O71 || Cassian

“Gaan ze je weer wegsturen?” had Elliott gevraagd. Maar de jongeman had verder gepraat, en Cas had geen antwoord gegeven. Het was makkelijker om te reageren op de laptop, op alles behalve datgene wat er nu aan zat te komen.

“Ik kon je toch niet zonder je geliefde laptop achterlaten?” antwoordde hij. Alsjeblieft, smeekte hij in stilte. Grap met mij mee, doe alsof dit niks bijzonders is. Alsof er niks veranderd is en ik nog gewoon diezelfde persoon ben als hiervoor. Want als Elliott dat niet zou doen, dan wist Cas niet of hij niet ter plekke in zou storten. Zijn hart bonkte zo hard in zijn borstkas, en zijn longen voelden alsof iemand ze stevig vast had gegrepen en er steeds harder in kneep. Hij had het nodig dat Elliott normaal kon doen.

“En heel stiekem wilde ik ook even weten of je verder nagedacht had over mijn cadeau, je leek er nogal overdonderd door te zijn. Je neemt ze wel mee op je uitstap?”

“Oh, eh, ja sorry voor dat,” mompelde Cas. Hij moest volhouden. Hij moest gewoon antwoorden. Het was niet moeilijk om Elliott te antwoorden, en hij moest die droge keel geen aandacht geven, net zomin als dat gevoel vanbinnen dat alles wat hij nu zou zeggen het verkeerde zou zijn.

“Ik had het niet gewoon niet verwacht,” waren zijn woorden. “Sorry,” voegde hij er nogmaals achteraan. Het voelde alsof het nodig was. Elliott had iets aardigs gedaan en Cas had er amper naar kunnen kijken. Amper kunnen denken aan wat Elliott hem gaf. Een kans om mensen aan te raken, waar Cas net gezien had wat die aanrakingen konden veroorzaken.

Hij volgde Elliotts blik naar waar de handschoenen lagen. “Ehm, nee, denk ik niet,” antwoordde hij vervolgens. “Het zou zonde zijn als er iets mee gebeurt.”

“Sorry,” voegde hij er nogmaals aan toe. Het leek het waard van het herhalen te zijn.

“Maar, ehm, vertel, die handschoenen?” draaide hij het onderwerp naar Elliott en zijn cadeau. Als Elliott er maar over zou vertellen, misschien zou de stille dreiging van die tas dan wat kleiner worden in de ruimte. Misschien zou hij dan weer kunnen ademen.