Level 15
Ze sliepen in de buitenlucht op een kleine afstand van het dorp en hielden een voor een de wacht, zodat de burgers in het dorp zonder zorgen konden slapen. Reyan had de eerste paar uur niet geslapen, zichzelf afvragend of de monsters zouden terugkomen en of ze op tijd bij het Gildehuis zouden aankomen voordat dat wel zou gebeuren. Of wellicht was het een incident en kwamen ze helemaal niet terug. Hij had nog altijd geen idee waarom de monsters ineens zulk agressief gedrag vertoonden en hij probeerde zich te herinneren of hij ooit zoiets eerder had gehoord of over had gelezen. Misschien van zijn vader of op de Academie, maar hij kon werkelijk nergens opkomen. Het speelde zo met zijn gedachten dat toen hij de volgende ochtend ontwaakte, de vragen zijn dromen hadden overgenomen. En aan de vermoeide gezichten van zijn Partyleden te zien, was hij niet de enige die door nare dromen geteisterd was.
‘We vertrekken naar Ardanor,’ vertelde hij een man in het dorp terwijl ze de paarden aan het optuigen waren. ‘We maken een melding van het incident en sturen hulp. Zorg in de tussentijd voor wisselingen in de wacht en bij enig teken van onheil, vertrek meteen.’ De man keek zorgelijk. Zijn gezicht vertoonde elk teken van vermoeiing en naderende wanhoop. Toch glimlachte hij naar Reyan, al lachte zijn ogen niet mee. ‘Bedankt voor jullie hulp.’
Reyan knikte en steeg op. ‘Sterkte,’ zei hij voordat ze de paarden keerden en reden het dorp uit. Hoe verder ze bij de dorpsgrens vandaan reden, hoe frisser de lucht in zijn longen voelde. Alsof alle roet en zwervend as uit zijn longen werden gefilterd.
‘Kunnen we niet op zoek gaan naar de bron?’ vroeg Kyrin die naast Eryx liep. ‘Misschien kunnen we de monsters uitschakelen voordat ze meer schade aanrichten.’ Het was een slimme suggestie, maar dat zou niet werken. Reyan wist te weinig van bronnen en hij had er ook nooit eerder een gezien. Het was uit den boze om als Grimmer op zoek te gaan naar een bron als je niet bij de Oogsters hoorde. Daar kon je strafrechtelijk voor worden vervolgd als de Gilde hierachter kwam en eerlijk, dat was niet iets waar Reyan op zat te wachten, dus hij schudde zijn hoofd. ‘De juiste manier van handelen is dit zo snel mogelijk melden, zodat er een onderzoek plaats kan vinden.’
‘Balen,’ was haar antwoord, ‘ik heb altijd al eens een bron willen zien.’
'Ik ook.’
Kyrin keek Fay vanuit haar ooghoeken aan en een trage glimlach gleed over haar gezicht. ‘Om een voorraad mana mee te stelen?’
Fays glimlach verdween van haar gezicht. ‘Nee,’ antwoordde ze, meer geshockeerd dan verontwaardigd. ‘Om zoiets in werking te zien, omdat het me heel interessant lijkt.’
Kyrin knikte traag een paar keer achter elkaar. ‘Doe jij dat maar en leidt dan tegelijkertijd de monsters even af zodat ik een jaarvoorraad aan mana kan meenemen.’
Fay gaf Reyan een blik dat totale verontrusting weerspiegelde. Hij kon zijn lachen maar moeilijk inhouden. Hij kon inzien hoe dat voor Fay voelde alsof Kyrin een graf zou ontheiligen, of een bank zou beroven. Het was bijna stelen van de Gilde wat Kryin voorstelde. Toen Kyrin de gezichtsuitdrukking van Fay opving, grinnikte ze zachtjes. Het was bijna alsof Reyan naar een kat keek die met zijn avondeten speelde.
‘Dus wat is het plan, precies?’ vroeg Sohra en keek Reyan recht aan. In alle eerlijkheid had hij daar nog niet heel goed over nagedacht. Een audiëntie krijgen bij de Gildemeester was bijna net zo moeilijk als bij de koning, daar moest een duidelijke reden voor zijn. Het scheelt dat Reyans vader een hoge rang in een hoge gilde had en daardoor goede contacten behield met zijn Gildemeester, dus Reyan hoopte dat dit een verschil kon maken, maar wat hij precies zou vertellen.. Gelukkig had hij nog genoeg tijd om daarover na te denken. Hij slikte even bij het idee dat het zou mislukken en dat de Gilde hun noodoproep zou negeren. Nog erger, dat ze zijn vader zouden inlichten over zijn tijdverspilling met deze reis.
