Level 12
Reyan tikte met zijn vinger in een regelmatige ritme op de houten tafel. Sohra, die tegenover hem zat, keek de kamer rond zonder haar hoofd te bewegen, terwijl Kyrin op de achterste poten van haar stoel leunde, met haar benen op het tafelblad. Hij schraapte zijn keel, maar kreeg het gevoel dat dit de situatie nog meer ongemakkelijk maakte. Af en toe hoorde hij zacht gelach achter de keuken deur, waar Fay de oude vrouwde oude vrouw - die zich had voorgesteld als Brunhilde - hielp het avondmaal klaarmaakten.
‘Ga eens zitten,’ zei Sohra tegen Ardin die door het huisje snuffelde alsof het een interessante ruïne was. ‘Je maakt me nerveus.’ Ardin grinnikte en schoof naast Reyan op het houten bankje tegen de muur. ‘De inrichting van een huis kan veel over iemand vertellen,’ zei Ardin, ‘ik vind het interessant.’
‘Ik vind het irritant.’
De deur zwaaide open en Fay kwam met een grote, stomende pan uit de keuken. Alleen al de dampen die uit de pan opstegen, ontwaakte het sluimerende monsters in zijn maag en het water liep Reyan in de mond. De oude vrouw liep achter haar aan en toen Fay de pan op de tafel zette, keek ze de groep rond. ‘Zo, wie wil er eten?’
Het was lang geleden dat Reyan zoiets zaligs had geproefd. Het bracht hem terug naar de dikke soep die zijn nanny vroeger voor hem bereidde. Zij had de gave om met eenvoudige ingrediënten de meest verrukkelijke gerechten te maken. Hoewel hun kok buitengewoon goed kon koken, bleven haar creaties toch zijn favoriet. Hij nam gretig gebruik van dit aanbod en stopte pas met eten toen hij dacht te barsten. Voldaan liet hij zich achterin de stoel zakken. ‘Dat was ontzettend lekker.’
Brunhilda lachte. ‘Het is een lange tijd geleden dat ik iemand blij heb kunnen maken met mijn kookkunsten. Je vleit me.’
Sohra liet haar lepel zakken, terwijl naast haar Ardin gulzig de inhoud uit de kom slurpte. ‘Waar is uw familie eigenlijk?’
Een zweem van een glimlach gleed over het gezicht van de oude vrouw. ‘Mijn man is lang geleden overleden,’ zei ze. Een zwakke droefheid drong door in haar stem. ‘Hij was een van de slachtoffers van die afschuwelijke monsters.’ Daarna zuchtte ze, ‘en mijn kinderen zijn allemaal vertrokken naar andere delen van het land, op zoek naar mogelijkheden en nieuwe levens.’
Sohra had haar lepel nog steeds in haar hand. ‘Zie je ze niet meer?’ Brunhilda schudde treurig haar hoofd. ‘Maar ze hebben vast mooie families.’ Ze keek Sohra aan. ‘En jullie dan?’ Sohra keek naar de inhoud van haar kom en roerde erin met haar lepel. Reyan voelde een spanning neerdalen over de tafel. ‘Ik heb een zusje,’ zei ze uiteindelijk zachtjes, ‘mijn moeder is ziek en kan niet goed voor haar zorgen, dus dat doe ik.' Ze hief haar hoofd en keek de vrouw aan. ‘Van veraf.’
‘Is je vader er niet meer, lieverd?’
‘Nooit geweest,’ zei Sohra fel, ‘hij greep niet anders dan naar de fles, of mijn moeders keel.’ Een stilte zo luid dat elk ander geluid verstomde, heerste in de kamer. Zelfs Ardin stopte met slurpen. Reyan vroeg zich af of Ardin hiervan wist.
