Hoofdstuk 7.2

Het liefst liep ze alsnog door naar de volgende coupé zodat ze niet een treinreis lang bij allemaal medepassagiers zat die deze beschamende actie gezien hadden, maar dan zou ze langs Lukan moeten lopen - en die wenkte haar nu en knikte naar het lege plekje naast hem.
      Ze haalde even diep adem voor ze de moed had om naar hem toe te lopen en naast hem te gaan zitten. ‘Hé,’ mompelde ze, terwijl ze zich zo klein mogelijk maakte zodat mensen haar aanwezigheid al snel zouden vergeten.
      Hoewel ze niet naar Lukan keek, wist ze zeker dat hij nog steeds een grijns op zijn gezicht had toen hij geamuseerd zei: ‘Nou, salamivrouw, je blijft me verbazen.’
      ‘Ach, dit is dagelijkse kost als je met de trein reist, toch? Voor mij wel, in ieder geval,’ zei Floor grappend.
      Hij grijnsde. ‘Ik kan het me nog voorstellen ook. Met zo’n leuke lach als de jouwe kom je overal mee weg.’
      Charmeur.
      Lysanne had verteld dat hij met haar en haar studiegenoten mee was geweest naar een klein festival gisteravond. Floor had zich voorgenomen om dat leuk voor haar vriendin te vinden, en het had maar heel even gestoken toen ze vanochtend zag dat Lysanne’s bed onbeslapen was.
      ‘Ik hoorde dat je een leuke avond hebt gehad gisteren,’ zei Floor daarom scherp, en de waarschuwende ondertoon was niet te missen.
      ‘Oh. Ja, dat klopt,’ zei Lukan. Er lag verbazing in zijn stem door de plotselinge verschuiving van het onderwerp, maar hij herpakte zich snel weer. ‘Ik leer steeds meer mensen kennen in de stad.’
      Sommigen beter dan anderen, dacht Floor, maar ze hield die woorden voor zich. ‘Maar nu verlaat je de stad weer,’ zei ze met een flauwe glimlach. Ze had ook niet zoveel zin om Lukan uit te horen over wat er ook maar tussen hem en Lysanne speelde.
      ‘Tja, je wordt als zoon toch verwacht op de verjaardag van je vader.’ Hoewel hij nog steeds glimlachte, leek hij minder oprecht te zijn, minder speels. ‘En wat heeft jou ertoe gezet om illegaal trein te reizen?’
      Hoewel haar mondhoeken trokken, durfde ze het aan om vluchtig om zich heen te kijken. De andere passagiers leken weer op te gaan in hun eigen wereldje en keken niet meer naar haar - gelukkig. ‘Iets vergelijkbaars. Het is de trouwdag van mijn ouders.’
      ‘Ah, en daar moest je stipt om twaalf uur zijn? Of had je gewoon geen zin om heen en weer te fietsen?’
      Ze grinnikte. ‘Beide.’
      ‘Misschien heb ik je verkeerd ingeschat,’ zei Lukan. ‘Misschien zit er achter dat lieve gezicht wel een misdadiger verscholen.’
      Alweer zo’n flirterige opmerking - of schatte ze dat verkeerd in? Misschien wás hij wel gewoon zo, en zei hij dat tegen iedereen. Ze voelde zich toch een stuk minder gevleid nu ze wist wat hij vannacht met Lysanne had uitgespookt. Het voordeel was dat het haar een stuk makkelijker maakte om normaal te reageren.
      Dus grinnikte ze en zei ze: ‘Nou, als het zo voelt om betrapt te worden, dan is me dat het risico niet waard. Dus ik laat mijn ambities voor de criminaliteit toch maar varen.’
      ‘En wat voor andere ambities komen daarvoor in de plaats?’
      ‘Een betere wereld,’ flapte ze eruit, en toen ze het gezegd had, besefte ze pas hoe ontzettend goody goody dat klonk. Haar wangen kleurden.
      ‘Een betere wereld.’ Hij herhaalde haar woorden alsof hij ze overdacht. ‘En hoe wil jij de wereld verbeteren?’ Ze had verwacht dat hij iets sarcastisch zou zeggen, of iets spottends, of in ieder geval grappend. Maar zijn toon was oprecht geïnteresseerd en toen ze even opzij keek, stonden zijn ogen serieuzer dan ze hem tot dusver gezien had.
