Hoofdstuk 5.2

Floor probeerde van de avond te genieten. Echt waar. Ze hadden het potje beerpong afgemaakt en daarna waren de tafels aan de kant geschoven en werd er gefeest, en Floor deed haar best om lekker mee te dansen en het leuk te hebben.
      Maar haar ogen werden telkens naar Lukan en Lysanne getrokken, die nog steeds aan in gesprek waren. Floor deed haar best om die vervelende kriebels in haar lijf niet te voelen, maar het lukte haar niet om het volledig te onderdrukken. Maar Lysanne mocht doen wat ze wilde, hield ze zich voor, Lukan was Floor’s bezit niet en ze kenden elkaar nauwelijks. En Mattie had gelijk dat Lysanne niet echt voor iets serieus ging en dat dat beter paste bij Lukan als hij nu ook niet op zoek was naar iets serieus. Floor had nooit zoiets als een scharrel - of een kwarrel, of hoe dat tegenwoordig ook heette - gehad en had daar ook de behoefte niet aan.
      Ze moest gewoon wachten tot Lysanne en Lukan elkaars gezelschap zat waren en mee zouden feesten.
      Maar echt genieten van de avond was lastig, dus toen er een nummer draaide dat ze niet zo leuk vond, stopte ze met dansen en liep ze naar de bar om een glas water te vragen. Ze had na het beerpongen geen drankjes meer gehad, want haar hoofd was licht genoeg en ze wist dat het haar avond niet leuker zou maken - en morgenochtend nog veel minder.
      Omdat Floor niet de gift van Lysanne had dat de barman haar direct hielp, ging ze zitten op één van de krukken en keek ze om zich heen. Ze deed haar best om niet achterom te kijken en daarom keek ze wie er nog meer aan de bar stond.
      Ze wipte van haar kruk af en liep naar haar broer toe. Hij stond nu alleen met een biertje in zijn hand met zijn rug naar de bar toe. Toen ze dichterbij kwam, zag ze een donkere blik in zijn ogen.
      ‘Ik had niet door dat je er nog was,’ zei ze toen ze naast hem ging staan, en net als hij met haar ellebogen op de bar leunde. Dat water kwam later wel.
      ‘Een goed feestje wil ik niet missen, toch?’ zei hij, maar zijn ogen lachten niet mee met zijn lippen.
      ‘Een goed feestje is vaak een stuk leuker als je er aan meedoet.’
      ‘Observeren kan ook best leuk zijn.’
      ‘Jij, observeren?’ Ze schudde lachend haar hoofd. ‘De laatste keer dat jij niet in het middelpunt stond, kan ik me niet heugen. Wat is er met je aan de hand?’
      Hij moest ook grinniken. ‘Mensen veranderen,’ zei hij alleen. ‘Trouwens, nu ik je toch spreek: het is weer bijna de trouwdag van pap en mam. Ik wil wel een cadeau regelen - ik zat aan een hotelovernachting te denken.’
      Floor keek verbaasd naar haar broer op. Hij was meestal zo druk met al zijn bezigheden dat hij dit soort dingen aan haar overliet, dus dit was een aangename verandering. ‘Ja, dat is wel leuk. Wel wat duur, misschien.’
      ‘Klopt, maar ik zal kijken of ik een leuke deal kan vinden. En ik denk wel dat ze er heel blij mee zullen zijn.’
      ‘Je hebt me overtuigd,’ zei ze. ‘Als ik nog iets kan doen, laat je het me weten?’
      ‘Als je de helft van de kosten naar me overmaakt, ben ik tevreden.’ Hij glimlachte, maar die glimlach vervaagde toen zijn aandacht naar iets achter Floor verschoof. ‘Die pizzaman van jou is ook lekker bezig, hè?’
      Floor volgde zijn blik. Haar hart leek te stoppen toen ze zag wat hij zag.
Lukan en Lysanne waren niet langer met elkaar aan het praten - hun monden waren met hele andere dingen bezig.
