucht. ‘Raymond zei al dat je geblesseerd geraakt was, maar het ziet er inderdaad niet goed uit. Kun je wel staan?’
      ‘Dat heb ik nog niet geprobeerd,’ gaf ze toe.
      Ze keek Olivier vragend aan, en die leek zich te herstellen. Zijn zakelijke, kalme toon was terug toen hij zei: ‘We hebben het eerst gekoeld, maar misschien kunnen we kijken of het lukt. Ze moet naar het ziekenhuis. Ik heb alleen een fiets, ze zou achterop kunnen maar ik weet niet of dat lukt dus -’
      ‘Je kunt mijn auto wel lenen,’ zei Gerard geruststellend.
      Het luchtte Lysanne meer op dan ze had gedacht, want toen ze, steunend op de schouders van Raymond en Olivier, overeind kwam, namen de kloppingen in haar voet ook toe.