      En dus durfde ze er ook eerlijk op te antwoorden. ‘Ik houd me nu vooral bezig met duurzaamheid,’ zei ze. ‘Ik wil graag aan mensen laten zien dat duurzaam leven niet meteen betekent dat je geen leuk leven meer kunt leiden, maar dat je bewuster bent van wat je doet.’
      ‘Hoe doe je dat dan?’ vroeg Lukan geïnteresseerd. ‘Dat je het hen laat zien?’
      Dus vertelde ze over haar studie, waarin ze leerde om wetenschap op een eenvoudige manier aan een breed publiek uit te leggen, en vertelde ze over haar bijbaan bij EcoGo. En hoe ze ambities had om in de toekomst een baan te vinden die zich bezighield met duurzaam beleid. Ze vlocht haar vingers in elkaar en keek ernaar toen ze zei: ‘Het is maar iets kleins, maar - nou ja, ik probeer zo mijn steentje bij te dragen.’
      ‘Gaaf,’ vond Lukan. ‘Dan zit je weer in een heel andere hoek van de duurzaamheid dan ik.’
      ‘Houd jij je ook daarmee bezig?’ vroeg Floor toch wel enigszins verrast. Ze had hem toch wel een beetje aangezien voor iemand die - nou ja, gewoon zijn eigen leven leidde en zich niet te druk maakte. Niet dat dat erg was, want ze wist ook wel dat ze soms wat ver ging in haar idealen. Toch had ze het niet achter hem gezocht.
      ‘Ik studeer Energy and Environmental Sciences. Daar houd je je bezig met het oplossen van bijvoorbeeld energie- en milieuproblemen. Ik vind de energietransitie vooral heel erg interessant.’ Zijn ogen begonnen te glimmen toen hij vertelde over hernieuwbare bronnen, over zonnepanelen en windenergie, over waterstof. Als Floor iets niet begreep, legde hij het uit, en hij vertelde over een project waar hij aan werkte.
      Daarna besprak Floor hoe ze bij EcoGo terecht was gekomen, dat ze stage had gelopen bij de organisatie en dat ze onderzoek had gedaan naar een markt met duurzame, lokale ondernemers.
      ‘Dus binnenkort zie ik overal flyers voor een duurzaamheidsmarkt?’ vroeg Lukan toen ze uitgesproken was.
      ‘Nou eh - nee.’ Ze zuchtte. ‘De projectleider heeft ervoor gekozen om, net als ieder ander jaar, weer een lezing te houden. Met sprekers.’ Ze plukte aan de rits van haar jas.
      ‘Maar je baas was toch heel enthousiast?’ Lukan fronste. ‘Waarom zetten ze jouw plannen niet door?’
      ‘Hij had het over kosten,’ zei ze zacht. Ze vond het nog steeds lastig dat hij haar ideeën zo snel van tafel had geschoven.
      ‘Heeft ie een punt?’
      ‘Nee, ik heb zelfs een globale begroting gemaakt. De ondernemers zijn wel bereid om zich in te kopen op de markt, dus je zou ongeveer quitte moeten spelen.’ Ze haalde haar schouders op.
      ‘En dat heb je gezegd?’
      ‘Nee.’ De warmte gleed weer over haar wangen. ‘Hij praatte over me heen en eh - ik ben daar niet zo goed in.’
      ‘Hmm.’ Lukan keek even uit het raam, wat Floor een moment gaf om hem onbeschaamd in zich op te nemen. Hij had een heel ander gezicht wanneer hij zo serieus was. Zeker niet minder knap, maar - volwassener.
      Hij draaide zijn gezicht weer naar haar toe, waardoor ze elkaar recht in de ogen keken. Floor’s hartslag sloeg een slag over, maar dat zou vanzelf wel wegtrekken.
      ‘Misschien kun je het nog wel een keer met je baas bespreken,’ zei hij toen. ‘Ten slotte heeft zij jou toegezegd dat die markt er gaat komen. En het is echt een goed idee, ik denk dat je veel meer publiek aantrekt.’ Hij glimlachte weer en de twinkeling in zijn ogen was terug. ‘Als jij een markt over duurzaamheid organiseert, ben ik in ieder geval sowiesó van de partij.’