Hoofdstuk 7.3

Bij het eerstvolgende station glipte Floor vlug naar buiten om met haar mobiel in te checken. Lukan grapte direct toen ze terugkwam: ‘Ik weet niet meer of ik je nu Salamivrouw of Vrouw Fraude moet noemen.’
      ‘Hoezo zijn dat de twee opties?’ zei ze quasi-verontwaardigd. ‘Dat met de salami was heel genereus! Dus iets als Genereuze… Griet is toepasselijker.’
Hij schoot in de lach. ‘Wil je dat ik je “Genereuze Griet” ga noemen?’
      ‘Nou - nee,’ gaf Floor toe.
      ‘Dan mag je kiezen uit Vrouw Fraude of Salamivrouw.’
      ‘Salamivrouw, dan,’ zei ze. ‘Die doet me tenminste niet denken aan het meest genânte moment uit mijn leven, maar aan een goede daad.’
      Hij grijnsde. ‘Ja, dat zal ik niet snel vergeten. Een wildvreemde die me haar salami aanbiedt.’
      Hoewel ze even gnuifde, betrok haar gezicht snel toen ze weer aan dat moment terugdacht. Niet omdat dat vervelend was geweest, maar omdat ze zich het vervolg heel anders had voorgesteld.
      Er viel een stilte die zij als geladen ervaarde. Gelukkig vroeg Lukan daarna naar hoe ze Mattie had leren kennen; een veilig en leuk onderwerp. Daarna vroeg ze hem de oren van het hoofd hoe Mattie vroeger was geweest en daarmee was het makkellijk om de rest van de treinrit vol te praten..
      Toen ze haar eindstation naderde, stond ze op en tilde ze haar rugzak over haar schouder. ‘Ik zie je wel weer,’ zei ze met een glimlach, ook al betwijfelde ze dat dat op korte termijn zou gebeuren.
      ‘Tot ziens, Salamivrouw,’ zei hij met een grijns.
      De lach stond nog steeds rond haar lippen toen ze de trein uitstapte en naar haar vader, die al op het perron stond te wachten, zwaaide.
      Haar vader beantwoordde haar glimlach, al betrok die toen ze naar hem toe liep en keek hij verbaasd om zich heen. ‘Heb je je broer niet meegenomen?’ waren zijn verwelkomende woorden.
      ‘Olivier komt wat later,’ zei Floor, die wederom baalde dat ze niet eens een reden kon geven van zijn afwezigheid.
      ‘Hij zal nog bezig zijn met zijn studie. Geneeskunde studeren is erg intensief, dat weet ik uit ervaring, en de druk ligt tegenwoordig nog een stuk hoger.’
      ‘Hm-hm,’ beaamde Floor, die de kleine steek in haar maag onderdrukte.
      ‘En heeft hij je verteld dat hij nog meer bijlesuren geeft? Hij doet het allemaal - studeren en werken tegelijk.’
      Floor zei niet dat zij dat ook deed. In plaats daarvan mompelde ze: ‘Nee, dat hij heeft hij me nog niet verteld.’
      ‘Ja, en de tentamenweken komen eraan… Dus logisch dat hij later komt. Weet je ook hoe laat?’
      Ze schudde haar hoofd. ‘Misschien kun je hem dat vragen,’ zei ze, terwijl ze in haar hoofd haar broer vervloekte dat hij zelf niet even netjes hun ouders op de hoogte had gebracht.
      ‘Ik stuur hem straks wel een berichtje.’ Haar vader leek even na te denken en glimlachte toen weer. ‘Fijn dat jij er al bent!’ zei hij, terwijl hij haar een klopje op haar schouder gaf.
      ‘Natuurlijk. Gefeliciteerd met jullie trouwdag, pap.’
      Tijdens de autorit vroeg Floor haar vader hoe het in het ziekenhuis ging en zo praatte hij het kwartier vol. Al kletsend reed hij de oprit van het grote huis aan de rand van het dorp op.
