Elliott Finnigan

Het was al middag toen ze elkaar weer zagen, en Cas zei niets. Leek iets te proberen communiceren met zijn blik, maar Elliott was te moe om er echt over na te denken.

Zijn hand was verdwenen tijdens de training, en dat vonden ze zo'n interessante ontwikkeling dat ze hem wilden trainen om zichzelf volledig onzichtbaar te maken.

Ze pushten hem opnieuw, net als die keer dat ze wilden dat hij voor meerdere minuten iemands gezicht aan nam.

Het had hem uitgeput.

Hij douchte zichzelf met grote moeite en sleepte zichzelf naar zijn bed om een filmpje te kijken.
Lekker warm in een deken gerold, begon hij terug wat tot zijn positieven te komen.
Voor hij het door had, was hij in slaap gevallen.

Toen hij weer wakker werd, was het al donker, zijn laptop lag op de tafel op te laden naast een opnieuw goed gevulde weekendtas van Cas.
De geur van de ander zijn douchegel hing nog in de lucht, de speciale handschoenen lagen op tafel bij de rest van de spullen.

Zouden ze Cas opnieuw ergens heen sturen?

Elliott was zeker dankbaar dat Cas zo lief was geweest zijn laptop aan de oplader te hangen, maar het idee dat de ander zo snel alweer zou moeten vertrekken stemde hem droevig.

"Cas, ben je wakker?" fluisterde hij tegen beter weten in. Als de ander nog wakker was konden ze wellicht even praten. Daar hadden ze de hele dag geen tijd voor gehad.

Elliott wilde weten wat Cas uiteindelijk vond van zijn idee, misschien had hij gewoon wat tijd nodig gehad om erover na te denken.