Hoofdstuk 5.3

Ze kon de slaap niet vatten. Hoewel Floor eenmaal thuis meteen haar tanden had gepoetst, haar nachtjapon aan had getrokken en in haar bed was gekropen, lag ze nu al bijna een uur naar haar plafond te staren, die nog steeds een beetje leek te draaien. Ze had blijkbaar toch meer gedronken dan ze dacht.
      Met een diepe zucht liet ze zich uit haar bed glijden. Ze stopte haar voeten in haar pantoffels, trok haar badjas aan en liep naar hun gezamenlijke keuken, waar ze het grootste glas zocht wat niet onafgewassen op het aanrecht stond en deze vulde met water. Met het glas aan haar lippen liep ze door naar de woonkamer, waar ze zich op één van de twee banken liet vallen. Zin om de lichten aan te doen had ze niet; daar zou ze alleen maar wakkerder van worden.
      Haar ogen gleden af naar de enorme klok, waar ze met moeite de tijd kon ontwaren; twee uur. Lysanne was nog steeds niet thuis.
      Waarom maakte ze zich er zo druk om? Ze begreep niet hoe ze in zo’n korte tijd zo’n grote zwak voor een jongen kon opbouwen. Ze kende hem nauwelijks. Kwam het dan echt alleen door zijn uiterlijk, doordat ze hem aantrekkelijk vond, dat ze zich nu zo ellendig voelde? Was ze zo oppervlakkig?
      Of komt het doordat het Lysanne is, je beste vriendin, die hem voor je neus wegkaapt?
      Nee, wegkapen was het niet te noemen. Dat betekende dat Floor kans zou maken, en zolang ze geen woord tegen hem kon uitbrengen, was dat niet het geval. Misschien dat het vooral daaraan lag. Ze was vanochtend al overrompeld door Benno en nu had ze zich weer laten overrompelen door Lukan, zij het op een andere manier. Ze voelde zich zo onbehaaglijk omdat ze baalde van zichzelf.
      Ze nam een paar slokken van haar glas water en ging daarna even op de bank liggen. Daarbij ging haar blik steeds weer even naar de klok, tot haar oogleden zwaar werden en ze in een rusteloze slaap viel.
      Ze werd wakker toen ze een sleutel in het slot hoorde draaien. Ze schoot gedesoriënteerd overeind en het kostte haar een paar tellen voor ze besefte waar ze was en wat er gebeurde. Het moest Lysanne zijn. Lysanne was thuis, ze sliep gewoon hier.
      Haar opluchting was echter van korte duur toen de deur open vloog en het niet Lysanne was die naar binnen stapte. Het was het silhouette van een man, gevolgd door die van een vrouw, die giechelend en wankelend de deur achter zich dicht deed met haar voet en haar armen om de man heen sloeg.
      Floor’s hart begon sneller te bonzen. Hoe graag ze het ook wilde, het was idioot om te hopen dat Lysanne iemand anders dan Lukan mee naar huis had genomen.
      Ze zakte weer neer op de bank. Het laatste wat ze wilde, was dat het tweetal door zou hebben dat zij hen kon zien. Ze legde haar handen over haar oren omdat ze de smakkende geluiden, de giechels en het gefluister niet wilde horen. Waarom gingen ze niet gewoon naar haar kamer?
      Oh shit.
      Het drong plotseling tot haar door dat de geluiden harder werden, dichterbij kwamen. Ze waren al zoenend onderweg naar de woonkamer.
De paniek in haar hart deed haar lichaam verstijven. Floor probeerde verschillende scenario’s uit te denken. Kon ze wegkruipen? Ze gingen zo in elkaar op, misschien kon ze ongezien langs hen sluipen… Zolang ze het licht niet aandeden, was het misschien nog wel mogelijk, toch?
      Ook dat bleek ijdele hoop te zijn toen er ineens een gestalte voor haar opdoemde. Lukan stond met zijn rug naar haar toe, aan het voeteneinde van de bank, en liet zich zakken op de leuning. Als hij zich nu om zou draaien, zou hij Floor daar zien liggen, met grote ogen. Alsof ze een enge stalker was.
      Ze moest iets doen. Ze moest in actie komen. Maar net als de rest van de avond was ook nu haar hoofd blanco, kon ze niet bedenken hoe ze zich uit deze situatie moest redden, en kon ze alleen bedenken dat ze stil moest blijven liggen, hopend dat hij zich niet zou omdraaien, dat Lysanne hem mee naar haar kamer zou nemen, dat deze nachtmerrie voorbij zou zijn.
      Of ze kon doen alsof ze sliep.
      Het was zo idioot simpel dat ze zichzelf wilde slaan dat ze het niet eerder bedacht had, maar dat ze zichzelf prees dat ze net op tijd wél op het idee was gekomen. Met bonzend hart sloot ze haar ogen en legde ze haar hoofd ietsje schuin, zodat het net was alsof ze zo op haar rug op de bank in slaap was gevallen. Het was heel geloofwaardig, want dat was ook werkelijk wat er gebeurd was. Het glas op de salontafel versterkte dat beeld nog.
      Ze was er echter niet op voorbereid toen er ineens iets zwaars op haar viel. Of, beter gezegd, iemand.