Hoofdstuk 2.5

De seks was goed - beter dan de keren dat er géén irritatie vooraf was geweest. Misschien moest hij haar vaker tegen de haren in strijken, dacht ze met een klein lachje, terwijl ze zich omdraaide op haar zij. Hij kroop tegen haar aan en sloeg zijn arm om haar heen. Op dit soort momenten was ze extra blij met hun deal. Op dit soort momenten voelde het alsof ze een relatie hadden.
      Ze wist niet hoe laat ze in slaap was gevallen, maar het was in ieder geval middenin de nacht toen ze langzaam weer wakker werd. Ze lag inmiddels op haar andere zij en Olivier lag niet langer tegen haar aan. Ze probeerde de druk op haar blaas te negeren, maar zuchtte heel zachtjes. Als ze niet naar de wc zou gaan, zou ze de rest van de nacht onrustig slapen, wist ze uit ervaring.
      Ze opende slaperig haar ogen om over Olivier’s lichaam heen te klimmen en fronste. Hij lag niet naast haar. In plaats daarvan zag ze hem aan de eettafel zitten, zijn gezicht oplichtend door het witte scherm van zijn laptop.
Een beetje verdwaasd keek ze naar de wekker op zijn nachtkastje. Het was half drie.
      Haar hart begon sneller te bonzen toen ze naar Olivier’s kant van het bed kroop en zichzelf motiveerde om op te staan.
      Olivier’s ogen stonden strak op zijn scherm gericht. Zijn gezicht was één en al focus. Hij had zijn hand op zijn muis en klikte af en toe.
      ‘Wat ben je aan het doen?’
      Haar woorden leken hem uit een soort trance te ontwaken. Zijn ogen waren groot toen hij haar aankeek en zijn uitdrukking verried een een mix van verrassing en ongemak. Ze had hem nog nooit zo gezien, met zo’n betrapte uitdrukking op zijn gezicht - en toen veranderde die in de charmante glimlach die ze wél kende. De glimlach waarmee hij iedereen om zijn vingers wond - het masker waarachter zijn werkelijke emoties verborgen waren.
      ‘Ga maar weer slapen,’ zei hij zachtjes, zonder antwoord te geven op haar vraag.
      ‘Olivier, wat ben je aan het doen?’ Ze ging rechtop in bed zitten en rekte zich uit. Ze was klaarwakker en zou de slaap nu echt niet kunnen vatten.
      ‘Ik bedacht me dat ik nog iets vergeten was van de opdracht die ik moest inleveren. Dus dat doe ik nog heel even.’
      Ze fronste. ‘Om half drie ‘s nachts?’
      ‘De deadline is morgenochtend. Het komt wel goed; ga maar gewoon slapen, Lys.’
      Meestal deed het iets met haar als hij haar Lys noemde, omdat het een soort bijnaam was. Maar nu kon het haar weinig schelen.
      Ze stond op en liep in een paar passen naar hem toe. Toen ze bij hem aan tafel stond, zag ze duidelijk dat hij iets weg klikte, maar ze had gemist wat. ‘Wat moet je nog doen, dan?’ Ze kon een geeuw niet onderdrukken. ‘Kan ik je helpen?’
      ‘Nee. Ga nou maar slapen. Ik ben zo klaar.’
      Ze zakte op de stoel naast hem. ‘Olivier…’
      ‘Lysanne.’ De vriendelijkheid in zijn stem verdween. ‘Ga naar bed. Ga slapen.’
      ‘Maar ik wil -’
      ‘Laat me met rust! Anders slaap je de volgende keer gewoon thuis, hoor,’ snauwde hij.
      Ze liet zich tegen de rugleuning aan vallen. ‘Misschien kan ik de volgende keer beter überhaupt niet komen,’ zei ze.
      ‘Lys…’
      ‘Nee, donder op.’ Ze stond op en griste haar kleding van de bank waar ze die achter had gelaten. ‘Nodig me gewoon niet uit als je er geen tijd voor hebt. Ik heb echt wel wat beters met mijn leven te doen.’ Verwoed begon ze zich aan te kleden.
      ‘Lysanne, doe even rustig. Ga gewoon rustig slapen.’
      ‘Nee. Als je me hier niet wilt hebben, dan heb ik daar zelf ook geen zin in.’ Ze begon haar spullen bij elkaar te scharrelen.
      ‘Kom op. Dat is niet nodig. Ik ben écht bijna klaar.’
      ‘Luister, Olivier, ik heb echt wel wat beters met mijn leven te doen dan te wachten op jouw stomme berichtjes en te wachten op jouw studieopdrachten, oké?’ zei ze, terwijl ze haar spullen in haar tas propte. ‘Als het niet past, dan past het niet. Ook goed. Het kan mij niet schelen. Maar verspil mijn tijd niet met die mysterieuze onzin van je.’
      Na die woorden draaide ze zich om en liep ze de deur uit.
      ‘Lysanne… Kom op…’ zei Olivier, en heel even had ze de hoop dat hij haar achterna zou komen. Maar toen ze het waagde nog één keer om te kijken, zat hij nog steeds op de stoel, en keek hij zelfs met een schuin oog naar zijn laptopscherm.
      Tranen vulden haar ogen en omdat ze niet wilde dat hij dat zou zien, smeet ze de deur achter zich dicht. Ze was niet eens naar de wc geweest.