Level 17
‘Deze kant op.’ Aan smeedijzeren balkons hingen fleurige bloemen tussen de vele klimop. Oude vrouwtjes volgden hen nauwlettend met hun priemende ogen vanaf hun balkon terwijl de groep zich door de levendige straten bewogen. Reyan probeerde de anderen in de gaten te houden. Er waren zoveel straatjes en deuren dat je met gemak verdwaald kon raken als je niet wist waar je naartoe moest.
Tegenover een grote rotswand stond een gebouw waar Reyan al een lange tijd niet meer was geweest. Het was aan de voorkant gebouwd op massieve pilaren met imposante bogen. Er was een enkele doorgang door een poort waarachter de uitnodigende sfeer van het pleintje voor de taverne hen lonkte - vooral Kyrin. Bulderend gelach en gejoel echode tussen de muren.
Reyan liep rechts langs het gebouw, waar om de hoek nog een doorgang zichtbaar werd, ging een grote stenen trap op en opende de grote houten deur boven aan de overloop.
‘Zeg me alsjeblieft dat dit deprimerende hol niet jouw huis is,’ zei Kyrin toen ze om zich heen keek. Reyan grijnsde. Hij zwaaide de deur open en liet zijn Party binnen.
Ardin lachte. ‘Hier is niets deprimerends aan hoor.’
Het was nog precies hoe hij het had achtergelaten na zijn afstuderen - op de duidelijke effecten van verwaarloosde schoonmaakuren na. Het was een ruime kamer die de hele bovenverdieping van het gebouw innam, met ruwe muren en houten balken aan het plafond dat het geheel een rustieke uitstraling gaf. Daglicht stroomde door de stoffige ramen, terwijl de lege haard er verlaten bij lag. Op de lederen banken en fauteuils lag een laagje stof en grote spinnen hadden de kandelaren aan het plafond met hun webben versierd. Aan de zuidkant van de kamer leidde een trap naar een overloop waar zijn bed stond, daaronder bevond zich een eenvoudige, ongebruikte keuken met een kleine haard waar een ketel inhing. Reyan ging vaker naar de taverne een verdieping lager dan dat hij zelf een pollepel in die ketel had gestoken. De potten en pannen die aan de muur hingen waren ook voornamelijk voor de sier.
Ardin floot tussen zijn tanden. ‘Ik denk niet dat ik ooit een kamer heb gezien die zo chic is als deze.’
Reyan grijnsde moeilijk, maar durfde Sohra en Kyrin niet aan te kijken. ‘Jullie kunnen de banken nemen. Ik heb extra dekens in die kast liggen.’
Sohra smeet haar draagtas naast de bank. ‘Hebben je ouders dit betaald?’
Reyan knikte. Nadat hij was aangenomen op de Academie, had hij behoefte aan zelfstandigheid en hoewel het landhuis van zijn ouders nog geen paar straten van hem verwijderd was, voelde het toch als een beetje onafhankelijkheid. Hij was het nooit echt van plan geweest, maar na wat er met zijn broer was gebeurd kon hij niet meer in dat huis blijven, of in die wijk. ‘Ik stel voor dat we vanavond in de taverne eten.’
‘Ik leg mijn spullen weer boven,’ zei Fay zachtjes en trippelde de trap op. Ardin wierp hem een veelbetekende blik, maar hij wachtte wel tot Fay buiten het vizier was voordat hij tegen Reyan zei: ‘Je gaat me niet vertellen dat er nooit wat tussen jullie is gebeurd,’ drong hij het gesprek aan. Reyan snoof lachend. Hij kon zich geen studiedag herinneren dat Fay niet bij hem was. Net als hij, had zij veel problemen thuis en stond de eerste maanden veelal huilend voor zijn deur. Reyan vond het dan niet erg om zijn bed met haar te delen, zoals ze dat als kinderen ook vaak hadden gedaan. Een paar maanden in de studie besloot hij Fay te laten intrekken, zodat zij zich volledig op haar studie kon concentreren en zich geen zorgen meer hoefde te maken over haar thuissituatie.
