Hoofdstuk 5.5

Zonder nog om te kijken, volgde ze Aimee richting de slaapkamers. Ze klom in haar bed en trok haar dekens tot over haar gezicht. Niet omdat ze het koud had, maar omdat ze zichzelf wilde behoeden voor de geluiden die nu zouden volgen.
      Maar de geluiden kwamen er doorheen. Ze hoorde gedempte stemmen, gelach, en niet veel later hoorde ze een deur klappen. De voordeur.
      Vrijwel direct daarna volgde een klopje op haar slaapkamerdeur. ‘Floor?’ zei Lysanne’s stem zachtjes. ‘Floor, ben je nog wakker? Mag ik binnenkomen?’
      Floor wist niet of ze dat wilde, maar onderdrukte dat gevoel en zei: ‘Ja.’
      De deur ging zachtjes open en in het donker kon Floor Lysanne’s silhouet ontwaren, die niet helemaal stevig op haar benen stond en naar haar toe strompelde. Ze ging op de rand van haar bed zitten. ‘Floor, ben je boos op me?’ vroeg ze zachtjes.
      ‘Boos?’
      ‘Ja.’
      ‘Waarom zou ik boos zijn?’
      Lysanne zuchtte en leunde een beetje tegen haar vriendin aan. ‘Omdat je een oogje op Lukan hebt. En ik ging achter hem aan en - en ben je nu boos?’
      ‘Ik heb geen oogje op Lukan.’
      ‘Maar je zei dat je hem zo knap vond, en je had hem bijna gezoend, en…’
      ‘Bijna. We hebben elkaar maar tien minuten gesproken.’ Floor slikte. ‘En je had gelijk, Lys. Mannen die zo gemakkelijk een one-night-stand hebben, dat is niks voor mij.’
      Lysanne schoot overeind. Ze slikte. ‘En - en vrouwen?’
      Hoewel het donker was, kon Floor de onzekerheid in haar ogen zien. Een onzekerheid die Floor niet vaak gezien had, omdat hij meestal verscholen ging achter een grote mond. ‘Het kan me niet schelen met hoeveel mannen je slaapt,’ zei ze. Ze pakte de hand van haar vriendin en kneep erin.
      De zucht die Lysanne’s lippen verliet, was gevuld met opluchting. ‘Dus je bent niet - je bent niet boos?’
      Floor’s irritatie werd overschaduwd door medeleven. Ze schudde haar hoofd. ‘Het was toch niks geworden tussen Lukan en mij.’
      ‘Heb je wel een leuke avond gehad?’ vroeg Lysanne, terwijl ze zich naast Floor op haar bed nestelde.
      ‘Ja, hoor,’ loog Floor.
      ‘Gelukkig.’ Ze draaide zich op haar zij.
      ‘Lys?’
      ‘Hmm?’
      ‘Wat was er nou aan de hand met jou en Olivier?’
      Er viel een stilte. Floor keek opzij. Haar vriendin had haar ogen gesloten. Ze had haar hand onder haar hoofd gebracht, haar knieën opgetrokken en haar ademhaling was diep en traag.
      Floor schoof met een lichte zucht opzij om zichzelf wat ruimte te gunnen en verlegde het dekbed over haar vriendin heen. Daarna ging ze zelf ook op haar zij liggen, met haar rug naar Lysanne toe, en sloot haar ogen. Waar Lysanne binnen een paar tellen de slaap had gevat, lag Floor nog een uur wakker voor ze uiteindelijk toch in dromenland belandde.