Hoofdstuk 2.4

Lysanne slaakte een diepe zucht toen de buzzer om haar binnen te laten uitbleef. Ze wachtte even, maar drukte toen toch maar nog een keer op de bel. Haar mondhoeken zakten per seconde meer naar beneden. Had ze zich in de tijd vergist?
      Maar in hun whatsapp-gesprek zag ze dat hij wel echt had gezegd dat ze om acht uur mocht komen.
      Ze stuurde hem een berichtje of hij thuis was, maar kreeg daar ook geen antwoord op. Er volgde nog een diepe zucht en toen belde ze hem. Haar handen trilden en haar hart klopte in haar keel. Ze wist niet of ze hem ooit eerder gebeld had.
      De telefoon ging meerdere malen over en even dacht ze dat hij niet zou opnemen, tot ze zijn stem hoorde. ‘Hoi, met Olivier.’
      ‘Hé!’ Haar irritatie was als sneeuw voor de zon verdwenen toen ze zijn stem hoorde. Hij had een diepe, rustgevende stem, vol warmte. Zijn natuurlijk charme schemerde er volledig in door en meer dan eens had ze bedacht dat hij wel stemacteur zou kunnen worden. ‘Ik sta voor je deur!’
      ‘Oh, ja, had je al aangebeld?’
      De irritatie kwam nu toch wel een beetje terug. ‘Twee keer al.’
      ‘Oh.’ Het bleef even stil. ‘Ik laat je binnen. Maar eh - ik zit nog middenin een studieopdracht die ik écht af moet maken, dus misschien moet je jezelf eerst nog even vermaken.’
      ‘Oké…’
      De buzzer klonk en Lysanne drukte met tegenzin de deur open. Ze trok haar wenkbrauwen op toen ze de toon van haar telefoon hoorde. Hij had haar weggeklikt.
      Ze liep de lange kale gang door die haar naar het trappenhuis van het appartementencomplex leidde. Olivier woonde op de tweede verdieping; in haar eentje pakte ze eigenlijk altijd de trap, al was ze ook wel eens samen met hem middenin de nacht naar zijn huis gegaan en dan hadden ze in de lift al met elkaar gezoend.
      Het duurde toch zeker drie minuten voor ze bij Oliviers voordeur aankwam. In die drie minuten had haar irritatie plaats gemaakt voor begrip en trots: Olivier nam zijn studie serieus. Ja, hij liet het voor háár gaan, maar was dat niet juist bewonderenswaardig?
      Toen ze de bovenkant van de derde trap bereikte, was haar ergernis weg en had ze besloten dat ze het alleen maar aantrekkelijk vond. Hij was zo opgegaan in zijn studie dat hij de bel niet gehoord had.
      Het stemmetje in haar dat zei dat hij dus minder uitkeek naar hun afspraak dan zij, negeerde ze.
      Hij had zijn voordeur op een kier gezet. Toen ze naar binnen liep, keek hij op van zijn laptopscherm. ‘Hallo,’ zei hij met een kleine glimlach, die de kuiltjes in zijn wangen onthulde. ‘Ik ben bijna klaar. Red jij je wel even?’
      ‘Ja hoor.’ Al had ze er wel een onbehaaglijk gevoel bij. Ze doken echt niet elke keer direct met elkaar het bed in, soms keken ze ook wel even tv of een film, maar meestal halverwege was de lust zodanig groot dat ze elkaar de kleren van het lijf scheurden. Om nu in zijn kamer te gaan zitten wachten, voelde toch wel vreemd.
      Als ze op het kleine tweepersoonsbed in de hoek zou wachten, was dat wel heel uitnodigend, al zou het ook het signaal kunnen afgeven dat ze hier alleen was om te slapen (en dat was niet de bedoeling). Bij hem aan de veel-te-groot-voor-deze-kamer-maar-hij-was-gratis-eettafel zitten leek haar ook niet een goed plan, dus liep ze naar de bank die tegen het voeteneinde van het bed aan stond en liet ze zich erin vallen. Ze pakte haar mobiel en begon door haar tijdlijn van Instagram te scrollen. Dat was al de tweede avond op rij dat ze op Olivier aan het wachten was.
      Ze wist niet hoeveel tijd er overheen ging toen ze opschrok van haar mobiel door de stem van Olivier. Een beetje beschaamd klikte ze Tinder weg toen hij ‘Klaar’ zei en naast haar op de bank kwam zitten. Die schaamte trok al snel weg toen ze zag hoe laat het was. Tien over tien. Hij had haar twee uren laten wachten.
      ‘Misschien kun je de volgende keer even appen dat ik later kan komen,’ zei ze. Hij kon de irritatie in haar stem niet missen.
      ‘Sorry.’ Hij kroop dichter naar haar toe. ‘Je hebt gelijk. Het is niet netjes.’ Hoewel ze nog wilde protesteren, sloot ze haar mond toen hij in haar oor fluisterde: ‘Hoe kan ik het goedmaken?’
      Een rilling trok door haar ruggengraat en ze kon het in haar tenen voelen toen hij zijn lippen heel zachtjes in haar nek drukte. Oh, ze was zo zwak. Ze liet hem hier veel te makkelijk mee wegkomen toen er een heel zachte kreun aan haar lippen ontsnapte.
      Ze wilde zijn lippen op de hare voelen en draaide haar hoofd, maar in plaats daarvan ging hij met zijn gezicht verder naar beneden. Hij kuste haar hals, haar schouder. Hij schoof haar blouse wat opzij, waardoor het randje van haar beha zichtbaar werd, en plaatste daar zijn lippen.
      ‘Zo,’ fluisterde ze, terwijl haar hele lichaam leek te zinderen. ‘Zo kun je het goedmaken.’ Ze begroef haar handen in zijn haar en duwde zijn hoofd naar boven, waarbij ze hem kort in zijn twinkelende donkerbruine ogen keek. Ogen die zoveel op die van Floor leken, maar daar had ze zich jaren geleden al overheen gezet. Hij grijnsde toen ze de regie van hem overnam en haar lippen op die van hem drukte, terwijl ze met haar handen zijn lijf begon te verkennen.