Hij trok zijn blik los van het trappengat en keek Ardin aan. ‘Ik dacht dat we wel hadden vastgesteld dat ik niet zo’n rokkenjager ben als jij.’
‘Ik wil maar zeggen,’ zei hij grijnzend, ‘ze is schattig, knap. Het zou mij moeite hebben gekost me al die tijd in te houden.’
Reyan wierp hem een grijns. ‘En precies daarom slaapt ze niet bij jou, maar bij mij.’
Ardin hief een hand. ‘Touché.’ Hij keek om naar Sohra. Een glimlach schilderde zijn gezicht, zijn blik werd zachter. ‘Ik slaap toch niet graag ergens anders dan bij haar.’
Reyan volgde zijn blik en glimlachte toen hij Sohra en Kyrin knusjes op de bak zag zitten. Ergens voelde het fijn om hier weer terug te zijn, maar wel samen met anderen. Hij had er niet graag alleen geweest.
Nadat ze hun spullen hadden achtergelaten, liepen ze de trap weer af naar beneden en namen ze een tafel in de taverne. De bruisende taverne zat vol drinkende gasten, terwijl de kok op het pleintje een varken op het spit boven het knisperende vuur draaide en de knorrende biggen achter houten spijlen achterin toekeken. Fay keek met trieste ogen naar de wanhopige dieren, terwijl het kwijl bij Ardin over zijn kin droop. ‘De ribben zijn hier hun specialiteit,’ zei Reyan, ‘die heb ik hier met Fay verslonden in ons studiejaar.’ Fay grinnikte en deed alsof ze niet een keer door hem was betrapt met saus letterlijk tot achter haar oren. Ze had wel vaker gezegd dat ze het zielig vond voor de beesten omdat ze moesten toekijken hoe hun maatjes werden geroosterd, maar had ook tien minuten later naast hem zitten schranzen alsof ze nooit eten had gezien.
Nadat de barmeid hun bestelling had opgenomen - en een advance van Kyrin had genegeerd- stond de tafel vol heerlijk geurende ribben met een zoete mede-honingsaus. Reyan likte zijn lippen af terwijl hij de stroperige substantie over zijn ribben goot en zijn tanden in het malse vlees zetten. Geluiden van zaligheid klonken rond de tafel terwijl de groep in stilte op de ribben knaagde. ‘Je hebt geen woord gelogen,’ zei Ardin met een volle mond en dromerige ogen. De glanzende saus zat op zijn kin en wangen, alsof hij een baard van honing had laten staan.
Nadat ze hun buiken rond hadden gegeten en zichzelf de trappen naar de loft op sleepten, verzorgde Reyan slaapplaatsen voor zijn Partyleden en trok zich boven terug. Fay kwam even later ook boven en nam met een zucht de andere kant van het bed. Ze wreef met haar hand over haar opgeblazen buik. ‘Mijn buik haat varkensvlees,’ mopperde ze, ‘maar het is zo lekker.’
Reyan lachte, al kon hij niet ontkennen dat zijn buik ondertussen niet ook pijn deed van het volle gevoel. Hij staarde naar het plafond en de herinneringen van zijn tijd hier vlogen door zijn hoofd. Zijn tijd op de academie was geweldig. De vrijheid en zelfstandigheid, hoe spannend hij het ook vond, had hij met open armen ontvangen. De afstand die het tussen hem en zijn vader creëerde eigenlijk nog meer. Bovendien kon hij Fay op die manier zo nu en dan hetzelfde gunnen. Hij keek opzij naar zijn vriendin, die ook naar de houten balken van het plafond staarde. ‘Ga je langs je vader terwijl we hier zijn?’
Fay bleef stil, maar haar gelaat vertrok. Een schaduw trok over haar ogen en ze sprak kil. ‘Dat was niet mijn plan.’ Reyan kwam iets overeind en steunde op zijn ellebogen. ‘En voor je broertjes?’
