Hoofdstuk 3.1

De eerste bladeren beginnen alweer te verkleuren! Wat is jouw favoriete jaargetijde? #gottalovenature #herfst #najaar
      Met twee vingers verschoof Floor de tekst over het plaatje van de bruine bladeren die ze vanochtend gespot had en daarna voegde ze een poll toe met alle vier de jaargetijden. Daarna plaatste ze het bericht met het officiële account van EcoGo, de organisatie waar ze voor de zomer stage had gelopen en waar ze nu voor één dag per week werkte.
      EcoGo ondersteunde natuur- en duurzaamheidsinitiatieven van ondernemers. Hier werken was de ideaal voor iemand met een bachelor in Biologie die nu Wetenschapscommunicatie studeerde.
      Ze keek met een glimlach naar haar scherm en verplaatste toen haar aandacht naar Eva, die de kantoorkamer binnenliep en met één bil op haar bureau ging zitten. ‘Floor!’ zei ze joviaal. ‘Leuk dat je er weer bent vandaag. Wil het allemaal een beetje lukken?’
      ‘Zeker.’ Ze glimlachte naar haar leidinggevende. Tijdens haar stage had ze al ontdekt dat Eva elke ochtend langs alle collega’s op kantoor (dat waren er meestal maximaal vijf) liep om ze te begroeten en te vragen hoe het ging. Het was niet helemaal de bedoeling dat je vervolgens hele levensverhalen vertelde; dan haakte ze al snel af. Als er echt iets aan de hand was, kon je beter een officiële afspraak met haar inplannen.
      ‘Mooi, mooi. Als je ergens tegenaan loopt, dan hoor ik het, hè!’
      Floor knikte, al zag Eva dat niet. Heupwiegend en vrolijk neuriënd liep ze al naar het volgende bureau. ‘Ah, Nathan!’ begon ze het gesprek.
      Het maakte Floor niet zoveel uit. Over een paar minuten zou ze toch een vergadering hebben. Ze was nogal gespannen voor dit overleg. Voor haar stage had ze namelijk een adviesrapport geschreven voor EcoGo om de organisatie beter op de kaart te zetten. Het was namelijk afhankelijk van leden en vrijwilligers en die liepen in aantallen terug. Ze was aangenomen om zich hiermee bezig te houden; het bijhouden van de Instagram-pagina was één onderdeel van haar takenpakket. Maar de vergadering die ze straks zouden houden, zou gaan over de jaarlijkse EcoGo-bijeenkomst, en daarover had ze ook een groot deel van haar rapport gewijd.
      Toen het tijd was om naar de vergaderruimte te gaan, klapte ze haar laptop dicht en drukte die, samen met haar notitieboek en een pen, tegen haar borst toen ze opstond.
      ‘Doe relaxed, Floor, ze beginnen echt niet zonder ons,’ zei Benno. Hij zat achter het bureau aan de andere kant van het kantoor en was al jaren de projectleider van de EcoGo-bijeenkomst.
      Voor zover Floor wist, werkte hij sowieso al het langste bij EcoGo; voor de zomervakantie hadden ze zijn 20-jarige jubileum gevierd met een etentje. Hij was toen een beetje dronken geworden en was nog wat luidruchtiger geweest dan anders - en dat zei wat.
      Het was verder geen onaardige man - gewoon heel aanwezig. Hij had al meerdere keren verteld dat hij bijna vijftig zou worden, maar hij had een jeugdige uitstraling. Dat kwam waarschijnlijk doordat hij nog steeds een dikke bos grijze krullen had en een kwajongensachtige grijns.
      Floor beantwoordde die grijns met een glimlach. ‘Ik wil het mooiste plekje aan tafel bemachtigen,’ zei ze, en daar kreeg ze een bulderende lach voor terug.
      Vlug glipte ze de deur door en liep ze naar de vergaderzaal.
      Maar Benno had wel gelijk: toen hij een paar minuten te laat naar binnen liep, reageerde niemand verbaasd. Hij ging op de stoel tegenover Floor zitten en leunde achterover.
      ‘Zijn we compleet?’ vroeg hij, terwijl hij de tafel rondkeek. Ze waren met z’n vijven: naast Benno en Floor waren ook Hanneke, Bianca en Nathan aangeschoven. Met Hanneke en Bianca had ze gedurende haar stage weinig te maken gehad. Het enige wat Floor van hen wist, was dat ze beiden eind dertig waren, kinderen hadden die voor het eerst naar de middelbare school zouden gaan en enorm van roddelen hielden. Het had even geduurd voordat Floor ze uit elkaar kon houden, want ze leken nogal op elkaar, met hun bruine lokken, smalle gezichten en beide een rechthoekige bril. Als iemand haar zou zeggen dat ze stiekem zussen waren, had Floor dat direct geloofd.
      Nathan kende ze wél goed. Hij was halverwege de twintig en dit was zijn eerste ‘grote mensen-baan’, zoals hij dat zelf noemde. Net als Floor had hij biologie gestudeerd, al was hij er in zijn master ook mee doorgegaan. Hij werkte nu een jaar bij EcoGo en zat nog met één been in het studentenleven, waardoor Floor wat makkelijker met hem kon levelen dan met de dames met kinderen. Wel liep hij duidelijk een paar stappen op haar voor: hij had net samen met zijn vriend zijn eerste huis gekocht. Tijdens haar stage had Floor in de pauzes graag met hem op Funda gekeken of er iets moois tussen zat en inmiddels was het hem dus gelukt.
      Ze waren inderdaad compleet, dus stak Benno van wal. ‘Goed, de EcoGo-bijeenkomst. Ik heb al een paar potentiële sprekers die we kunnen benaderen.’
      Floor beet op haar lip. Tijdens haar stage had ze onderzocht dat ze met de huidige invulling van de bijeenkomst - een informatieavond met sprekers van partijen met wie ze samenwerkten - geen breed publiek wisten te bereiken. Het waren voornamelijk mensen die al bij EcoGo betrokken waren en het was zeker geen jong publiek. Ze had aangeraden om een markt te organiseren, waarbij ze hun lokale partners konden uitnodigen om een marktkraam te vullen.
      Eva had lyrisch gereageerd en gezegd dat ze dit écht moesten gebruiken. Na het gesprek had ze Floor dan ook een bijbaan aangeboden, want ze had 'zulke geweldige en innovatieve ideeën'.
      Blijkbaar hadden die ideeën Benno niet bereikt.