‘Het spijt me dat te horen,’ zei Brunhilda zachtjes, ‘Dat is vast erg moeilijk geweest.’ Sohra reageerde niet. Reyans hart bonsde in zijn borst. Hij kon zijn blik niet van Sohra verwijderen, pas toen ze opkeek en hem recht in de ogen staarde, wendde hij zich af. Het was niet omdat hij schaamte voelde, maar hij wilde niet dat zij het gevoel had dat hij haar veroordeelde. Zelfs al deed hij dat niet. Het was ongetwijfeld dat Sohra en Kyrin beide een zware jeugd hebben gehad in die contreien, dat zou Reyan zich niet kunnen voorstellen, maar hij had niet verwacht dat zij al zo jong zo’n grote verantwoordelijkheid toegeschoven kreeg.
Reyan schrok op toen Brunhilda in haar handen klapte. ‘Als jullie de buiken vol hebben, kunnen we opruimen en gauw naar bed.’ Reyan keek nog even naar Sohra en pakte haar mok van tafel. Ze keek hem niet aan en schoof haar stoel naar achteren.
Reyan voelde een golf van verlichting door zijn spieren en gewrichten gaan toen hij na het opruimen eindelijk op het bed ging liggen. Zijn oogleden waren loodzwaar. Ardin plofte neer op het andere bed. De meisjes sliepen in een andere kamer. Het verbaasde Reyan hoeveel bedden er in het huis stonden. Het was hier stoffig, alsof ze zelf de bovenverdieping niet meer op kwam. Zelf sliep ze ook beneden, waarschijnlijk om die reden. Het idee alleen al dat ze zeker zes kinderen had en geen van hen haar ooit kwamen bezoeken, moest wel een eenzaam gevoel zijn.
‘Ik was het bijna vergeten hoe het voelt om ergens thuis te komen,’ mompelde Ardin. Reyan draaide zijn hoofd om hem aan te kijken, maar zijn vriend had zijn ogen gesloten en niet veel later klonken er diepe zuchten vanuit zijn kant van de kamer. Het duurde niet lang voordat Reyan ook instortte.
De volgende ochtend werd Reyan wakker door het gekraai van een haan verderop in het dorpje. Hij had zo diep geslapen dat hij zich opnieuw moest oriënteren voordat hij zich herinnerde waar ze waren. Zijn beenspieren voelden als lood door de zware rit van afgelopen week, maar het zachte bed en lange nacht deden hem goed. Hij gaf Ardin een duw. ‘We moeten gaan pakken.’
Gemurmel klonk vanaf het bed toen Ardin zich diep fronsend weer omdraaide en hem wegwuifde. Reyan rolde met zijn ogen. Hij liep naar beneden, waar Brunhilda pakketjes eten in doeken inpakte. ‘Voor onderweg,’ zei ze glimlachend.
‘Dat is erg vriendelijk van u.’ Toen de rest ook uit bed waren gekropen - sommige moesten er met veel geweld uit getrokken worden, pakten ze hun spullen en de voedselpakketjes in lieten Brunhilda en het huisje achter. Fay draaide zich nog een keer om en zwaaide naar de oude vrouw die op de veranda toekeek. ‘Ze doet me denken aan mijn grootmoeder,’ verzuchtte ze.
Bij de paardenweide zadelden ze de paarden op en ze lieten het bergdorpje weer achter. ‘Denk je dat we iets hadden moeten zeggen tegen de herbergier, over het pad?’ vroeg Fay toen ze de vallei uittreden. Reyan schudde zijn hoofd. ‘Ik denk niet dat dat veel had geholpen met het imago dat de Grimmers hebben gecreëerd. Brunhilda zal ze wel inlichten als het moment daar is.’
‘Dat zijn ook niet onze problemen,’ zei Kyrin, die nu achterop bij Ardin zat. ‘We hoeven niet alles overal op te lossen.’
‘Mee eens,’ zei Sohra, ‘laten we nu focussen op die queste en daar zo snel mogelijk naartoe gaan.’ Ze drukte haar hakken in de flanken van haar paard en zette de vaart erin. Reyan haalde een keer diep adem en volgde. Hij had geen spijt van hun acties. Het verzekerde een hoop voor de toekomst na de queste, maar nu moest hij zijn focus verplaatsen.