Sohra schraapte geïrriteerd haar keel en Reyan realiseerde zich dat hij haar aan het negeren was. Zou hij het durven zeggen dat hij nog geen plan had? Hij wist heel goed dat Sohra weinig vertrouwen in hem had. Enige onzekerheid zou hem de kop kosten. Stiekem was hij altijd bang dat Sohra ooit een keer naar de Gildemeester zou stappen voor een herbeoordeling over zijn leiderschap. Als ze precies een jaar in dienst is en onder zijn leiderschap heeft gewerkt, dan was dat een mogelijkheid. En dat jaar was bijna om. Dat zou een grote smet zijn op zijn reputatie, nog erger als zij eindelijk haar zin zou krijgen en de Gilde hem zijn leiderschap ontneemt. Zelfs als hij die titel nooit graag had gewild, was het iets waar zijn vader altijd zo trots op was. Hij keek Sohra aan. ‘Ik werk nog aan de details. Ik heb een oude loft waar we kunnen overnachten, terwijl we onze aanvraag voor een audiëntie verder uitdenken. Ik kan mijn familienaam gebruiken als referentie om onze kans te vergroten.’
‘Dus eigenlijk heb je geen plan?’
Reyan voelde een steek in zijn maag, maar daar kwam het eigenlijk wel op neer. Hij was zich echter ook sterk bewust van Sohra’s eigen nadeligheid in deze situatie. Zij had helemaal geen familienaam waar ze op terug kon vallen. Als zij zelf een plan had, dan was hij een en al oor. Hij wilde net zijn mond open trekken, toen Fay hem voor was. ‘Had jij een beter plan? Met zijn familienaam maken we nog een kans. Ik zie niet in wat die van jou ons zou kunnen brengen.’
Reyan keek Sohra met een schuin oog aan en wist met één blik dat Fay een zeer gevoelige snaar had geraakt. Voor hij er erg in had, wierp Sohra de kleine mesjes rond haar bovenbeen in Fays richting. Fay was snel en ontweek de werpmessen met een sprong uit het zadel. Haar paard gilde en zette het op een lopen. Kyrin keek van het vluchtende paard naar het gevecht tussen de twee meisjes - welk drama ze hoogstwaarschijnlijk niet wilde missen. Uiteindelijk vloekte ze en verdween in het uiterlijk van een groot katachtig wezen en sprintte achter het paard aan. Sohra veerde uit het zadel en vuurde een pijl af, maar Fay was een stuk behendiger dan Sohra en pareerde deze met gemak door hem in tweeën te splijten met haar bijl.
Reyan staarde verlamd naar het conflict dat voor zich ontvouwde. Zijn voeten zaten aan zijn stijgbeugels genageld. Wat is het met deze groep dat er altijd ruzie moet ontstaan? Was het niet tussen hem en Sohra, dan wel tussen Sohra en Fay. Hij werd er gestoord van. Nog meer omdat hij geen idee had hoe hij het kon voorkomen, laat staan het oplossen.
Uiteindelijk was het Ardin die uit zijn zadel sprong en tussen de meisjes in ging staan. ‘Kappen nou!’
Sohra’s boog bleef gespannen en de bijl in Fays hand wiegde zachtjes heen en weer, ze hield haar blik op Sohra’s handen.
‘In vredesnaam, doe je wapens weg,’ bulderde Ardin, zo hard dat Reyan ervan schrok. Hij keek de meisjes een voor een aan, tot uiteindelijk Sohra haar boog ontspande en Reyan weer adem durfde te halen. Sohra keek hem met een scherpe blik aan en hij voelde zijn hart in zijn keel schieten toen ze woedend snoof en weer op haar paard klom. Ze drukte haar hakken in zijn flanken en schoot langs Kyrin, die net met Fay’s paard aan kwam lopen en Sohra beteuterd nakeek. ‘Heb ik nou alle actie gemist?’
Reyan zuchtte diep. Hij voelde de adrenaline nog door zijn lichaam gieren en kneep harder in de leren teugels. Waarom deed hij zelf niets? Hij was de leider hier. Hij was verantwoordelijk voor zijn groep en hun gemoedsrust. Waarom kon hij alleen maar toekijken?
