Hoofdstuk 3.4

Toen Lysanne terugkwam met twee glazen wijn die veel voller waren dan de barman eigenlijk mocht schenken, nam Floor dankbaar een grote slok. Het was goedkope kroegwijn, maar dat kon haar niet zoveel schelen: ze had de warme gloed die zich door haar slokdarm verspreidde nodig.
      De zenuwen en vlinders in haar buik gingen de strijd aan en het leek erop dat de zenuwen de overhand kregen.
      ‘Wow, jij hebt er zin in, of niet?’ Lysanne lachte, volgde haar blik, en zette grote ogen op. ‘Wáuw. Wie is die knappe gast? Die heb ik nog nooit eerder gezien!’
      ‘Dat is Lukan,’ zei Floor, met ietsje overgeslagen stem. Ze leegde de wijn in haar keel, zette haar glas neer en trok Lysanne’s gezicht dichter naar zich toe. ‘Lys, dat is Lukan! Dat is de jongen met wie ik - die van de salami! In de pizzatent! Van een week geleden, met Ol’s verjaardag!’ Ze wist dat ze hysterisch klonk, zo vóelde ze zich ook. Ze had niet verwacht om hem nog een keer te zien.
      Natuurlijk had ze wel gefantaseerd dat ze hem tegen zou komen. Uren had ze gedagdroomd over dat ze elkaar ineens op straat zouden tegenkomen, of op de campus, of ook in de kroeg. Maar in elk scenario kwam hij ook naar haar toe met de woorden: ‘Ik had zo’n spijt dat ik je niet om je nummer heb gevraagd. Maar nu zie ik je tóch weer!’ En in elk scenario had ze het perfecte antwoord klaar, en hadden ze de leukste avond van hun leven samen.
      Er lag dus nogal veel druk op deze ontmoeting.
      Toen hij plotseling met zijn felblauwe ogen haar kant op keek en ze oogcontact maakten, keek Floor direct weg - en direct had ze spijt.
      ‘Wáuw. Je had wel gezegd dat hij knap was, maar… Je hebt hém bijna lopen tongen in dat restaurant?!’ Lysanne keek met een blik naar hem die Floor een heel onbehaaglijk gevoel gaf, maar daarna keek ze naar haar vriendin en gaf haar een plagerig duwtje. ‘Ga naar hem toe!’
      ‘Nee, dat durf ik niet!’
      ‘Oh, lafaard, natuurlijk wel! Ga gewoon naar hem toe en vraag hem of je dit keer een stukje van zíjn salami mag proeven.’
      ‘Pff, doe normaal!’
      Ze schoot in de lach. ‘Oké, dat is niks voor jou, inderdaad, maar vraag ‘m gewoon hoe het met hem gaat!’
      ‘En dan zegt ie “Goed” en dan vraagt ie hoe het met mij gaat en dan zeg ik ook “Goed” en dan valt ons gesprek daarna stil en dan is de droom weg,’ verzuchtte Floor.
      Lysanne schudde met haar hoofd. ‘Floor. Kalm aan. Jij bent de sociaalste persoon die ik ken. Jij kunt heus een normaal gesprek met hem hebben. Het is maar een vent.’ Ze keek nog een keer zijn kant op. ‘Een uitzonderlijk knappe vent, dat wel, maar - hij komt hierheen!’
      Floor vroeg zich af hoe idioot het zou lijken als ze zich heel toevallig nu zou excuseren om naar het toilet te gaan - maar toen was het al te laat, en stond hij ineens voor haar.
      ‘Nou ja zeg, wat een kleine wereld,’ zei Lukan met een grote grijns op zijn gezicht, waarbij zijn ogen twinkelden. Floor waagde het om er heel kort in te kijken, en keek toen weer snel naar Lysanne achter hem. ‘De salamivrouw!’
      Ze moest lachen - een heel oncharmante lach waarbij er een soort snikkend geluidje uit haar keel ontsnapte.
      Lysanne stak twee duimen naar haar op. Even dacht Floor dat het een sarcastische “Goed gedaan” was, maar toen ze haar wenkbrauwen optrok, haar hoofd knikte, besefte Floor dat ze bedoelde dat ze Lukan iets moest vragen. ‘Hoi! Hoe eh - hoe is het met je?’
      ‘Goed, hoor. Dus jij kent Matthias ook?’
      ‘Matthias?’ reageerde Floor verward.
      ‘Ja?’ Hij knikte naar Mattie - en het kwartje viel. Jeetje, ze had hem al zó lang geen Matthias meer genoemd dat ze de link in haar hoofd niet gelegd had. Haar stomme, trage, niet-werkende hoofd.
      ‘Oh! Oh, ja,’ reageerde ze onhandig.
      Er viel een stilte. Floor deed haar uiterste best iets gevats te zeggen, maar haar hersenen leken plotseling van stroop gemaakt te zijn.
      ‘Ik hoop niet dat ik een gesprek verstoorde,’ verbrak Lukan de stilte. Hij deed een stapje naar achteren, zodat Lysanne niet langer buitengesloten was. ‘Ik ben Lukan.’
      ‘Lysanne.’ Ze schudde hem de hand en knipperde even met haar ogen. Het was een klein gebaar, maar eentje waarvan Floor wist dat die vele harten had doen kloppen.
      ‘Het spijt me, ik moet even naar het toilet,’ piepte ze. Met ingehouden adem glipte ze tussen hen door richting de wc’s, en daar liet ze een enorme hoeveelheid lucht uit haar longen ontsnappen. Haar hart denderde in haar keel en voor de tweede keer bedacht ze wat ze anders had moeten zeggen.