      Ze probeerde het beeld van zijn handen op haar onderrug, haar armen om zijn nek, en hun lippen met elkaar versmolten te verwerken. Ze wist niet wat ze voelde - jaloezie, teleurstelling, verdriet? Maar Lysanne mag doen wat ze wil, wees een stemmetje in haar hoofd haar terecht. Jij bezit Lukan niet en je hebt tegen haar gezegd dat je hem wilde vergeten. Het zou alleen wel lastig worden om dit beeld te vergeten.
      ‘Ik zei al dat hij niet goed voor je zou zijn,’ zei Olivier, zo zacht dat ze het nog maar net kon horen.
      ‘Dat weet ik heus wel,’ snauwde ze, en ze liet er een geforceerde glimlach op volgen om haar kleine uitbarsting teniet te doen. Want Olivier had gelijk, dus het was onterecht om al die vervelende gevoelens op hem te projecteren.
      Hij reageerde niet op haar en keek enkel nog naar het stel. Toen draaide hij zich om. ‘Nou, ik ga naar huis.’
      ‘Ik dacht dat je “een goed feestje niet wilde missen”.’
      ‘Zo’n goed feestje is het nou ook weer niet.’ Haar broer liep naar de kapstok om zijn jas te pakken en liet haar daarmee alleen achter bij de bar.
Floor wilde ook naar huis. Deze avond was al een stuk minder dan ze had gehoopt en nu was het al helemaal een domper. Maar ze wist ook dat ze niet zomaar naar huis kon gaan zonder afscheid te nemen van Mattie en het te melden bij Lysanne, die zich zou afvragen waar ze bleef.
      Hoewel ze zich dat nu misschien wel helemaal niet afvroeg, nu ze alleen maar aandacht had voor de binnenkant van de mond van Lukan.
      ‘Ga je mee?’ Olivier was weer bij haar komen staan.
      ‘Ik moet nog even doei zeggen.’
      ‘Tegen wie, Lysanne?’
      ‘Onder andere.’
      Hij rolde met zijn ogen. ‘Je bent veel te sociaal. Laat haar lekker zitten. Ze heeft genoeg afleiding.’
      Maar de afleiding stond ineens alleen - Lysanne wurmde zich nu door de dansende menigte naar de bar. Naar hen toe.
      Floor kon aan haar ogen zien dat ze dronken was. Ze glimlachte liefjes naar Olivier. ‘Ga je weg?’
      ‘Ja,’ bromde hij.
      ‘Wat jammer. De avond begint juist leuk te worden.’ Ze ging demonstratief tussen Floor en Olivier in staan met haar rug naar de jongen toe. ‘Wil jij nog wat drinken?’
      ‘Nee, ik denk eigenlijk dat ik naar huis ga,’ zei Floor, die toekeek hoe achter Lysanne Olivier zijn jas donkerblauwe bomberjack aantrok en de kroeg verliet.
      ‘Oh.’ Het duurde een tel voor Lysanne’s gezicht betrok, alsof ze het nieuws traag verwerkte. Waarschijnlijk was dat ook zo. ‘Floor, je vindt het toch niet erg, hè? Je zei dat je hem wilde vergeten, en hij is echt niet jouw type. Jij hebt een veel liever persoon nodig, iemand die niet iedere vrouw zomaar versiert…’
      Ze keek Floor aan met haar grote, blauwgroene ogen. Hoewel haar uitdrukking gedempt was en haar pupillen groot, straalde er een onmiskenbaar gevoel van schuld uit.
      ‘Nee, natuurlijk niet,’ zei Floor daarom, ook al voelde ze een steek in haar hart toen ze het zei. Ze glimlachte echter om haar woorden te versterken.
      ‘Gelukkig,’ zei Lysanne, en haar opluchting was groot. ‘Je bent geweldig, Floor. Dat weet je, hè? Je bent zo lief en echt de beste persoon die ik ken.’ Ze sloeg haar armen om haar vriendin heen en trok haar in een omhelzing. ‘Kom je wel veilig thuis? Niet alleen fietsen, hè?’
      ‘Ik kom veilig thuis,’ zei Floor, die de knuffel beantwoordde. ‘Veel plezier nog.’ Al hoopte ze eigenlijk dat Lysanne niet al te veel plezier meer zou hebben.