Hoofdstuk 3.3

‘Ik had het anders moeten aanpakken,’ zei Floor voor de zoveelste keer. ‘Het was zo stom, ik stotterde en ik stamelde en…’
      ‘Ja, dat komt minder sterk over. Maar dan moet je er binnenkort gewoon nog een keer op terugkomen.’ Lysanne haalde nog een keer haar hand door haar haren, knipperde met haar ogen en pakte toen haar jas van de kapstok. ‘De strijd aangaan. Er wat van zeggen!’
      Floor zuchtte terwijl ze voorover leunde om de veters van haar oude, zwarte sneakers vast te knopen. Het was zo makkelijk voor Lysanne. Die zou nooit zo over zich heen laten lopen - zij had sowieso zo’n overtuigend verhaal verteld dat Benno die stomme sprekers van hem volledig zou zijn vergeten.
      ‘Misschien moet jij het praatje voor mij doen,’ grapte ze, al wilde ze eigenlijk dat dat gewoon kon.
      ‘Natuurlijk. Ik doe wel een blonde pruik op en lenzen van die prachtige bruine kleur van je ogen. Niemand zal het verschil zien.’ In een poging om Floor’s stem te immiteren, zei ze op zachte en op vriendelijke toon: ‘Lieve Benno, jouw idee is natuurlijk héél erg goed, máár uit ónderzoek is gebleken dat míjn idee nog véle malen beter is!’
      ‘Precies! Dat moet goedkomen,’ zei Floor lachend. Ze pakte haar jas van de kapstok en trok hem aan. Daarna zuchtte ze weer. ‘Misschien kan ik het maar beter laten rusten. Benno doet dit werk al zo lang, hij weet heus wel waar hij het over heeft.’
      ‘Ja, of hij zit gewoon vastgeroest in oude gewoontes,’ zei Lysanne. Ze stapten de deur uit om de fiets uit de schuur te halen. ‘Gewoon iets van zeggen, dat zou ik je aanraden.’
      ‘Ja…’
      Hun fietstocht spraken ze over allerlei andere dingen, ook al vond Floor het maar moeilijk om de vergadering van die middag los te laten. In haar hoofd ging ze telkens terug, voerde ze het gesprek opnieuw, maar liet ze dit keer níet over zich heenlopen. Dit keer wist ze precies wat ze moest zeggen en in haar hoofd was hij overweldigd door haar verhaal.
      Toen ze bij Het Prachtige Eendje aankwamen, dwong ze zichzelf om het voor nu los te laten en van de avond te genieten. Het was ten slotte Mattie’s verjaardag en die wilde ze niet chagrijnig vieren.
      Al betwijfelde ze of hij haar humeur zou opmerken toen hij hen met een grijns begroette. Aan zijn ogen zag ze dat hij al meer dan één alcoholische versnapering had gehad en de walm die ze uit zijn mond rook, bevestigde dat.
      ‘Jullie zijn zowaar vroeg!’ zei hij enthousiast terwijl hij hen omhelsde. ‘Heb je Lysanne éindelijk eens voor de spiegel weggesleept, Floor?’
      Lysanne gaf hem een plagerige duw. ‘Hé, als ik te laat ben, komt dat alleen doordat ik mezelf mooi aan het maken ben, hoor. Hoe specialer de avond, hoe meer ik mijn best doe daarvoor, en hoe later ik ben!’
      ‘Die extra tijd heb jij helemaal niet nodig,’ zei Mattie met een knipoog.
      Voor de zoveelste keer vroeg Floor zich af waarom het nou niet tussen Mattie en Lysanne gewerkt had. Hun gesprekken hadden altijd een flirterige ondertoon, al vanaf het moment dat Floor ze aan elkaar voorgesteld had, inmiddels vier jaar geleden. Ze waren een hele tijd om elkaar heen blijven draaien tot Lysanne een keer met hem mee naar huis was gegaan, en daarna hadden ze een aantal weken gedatet. Floor had echt heel erg gehoopt dat het serieus zou worden, maar van de één op de andere dag was het ineens voorbij. Beide waren behoorlijk vaag toen ze gevraagd had waaróm het dan niet gewerkt had, dus uiteindelijk had ze het laten rusten.
      Of in ieder geval probeerde ze dat.
      Ze kon wel inzien waarom Lysanne hem aantrekkelijk vond, al was hij niet de standaard definitie van knap. Hij had een dik bos knaloranje krullen en zijn hele gezicht zat vol sproeten. Maar zijn ogen waren een hazelnootbruin met groene randjes waren uniek en leuk en hij straalde altijd vrolijkheid uit, waardoor hij toch wel veel aandacht kreeg van verschillende dames.
      Floor had echter nooit meer voor hem gevoeld dan vriendschap. En daar was ze blij mee, want hun vriendschap was ontzettend belangrijk voor haar. Ze kenden elkaar van hun eerste jaar Biologie en hadden samen een commissie gedaan. Daar was een vriendengroep uit ontstaan die nog steeds bestond, maar de vriendschap tussen Floor en Mattie was het meest hecht.
      ‘Hier hebben jullie twee muntjes, daar kunnen jullie een biertje of een wijntje voor halen.’ Hij drukte hun twee plastic muntstukken in de hand en groette toen de volgende gasten die binnenkwamen.
      ‘Nou, hier weten wij wel raad mee, volgens mij,’ zei Lysanne wenkbrauwwiebelend. ‘Wijntje?’
      ‘Wijntje.’
      Terwijl Lysanne zich naar de bar begaf (ze wist altijd binnen enkele seconden bediend te worden), ging Floor op een barkruk aan een tafeltje langs de muur zitten. Het Prachtige Eendje was hun stamkroeg geworden in de afgelopen jaren. In het begin van de avond stond de muziek wat zachter, zodat je nog gesprekken met elkaar kon hebben; er stonden twee beerpongtafels, er hing een dartbord en er lagen nog allerlei andere spelletjes, die veelal als drankspel ingezet konden worden; en later op de avond gingen de tafels steevast naar de zijkant, werd de muziek harder gezet en kon er gefeest worden.
      Er waren al een paar voetbalvrienden van Mattie, maar verder was het nog tamelijk rustig. Meestal begon het om een uur of tien pas echt vol te stromen. Floor leunde tegen de muur aan zodat ze zowel de voetballers, die nu aan het beerpongen waren, en de ingang van de kroeg kon zien. Ze vond het leuk om te observeren hoe mensen met elkaar omgingen en hield altijd wel van de vriendelijke studentensfeer die hier hing.
      Mattie groette inmiddels weer een nieuwe gast die Floor niet direct kon plaatsen - tot haar hart even stil leek te staan.
      Het was Lukan.
      Lukan feliciteerde Mattie.
      Het was Lukan die nu zijn jas uitdeed, deze op de kapstok hing en daarna met een brede lach op zijn gezicht twee muntjes van Mattie aannam.