Hoofdstuk 7.1

‘Shit, shit, shít!’ Met bonzend hart besefte Floor dat ze haar portemonnee thuis had laten liggen.
      Het was allemaal Olivier’s schuld. Hij had haar ineens gebeld vlak voor ze naar het station zou fietsen om te zeggen dat hij de trein niet ging halen, maar dat zij maar vast moest gaan - dat zouden pap en mam op prijs stellen. En hoe erg Floor ook probeerde de reden te achterhalen waaróm hij dan niet met haar mee zou reizen, hij bleef volhouden dat het gewoon beter uitkwam. En omdat Floor haar ouders niet wilde teleurstellen door óók later te komen, was ze direct na het gesprek op de fiets gesprongen.
      En daarbij had ze haar portemonnee - en daarmee ook haar pinpas en OV-chipkaart - thuis laten liggen.
      ‘Shit!’ Ze had nooit genoeg tijd om nog een kaartje te halen, en de treinen gingen maar om het uur, en dan zou ze haar ouders teleurstellen, en…
      Een fluitje: de trein kon elk moment vertrekken. Haar blik ging van het incheckpaaltje naar de deur van de trein. Ging ze dit doen? Ging ze…
      Haar hartslag bonsde als een razende in haar borstkas toen ze haar rugzak om haar schouders sloeg, een sprintje trok en de trein in sprong. Direct achter haar sloten de deuren en een paar seconden later voelde ze de beweging van de vertrekkende trein.
      Ze had niet ingecheckt. Als ze gecontroleerd zou worden, was ze de sjaak.
Het was druk in de trein en terwijl ze op zoek ging naar een zitplekje, pakte ze haar telefoon om te kijken of ze nog een berichtje van Olivier had. Nee, hij zei niets. Alleen een appje van haar vader om te zeggen of ze de trein gehaald had. Nou, daar kon ze zo ‘ja’ op antwoorden - maar hij moest niet weten hóe.
      Floor zakte zachtjes neer op het eerste lege plekje dat ze kon vinden, naast een oude man die geïrriteerd opkeek van het dikke boek dat hij aan het lezen was. Floor glimlachte opgelaten en verontschuldigend, en tot haar opluchting beantwoordde hij die glimlach. Ze zou het niet leuk vinden om de hele reis naast iemand te zitten die zich aan haar ergerde.
      Ze pakte haar mobiel en ging naar de website van NS om online een kaartje te kopen. Het was misschien duurder, maar dan reiste ze in ieder geval niet zwart. Ze typte haar begin- en eindbestemming en klikte de pagina door, en wachtte tot de pagina laadde.
      Binnen een paar tellen kreeg ze de melding dat ze geen internet had.
      ‘Shit,’ mompelde ze geruisloos. Ze probeerde het via de wifi van de trein, maar ook dat werkte niet.
      Heel af en toe had ze heel kort weer bereik, maar was dat binnen een paar tellen alweer weg. Een kaartje kopen lukte niet.
      Ze zuchtte. Het traject was te lang om het maar te laten gaan, dus zou ze net zo lang blijven proberen tot het gelukt was. Ze zou niet zwart reizen, verdorie.
      Ze werd daar echter zo door in beslag genomen dat ze laat - te laat - door had dat er uit het hokje achterin iemand stapte met een NS-outfit aan: de conducteur.
      Shit. Shit!
      De adrenaline raasde door haar lijf en toen maakte ze een keuze waar ze direct spijt van had: ze pakte haar tas, stond op en liep zo kalm als het haar lukte richting de deur van de volgende coupé. Ze bleef echter stokstijf staan toen ze plotseling recht in een paar blauwe ogen keek, die met een geamuseerde blik toekeek wat ze aan het doen was.
      Zodra ze de man achter haar het woordje ‘Mevrouw’ hoorde zeggen, besefte ze dat ze een flinke fout had begaan.
      Alle ogen keken haar kant op toen ze zich omdraaide en zag hoe de wat oudere man met een witte baard en strenge ogen achter zijn ronde bril op haar af kwam. ‘Mag ik uw vervoersbewijs even zien?’
      ‘Die heb ik niet,’ piepte ze. Ze had het bloedheet, haar hart klopte in haar keel en ze durfde nauwelijks naar de man te kijken. ‘Ik ben mijn portemonnee vergeten!’
      ‘En je wilde voor me weglopen?’
      ‘Nee! Ik bedoel, ja, ik wilde weglopen, maar - maar ik ben een kaartje online aan het kopen!’ Ze pakte vlug haar telefoon en zwaaide die voor zijn neus. ‘Echt waar!’
      Ze had gewoon even bij de machinist moeten aankloppen, om te vertellen dat het haar niet lukte om in te checken, en dan konden ze haar helpen. Of in ieder geval gewoon blijven zitten, eerlijk de waarheid opbiechten, in plaats van weg te lopen als een crimineel. Wat deden ze als je niet had ingecheckt? Waarschijnlijk kreeg je een boete, maar werd je naam ook ergens gedocumenteerd? Kreeg ze nu een soort trein-strafblad? Wat als ze…
      ‘Ik zie niks.’ De conducteur fronste.
      ‘Oh.’ Ze voelde de ogen van al haar medepassagiers - waaronder Lúkan, verdorie - in haar rug prikken en het schaamrood trok over haar wangen toen ze vlug haar mobiel vergrendelde.
      Tot haar grote opluchting kreeg de conducteur een mildere blik in zijn ogen en trok hij zijn mondhoek op. ‘Wist je dat je ook gewoon met je smartphone kunt inchecken?’
      Haar schouders zakten en haar wangen kleurden nog roder. ‘Oh, u hebt gelijk, dat was ik helemaal vergeten… Zo dom.’
      Hij schudde zijn hoofd, rolde met zijn ogen en glimlachte toen. ‘Ik zie het voor deze keer door de vingers, als je bij het eerstvolgende station uitstapt en incheckt. En de volgende keer laat ik je hier niet mee wegkomen.’
      ‘Dankuwel, echt,’ zei ze zachtjes, en ze waagde het beschaamd te glimlachen. ‘Ik kan u ervan verzekeren dat ik dit ongemak de volgende keer koste wat het kost zal vermijden.’
      ‘Daar heb ik vertrouwen in. Nou, hup, zoek een plekje. Er zijn meer mensen die ik op heterdaad moet betrappen. Ik kom na het volgende station wel even bij je terug en dan kun je me laten zien dat je hebt ingecheckt.’
      ‘Natuurlijk.’ Ze schonk hem nog een klein lachje en draaide zich toen om, zodat hij zijn ronde kon doen.