Nu werden haar ogen weer zachter en haalde ze haar schouders op. Fay had geen goede relatie met haar vader en stiefmoeder en dat schemerde in alles bij haar door. Toen Fay net op de academie gestart was, werd haar vader verliefd op een andere vrouw en aangezien hij het geld en de macht had, zette hij Fays moeder op straat en hertrouwde. Fay had de nieuwe vrouw van haar vader nooit als haar nieuwe moeder geaccepteerd en haar vader sinds die tijd niet meer gesproken. Haar moeder had ze daarna nooit meer gezien. Het enige waarvoor Fay nog thuis kwam, waren haar twee jongere broertjes. Andere dagen was Reyans loft haar toevluchtsoord geweest. Dat was een van de redenen waarom hij zo goed met haar kon praten. Ze kwamen uit gebroken families, beide met een verdwenen geliefde.
‘Misschien dat ik even langs ga,’ zei ze uiteindelijk zachtjes, ‘alleen voor hen.’
‘Over twee jaar is de oudste aan de beurt, toch?’
Fay knikte.
‘Denk je dat hij ook naar de Academie gaat?’
‘Ongetwijfeld,’ zei ze meteen. Reyan had niet anders verwacht. Net als in zijn familie was het bijna onwaarschijnlijk dat een kind zich niet zou aanmelden als Grimmer. Het was niet zo’n verplichting als in zijn familie, maar ze hadden ook een eer hoog te houden en een familie om trots te maken. Fay was de oudste en haar broertjes zouden ongetwijfeld in haar voetsporen treden. Ooit dacht hij hetzelfde te doen, maar die situatie was heel anders gelopen.
‘Ga jij?’
Reyan rukte zich los uit zijn gedachten en keek Fay aan. Ze herhaalde de vraag. ‘Ga jij naar je ouders?’ Die vraag was ook zeker een keer bij hem door het hoofd geschoten, maar net als Fay zag hij daar enorm tegenop. Sterker nog, hij had al een vermoeden hoe zijn vader zou reageren als hij erachter kwam dat zijn zoon in deze contreien rondliep. Zijn rang was nog lang niet hoog genoeg om hier aan queestes te komen en zijn vader hield dat nauwlettend in de gaten. ‘Als het niet hoeft, dan nee.’
Fay gniffelde. Het bleef even stil tussen beide. Reyan hoorde de lakens ritselen toen Fay zich naar hem omdraaide. ‘Brengt hier zijn oude herinneringen bij je op?’
Hij keek haar aan. Hij had de ruimte nog niet in zijn hoofd om daar veel aan te denken, maar nu Fay het opbracht - ja. Zijn ouders hadden de loft oorspronkelijk niet voor hem gekocht, maar voor zijn oudere broer voor wanneer hij aan de Academie zou starten. Maar Maddox heeft er nooit gebruik van gemaakt. Sindsdien heeft het leeggestaan tot Reyan kon intrekken. Daarna hebben zijn ouders het beschikbaar gemaakt voor wanneer hij hoog genoeg zou zijn in rangen dat hij permanent in de hoofdstad kon verblijven. Die tijd was nog lang niet. Een gevoel van schaamte bekroop hem als hij eraan dacht hier toch te verblijven, maar er was geen andere keuze. Ze hadden niet genoeg geld om ergens anders te overnachten. En het werd toch niet gebruikt - en het was van hem, dus waarom ook niet? Reyan keek Fay aan en knikte. Hij miste zijn broer, meer dan wie dan ook. En er was niemand die dat gevoel beter begreep dan Fay. Het niet weten, dat was het ergste. De wereld was te groot en de verdwijningen te plotseling - en Fay en Reyan waren te jong om er iets tegen te doen. En nu was het te laat.
Reageer (2)
Ik lig ziek op de bank, maar damn wat krijg ik zin in ribbetjes bij het lezen van dit chapter. Also wil ik misschien wel een prequel over Fay en Reyan als jonge kinderen tot het punt dat ze naar de academie moeten ofzo
5 maanden geledenHeel eerlijk.. been thinking about this! Maar dan een kort verhaal over sws hun academietijd! Lijkt me nice!
5 maanden geledenTotally agreed
5 maanden geledenSuch a gentleman 😂
Fan en Reyan zijn cuuuute 5 maanden geleden
Fay. Maar Q weigert nog steeds aanpassingen
5 maanden geledenHahaha eigen bed is goud waard :')
5 maanden geleden