Kyrin sprong lenig van het paard af en gaf de teugels weer aan Fay.
‘Sorry, Reyan,’ zei Fay uiteindelijk zachtjes toen ze weer in het zadel zat. ‘Ik wilde geen problemen veroorzaken. Ze maakt me soms gewoon zo vinnig.’ Het laatste woord was bijna een grom. ‘Ze vindt zichzelf heel wat en weet het altijd beter, terwijl de waarheid is dat ze nog altijd onder jouw bewind staat. Ik kan er gewoon niet tegen dat ze jou blijft ondermijnen.’
Hij glimlachte halfslachtig naar haar. Reyan was altijd al dankbaar geweest voor Fays onvoorwaardelijke loyaliteit. Vanaf de indeling in de academie had ze geen moment aan hem getwijfeld en hem dat ook altijd laten weten. Het had hem goed gedaan, zelfvertrouwen gegeven en in alle eerlijkheid was zij soms de enige reden dat hij geloofde dat hij dit kon. Het feit dat Sohra zijn leiderskwaliteiten uitdaagde, zat haar misschien nog wel hoger dan bij Reyan zelf. Het zou niet moeten, maar hij twijfelde soms net zo erg aan zichzelf als Sohra.
‘Sohra is een harde,’ zei Ardin, ‘maar ze heeft het beste met de Party voor, net als Reyan.’ Hij keek hem recht aan. ‘Je doet het goed, twijfel daar niet aan. Ze draait wel bij.. Uiteindelijk.’ Dat laatste zei hij met een scheve glimlach. Hij keek achterom naar zijn vriendin die al een heel eind voor hen uitreed. ‘Ik praat wel met haar.’ Hij draaide zijn paard en reed achter zijn vriendin aan. Reyan en Fay keken hem na. ‘Het jaar is bijna om,’ zei Fay zachtjes, ‘denk je dat ze het gaat proberen?’
Reyan haalde zijn schouders op. ‘Dat zou kunnen.’ Fay keek hem aan. ‘Als ze dat doet dan moet je tegen haar op staan, hoor. Haar familienaam betekent niets tegenover de jouwe. Bovendien kunnen wij ook tegen haar stemmen.'
Reyan fronste. Hij haatte die machtspelletjes. ‘Dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon dat we goed overweg kunnen, dat we samen kunnen werken. De Academie heeft ons niet voor niets samengevoegd. Zij zien potentie in onze combinatie vaardigheden. Als wij niet kunnen laten zien dat we deze onenigheden niet kunnen overmeesteren, dan hebben we wat mij betreft al gefaald.’
Kyrin grinnikte. ‘Je kan niet altijd iedereen te vriend houden, Reyan.’ Ze hupste bij hem achterop. ‘Misschien mag ze je wel helemaal nooit.’
Fay wierp haar een waarschuwende blik.
‘Misschien niet, maar ik ga niet zomaar de handdoek in de ring gooien. De Gilde vertrouwde mij deze party toe, dan is het ook mijn taak om te zorgen dat we als de geoliede machine kunnen werken.’ Hij drukte zijn hakken in de flanken van Eryx en reed achter de anderen aan.
‘Je weet dat jij heel slecht bent in je mannetje staan, toch?’ klonk Kyrins stem in zijn oor. ‘Ik bedoel, ik zou zeker even wachten voordat je die koe weer bij de horens vat. Al betwijfel of je dat zou durven.’ Kyrin kon soms bijna net zo klinken als het stemmetje in zijn hoofd, zijn geweten die hem afraadde iets te doen of hem juist over de richel duwde. Sluw, soms venijnig, vaak pijnlijk waar. Reyan keek over zijn schouder. ‘Weetje, jij kan soms echt gemeen zijn.’
Kyrin lachte. ‘Ik hou gewoon van een beetje drama. Zonder gekheid, ik ben blij dat ik jullie met mijn persoonlijkheid mag vervelen.’
Reyan fronste zijn wenkbrauwen. Hij wist niet zeker of hij dat als een compliment moest opvatten, maar dan het maar voor lief. Toch luisterde hij wel naar haar en bleef een tijdje zeker twee meter achter Sohra rijden.
Reageer (1)
Die sneer van Fay had ik echt niet verwacht hahaha, al is het wel goed dat het later nog een beetje uitgelegd wordt.
2 weken geleden