Hoofdstuk 4.1

Lukan keek met een lichte frons naar de plek waar Floor naartoe was gegaan. Dit gaf Lysanne de gelegenheid om hem snel in zich op te nemen. Verdomme zeg, hij was écht knap. Lysanne vond eigenlijk nooit iemand net zo aantrekkelijk als Olivier, maar Lukan kon zowaar aan hem tippen, met zijn leuke kop en atletische lichaam. Ze begreep wel dat Floor van hem onder de indruk was.
      ‘Heb ik haar nou afgeschrokken?’ vroeg hij, en Lysanne verplaatste haar blik van zijn lijf naar zijn ogen. Daar naar kijken was ook geen straf.
      ‘Ze komt zo wel terug. Ze is gewoon even van de leg door jouw knappe verschijning,’ zei Lysanne met een knipoog.
      Hij trok een mondhoek op. Hij had verdorie ook nog kuiltjes in zijn wangen. ‘Maar mijn woest aantrekkelijke uiterlijk schrikt jou niet af?’
      ‘Hé, ik zei niet woest aantrekkelijk, ik zei knappe verschijning. En ik ben niet zo snel van mijn stuk gebracht.’
      ‘Je bent het natuurlijk wel gewend om een knappe verschijning te zien, elke keer dat je in de spiegel kijkt.’
      Ze schoot in de lach. ‘Wauw. Jij bent wel een charmeur, hè?’ Ze kon zich al veel beter voorstellen dat hij bijna met Floor had gezoend in dat restaurant. Ze betwijfelde echter of hij wel een goede match met haar vriendin zou zijn. Misschien had Olivier wel gelijk toen hij Floor in bescherming nam. Zij zou deze oppervlakkige versierpogingen eenvoudig kunnen opvatten als meer dan dat.
      ‘En kan deze charmeur jou iets te drinken aanbieden? Ik heb daar zelfs een gratis muntje voor over.’ Hij stak de plastic fiches in de lucht.
      Lysanne blikte even naar haar eigen glas. Ze had er nog nauwelijks aan gezeten, maar een gratis drankje zou ze in weinig situaties afslaan. ‘Als je er ook nog een wijntje voor Floor bij haalt,’ zei ze. ‘Dan graag.’
      Met een knikje en een ondeugende grijns verdween Lukan naar de bar. Een mooi moment voor Lysanne om toch om even te kijken hoe het Floor verging. Bij de toiletten was ze echter niet te vinden en na een korte scan door de kroeg zelf bleek dat ze daar ook niet was. Was ze dan naar buiten gegaan?
Lysanne’s vermoedens werden bevestigd; zodra ze de deur uitliep, zag ze haar vriendin direct staan, met haar telefoon aan haar oor. ‘In Het Prachtige Eendje.’ Ze glimlachte even verontschuldigend toen ze Lysanne in het oog kreeg. ‘Ja. Oké. Tot zo.’ Daarna stopte ze haar telefoon terug in haar tasje.
      ‘Ik dacht even dat je in totale paniek naar huis gevlucht was,’ zei Lysanne plagerig.
      ‘Nou, ik voelde me wel een behoorlijke idioot,’ verzuchtte Floor. ‘Maar nee, ik werd gebeld door Olivier. Hij heeft zichzelf buitengesloten, dus hij komt zo mijn reservesleutel halen.’
      Het was alsof haar keel dichtgeknepen werd. ‘Olivier komt hier?’ vroeg ze ter bevestiging. Het kostte haar moeite om haar stem onder controle te houden en niet te laten merken hoeveel sneller haar hart ineens klopte. ‘Hier? Nu?’
      ‘Hmm-hmm.’ Floor zuchtte. ‘Hij klonk best wel gestresst. Maar toen ik ‘m vroeg waar hij nog naartoe moest, blafte hij me af.’
      ‘Oh.’ Alweer die vage shit. Nou, dat werd nog interessant. Ze had zich er niet op voorbereid dat ze vandaag een chagrijnige Olivier tegen zou komen.
Sinds hun nachtelijke ruzie had ze hem niet meer gezien. Hij had haar nog wel twee keer geappt dat het hem speet. De eerste keer had ze niet gereageerd, de tweede keer had ze gezegd dat het allemaal wel prima was. Zijn verontschuldigingen deden haar niet zoveel; ze wilde gewoon zijn volle aandacht. Maar hij had haar niet weer uitgenodigd.
      Nou, gelukkig had ze zich mooi opgemaakt vandaag en zag ze er goed uit. Het complimentje van Lukan moest ze maar goed in haar achterhoofd houden, want ze begreep Floor’s zenuwen en ongemak ineens een stuk beter.
      ‘Misschien wacht ik hier buiten wel op ‘m,’ zei Floor aarzelend.
      ‘Wat?’
      ‘Nou, Lukan…’
      ‘Doe even normaal, joh!’ Lysanne schudde haar hoofd. ‘Jij gaat weer mee naar binnen. Het is maar een vent, Floor. En volgens mij is het gewoon een gladjanus met mooie woorden en een leuk uiterlijk, en meer dan dat is hij niet. Dat hij gezegend is met zo’n lichaam is ook maar gewoon omdat z’n ouders hem goede genen mee hebben gegeven, hoor.’
      ‘En zulke ogen,’ zei Floor dromerig. Ze leek alle andere woorden van Lysanne niet te horen.
      Lysanne rolde met haar ogen. ‘Anyway,’ zei ze, ‘hij haalt nu wijn voor ons. Ja, ook voor jou. Dus kom gewoon mee naar binnen, sla die wijntjes achterover en dan ben je straks ook bij hem gewoon weer je leuke zelf.’