Terwijl ze de bergachtige grens achter zich lieten, reden ze het uitgestrekte landschap van Midland binnen. Ze werden verwelkomd door zachte warmte en al gauw werden dikke stukken kleding verwisseld voor dunnere. Hun pad kronkelde zich voort door weelderige groene velden en stukken bos die hen soms van schaduw en beschutting voorzagen. Er was genoeg groen en wild om hen elke avond volle buiken te bezorgen, zodat ze de proviand voor onderweg konden bewaren en zo meer en langer konden reizen. Zo nu en dan passeerde ze kleine dorpjes waaromheen grote akkers en weiden voor vee waren aangelegd. Midland was in veel opzichten te vergelijken met Mythrend, dus het voelde niet alsof er veel was veranderd. Reyan kende de omgeving niet, maar toch voelde het niet onbekend.
Ze waren nog een paar dagen verwijderd van de grens van Ombrosia en Reyan maakte zich mentaal klaar voor de tocht door het woestijnlandschap. Op kou had hij gerekend, maar hij had geen idee hoe hij zich tegen die hitte moest beschermen. Naast de weersomstandigheden, waren er ook andere dingen op hun pad waar hij benieuwd naar was - welke monsters kwamen ze tegen? Tijdens hun tocht waren ze op herkenbare wezens gestuit, zoals Timbruts en de Gloors. Dit waren laagdrempelige wezens, die timide waren en daardoor zelf niet de aanval inzette. Ze konden er met de paarden gewoon langsrijden en het was duidelijk te zien aan het pad dat de omwonenden hetzelfde deden. Sporen van huifkarren liepen voor hen uit in het zand. De monsters keken als geschrokken hertjes op en liepen bij hen vandaan. Kyrin vond het grappig om soms ineens op te springen waardoor de wezens als een kudde schapen in paniek uiteen sprongen.
Niet veel later werd de zon opgeslokt door een dikke wolkendeken. 'Ik denk dat het zo gaat regenen,' zei Fay terwijl ze opkeek.
Sohra wees vooruit naar een bos. 'Laten we daar doorheen lopen. Dan kunnen we schuilen als het nodig is.'
Onder het dichte bladerdek groeiden wilde varens over het pad en met mos begroeide stammen. Gekraak van takjes en geknars van bladeren die braken onder de grote hoeven van hun paarden was het enige geluid dat Reyans gehoor prikkelde, soms verstoord door de wind die door de toppen ruiste.
Reyan voelde een rilling langs zijn ruggengraat lopen en stootte Fay aan. ‘Hoor jij vogels?’ Het geluid van zijn stem verstoorde de stilte zo nadrukkelijk dat ook Ardin en Sohra over hun schouder keken.
Fay spitste haar oren. Achterop bij Ardin ging Kyrin op de paardenkont staan en tuurde door het bos. Elk haartje op Reyans lichaam stond omhoog, alsof zijn lichaam voelde dat er iets niet in orde was. Uit het niets gloeiden de ogen van Kyrin op en verscheen Hycon razendsnel voor de groep met paarden. Eerst had Reyan niet in de gaten waarom, tot de bosgrond leek te trillen en de stilte werd overmeesterd door luid geritsel en het breken van takken, alsof iets zwaars door het bos heen ploegde. In seconden stormden een kudde Bludhoofs hun pad op. Vanuit hun kop staken lange slagtanden als lansen vooruit. Hun hoge ruggen waren bezaaid met paddenstoelen en mos, alsof ze uit de bast van een boom waren ontstaan en hun ogen brandden met een bloeddorstige rode gloed. De paarden gilden van paniek en Hycon brulde dreigend.
Reyan reageerde in snel activeerde zijn pantservuist, alvorens hij een krachtveld om de groep creëerde. Het bolvormige veld stond als een massieve muur rond de paarden en terwijl de Bludhoofs hun koppen er tegenaan beukten, sprong Reyan van zijn paard en sloeg Eryx op zijn achterste, waardoor het paard zich in een noodvaart uit de voeten maakte. Nog voordat hij bevelen kon roepen, deed de rest hetzelfde en trokken hun wapens.
Reageer (2)
I feel a boss fight coming up...
1 maand geledenPampampampammmm... Spanning en sensatie!
1 maand geledenHandig zo'n krachtveld:p
1 maand geledenToch wel hé!
1 maand geleden