      Haar ouders woonden nog steeds in hetzelfde huis waar ze samen met hun kinderen 15 jaar geleden naartoe verhuisd waren. Het was een prachtige woning met witte muren en een rieten dak, omringd door een grote tegeltuin. Zowel voor als achter het huis hadden ze een paar grote, hoge potten staan met groene struiken erin en in de achtertuin stond een strook kleine, perfect gesnoeide boompjes, ieder op exact dezelfde afstand van de volgende.
      Toen haar familie hier naartoe was verhuisd, was de tuin een prachtige weelde geweest van gras en planten en struiken en bloemen. Floor kon zich niet meer herinneren hoe het er precies uit had gezien, maar wel hoe het had gevoeld - als een magische wereld, een lappendeken van kleuren en geuren. Het was een betoverende speeltuin vol ontdekkingen en haar hart was gebroken toen haar moeder de hele tuin door een designer had laten omgooien.
      Ze had een paar keer voorzichtig geopperd of het niet mooier was om wat planten te laten staan, maar haar moeder had enkel gezegd dat dat te veel onderhoud vergde en dat het voor te veel chaos zorgde.
      Haar moeder stond al op de oprit en begroette haar met een korte omhelzing, al vroeg ze ook direct waarom haar broer niet bij haar was. Floor gaf hetzelfde antwoord als tegen haar vader, maar haar moeder nam daar geen genoegen mee. Toen Floor haar vertelde over het telefoontje, schudde ze haar hoofd.
      ‘Je had toch wel even door kunnen vragen,’ mopperde ze.
      Floor voelde niet eens meer verontwaardiging. Ze wist allang dat Olivier nu eenmaal weinig fout kon doen, dus zei ze sussend: ‘Hij is waarschijnlijk nog druk aan het studeren. Hij beloofde straks te komen.’
      Daarna feliciteerde ze ook haar moeder met hun trouwdag en daardoor verscheen er in ieder geval nog een glimlach rond haar lippen.
      Haar moeder had dezelfde glimlach als Olivier. Sowieso was Olivier echt een mix van zijn ouders: ma’s lach en lippen, pa’s licht gehaakte neus, zijn golvende, bruine haar en zijn brede kaaklijn. Floor leek weinig op haar ouders; ze had een rond gezichtje, een klein neusje en als enige had ze blond haar. Als ze niet exact dezelfde ogen als zowel haar vader als Olivier had, was ze zich gaan afvragen of ze geen bastaard was.
      Ook qua interesse was ze geen match met haar familie. Haar ouders waren beide arts (haar vader was hartchirurg en haar moeder longarts) en Olivier werd daar ook voor opgeleid.
      Maar ze benaderden hun baan heel zakelijk. Natuurlijk wilden ze mensen helpen, maar dat straalden ze niet uit, en daardoor vond Floor het lastig met ze levelen.
      Floor was op mens en dier gericht. Ze vond het interessant om zich in anderen in te leven, om mensen te begrijpen en om hen te helpen. Tegelijk voelde ze een enorme affectie met dieren, groot en klein. Vroeger had ze haar ouders gesmeekt om een huisdier, maar dat wilden ze niet. Als Lysanne niet allergisch was geweest, had Floor nu een kat genomen. Maar, nam ze zich voor, dat kwam later wel, als ze op zichzelf woonde.
      Ook Floor’s urgentie voor een duurzame wereld werd niet door haar ouders ondersteund. Ja, de wereld moest veranderd worden, maar dat moesten de overheid en de bedrijven maar doen. Dat Floor minder vlees wilde eten, minder wilde vliegen en shampoobars in plaats van flessen kocht, vonden ze onzin.
      En daarom bracht Floor dat onderwerp niet langer ter sprake.
      Floor voelde toch enige opluchting toen haar moeder een uur later werd gebeld - Olivier zat in de trein. Floor kon horen dat hij zijn excuses aanbood, maar zijn moeder wuifde het direct weg, want ‘Het was helemaal prima, echt!’.
Toen haar vader later met Olivier terugkwam van station, begroette hij zijn moeder met een flinke omhelzing en een felicitatie. Ook Floor werd omhelsd - hij was in een goede bui.