Hoofdstuk 4.2

De kroeg was een stuk voller gelopen in het laatste half uur. Met zijn persoonlijkheid begreep ze wel dat Mattie behoorlijk veel vrienden had. Hij was niet alleen vriendelijk en leuk tegen iedereen, maar hij had ook een kinderlijk enthousiasme waarmee hij anderen wist aan te steken. Met Mattie beleefde je altijd wat.
      Haar mondhoeken krulden toen ze naar hem keek. Hij stond temidden van een groep vrienden en was druk aan het hoelahoepen. Ze wist niet hoe de hoelahoep bij hem terecht was gekomen, maar het gebrek aan schaamte en de brede grijns op zijn gezicht zorgden ook voor een lach bij haar.
      Die lach verstomde toen ze de andere kant opkeek en zag wie er naar hen toe kwam. Met haar vingers omklemde ze haar glas steviger en zette ze hem aan haar mond, om hem in één teug leeg te drinken. Ze stootte Floor aan om haar erop te wijzen dat haar broer was gearriveerd, draaide zich toen om en haalde haar pinpas tevoorschijn om nog een rondje te halen.
      ‘Hé.’ Hoewel het volume van de muziek ietsje omhoog was gegaan, deed het horen van Olivier’s stem alsnog de rillingen door haar ruggengraat trekken. Ze weigerde zich echter om te draaien.
      ‘Hoi! Kijk.’ Floor rommelde naast haar aan haar sleutelbos en peuterde er een sleutel van af. ‘Is alles oké? Ben je nog meer sleutels kwijt? Hoe ben je de sleutels eigenlijk verloren?’
      ‘Alles is prima, hoor. Ik ben alleen mijn huissleutel kwijt, gelukkig. Ik kon hem na training niet meer vinden.’ Aan zijn stem kon Lysanne horen dat hij niet langer overstuur was, of dat in ieder geval verbloemde. Ze waagde het heel kort om zijn kant op te draaien - en keek recht in zijn mooie, donkerbruine ogen. ‘Nu ik hier toch ben, kan ik ook wel een biertje gebruiken.’ Hij keek haar recht aan met die mooie glimlach van hem die een betoverende mix van zelfverzekerdheid en zachtheid uitstraalde, waardoor haar hart een sprongetje maakte.
      Verdorie.
      ‘Heb jij geen andere dingen te doen? Studeren, of zo?’ zei ze luchtig, ook al zocht ze weer contact met de barman om voor hem een biertje te bestellen.
      ‘Vanavond heb ik een avondje vrij,’ antwoordde hij, waarbij zijn ogen de ruimte afstruinden. ‘De hele avond.’ Hij keek haar daarbij zo veelbetekenend aan dat ze haar blik wel moest afwenden.
      Maar nee, ze zou er niet intrappen. Ze was geen hoer, die maar kwam opdraven zodra hij daar zin in had (toegegeven, dat was tot nu toe wel altijd zo geweest, maar dat had ze wel altijd naar hem verbloemt). ‘Nou, dan wens ik je een hele fijne avond,’ zei ze, terwijl ze met een plof het biertje voor hem neerzette waarbij de helft eruit klotste.
      Terwijl ze aan het bedenken was hoe ze hem nog duidelijker kon maken dat ze écht niet op hem zat te wachten nu (de alcohol begon toch een beetje naar haar hoofd te stijgen), hoorde ze Olivier ineens zeggen: ‘Wat doet híj hier?’ Zijn stem was een stuk minder hartelijk en vriendelijk. Zijn blik was verstard en toen ze deze volgde, zag ze dat hij naar Lukan keek.
      ‘Hij is - een vriend van Mattie, denk ik,’ zei Floor. Lysanne rolde kort met haar ogen - als ze het hem gewoon had gevráágd hoe hij Mattie kende, hadden ze al een gespreksonderwerp gehad. ‘Dus - ja.’
      ‘Het lijkt me beter als je bij hem uit de buurt blijft.’
      ‘Wie ben jij om dat voor haar te bepalen?’ reageerde Lysanne direct, ook al was ze het eigenlijk met hem eens. Maar op dit moment wilde ze het niet met hem eens zijn, dus wás ze het niet met hem eens.
      Hij fronste. ‘Ik bepaal helemaal niks. Ik geef alleen advies.’
      ‘Nou, je klonk behoorlijk dreigend.’ Lysanne sloeg haar armen over elkaar. ‘Kom, Floor. Zullen we weer aan het rad draaien?’
      ‘Het lijkt me beter van…’
      Lysanne negeerde Floor’s opmerking en glimlachte naar de barman. ‘Nog een keer het rad, alsjeblieft!’
      Drie shotjes Goldstrike voor tien euro. Geen goede deal, maar Lysanne legde resoluut haar pinpas op de paslezer.
      Voor ze het door had, had Olivier ook een glaasje gepakt. ‘Wat doe je?’ zei ze met opgetrokken wenkbrauwen.
      ‘Ik doe met jullie mee.’ Hij glimlachte weer, al zag ze weinig vriendelijks in zijn ogen.
      ‘Príma. Het is allemaal príma.’ Lysanne zette het glas aan haar mond, dronk hem in één keer leeg en pakte Floor toen bij haar arm. ‘Kom, Floor, zullen we beerpongen?’