Hoofdstuk 2.1

Het was zielig. Echt zielig. Triest, gewoon.
      Toch betrapte Lysanne zichzelf erop dat ze wéér haar mobiel ontgrendelde, om te constateren dat ze nog steeds geen berichtje had ontvangen. Ze slaakte een diepe zucht en probeerde zich weer te concentreren op de tv, maar zag dat het datingprogramma dat ze met een schuin oog had gevolgd, inmiddels afgelopen was. Nou, daar ging haar afleiding.
      ‘Doe even rustig.’ Aimee zat aan de eettafel met een koptelefoon op, maar trok die geërgerd van haar hoofd.
      ‘Ik dacht dat jij me niet kon horen.’
      ‘Dat gezucht van jou kan zelfs dit ding niet onderdrukken.’
      ‘Ga naar je kamer, dan.’
      ‘Daar ligt Zoé.’ Zoé was het jongere zusje van Aimee. Gedwongen door hun ouders moest ze bij Aimee logeren terwijl ze naar de voorlichtingsdagen van verschillende studies ging. Aimee had gesmeekt of ze niet een hotel konden boeken (echt gesmeekt, Lysanne had het telefoongesprek gehoord), maar ze waren onverbiddelijk geweest: Aimee moest een oogje in het zeil houden.
      ‘Laat haar lekker op stap gaan, dan,’ zei Lysanne. ‘Ben je daar ook van af.’
Aimee rolde met haar ogen. ‘Dan komt ze middenin de nacht straalbezopen binnen, waarschijnlijk. Daar heb ik ook geen zin in, en ook niet in de preek die mijn ouders me daarna gaan geven.’
      ‘Misschien moet je je avond dan besteden aan, weet ik veel, iets leuks doen?’ zei Lysanne.
      ‘Je bedoelt daarmee kijken naar een programma waarbij al mijn hersencellen afsterven, terwijl ik luister naar jouw gemijmer over één of andere vent die jou negeert?’ Aimee had haar koptelefoon inmiddels op de tafel neergelegd en knikte in de richting van de tv, terwijl ze met Lysanne met haar donkerbruine, bijna zwarte ogen afkeurend aankeek.
      Lysanne weigerde haar blik af te wenden. ‘Ik verveel me gewoon.’
      Nog een oogrol. ‘Je bent al sinds je terugkomt op je mobiel aan het kijken en met de minuut staat je gezicht meer op onweer. Ik zag je even grijnzen toen je op je scherm aan het scrollen was; ik vermoed dat je toen berichten van je vent terug las.’
      Verdomme. Aimee was weer vervelend opmerkzaam. ‘Ik dacht dat je aan het studeren was,’ kaatste Lysanne enkel terug.
      ‘Ik doe mijn best, maar je gedraagt je nogal… dramatisch. Het leidt af.’
Lysanne draaide zich weer naar de televisie toe. Ze had helemaal geen zin in dit gesprek. Niet alleen omdat Aimee strontvervelend was, maar ook omdat ze vreesde dat haar huisgenootje anders zou ontdekken naar wiens berichtje ze zo hard smachtte.
      Niet dat het Aimee wérkelijk iets interesseerde. Ze was geen nieuwsgierig type en al vanaf de hospiteeravond had Lysanne geen klik met haar gevoeld. Maar Floor had Aimee het meest gemogen en Lysanne verwachtte dat ze zich gewoon veel zou terugtrekken en zich niet al te veel met haar leven zou bemoeien.
      En meestal deed ze dat ook niet. Aimee deed gewoon haar eigen ding en klaagde weinig, zolang Lysanne en Floor ‘s nachts niet al te veel lawaai maakten en ze zich aan hun schoonmaaktaken hielden.
      Maar het was wel duidelijk dat Aimee Lysanne niet mocht. Toen ze er net woonde, had Lysanne écht haar best gedaan om een band met het meisje te smeden, ondanks het leeftijdsverschil en hun verschil in interesses. Aimee had die moeite nooit genomen: die deed gewoon waar ze zelf zin in had, zonder zich iets aan te trekken van de mensen om haar heen.
      Daarom verbaasde Lysanne zich elke keer weer over haar oplettendheid en scherpte. Ondanks haar desinteresse had Aimee meestal gevaarlijk snel door wat er speelde. Ze had het direct opgemerkt toen Lysanne met Mattie geslapen had (dat was erg ongemakkelijk geweest) en had ook door gehad dat toen hun scharrel weer voorbij was. En als Lysanne een keer loog over een schoonmaaktaak, wist Aimee al voor ze het gecheckt had dat Lysanne het niet had uitgevoerd. Floor had haar de bijnaam Sherly gegeven, vernoemd naar Sherlock. Aimee kon dat wel waarderen, maar ja, die vond eigenlijk alles wel leuk wat Floor deed. Lysanne had één keer de fout gemaakt om haar ook Sherly te noemen, maar toen kreeg ze alleen een vernietigende blik naar haar toegeworpen.
      Maar als Aimee ontdekte op wiens reactie Lysanne nu wachtte, dan zou Floor het ook binnen no time weten. En die zou het niet waarderen en haar direct in bescherming willen nemen, en op die manier haar glazen ingooien.
      En Lysanne wilde niet beschermd worden. Ze wist allang dat het een ontzettend slecht plan was om de booty call van Olivier de Witte te worden. Zeker omdat ze al sinds de middelbare school een oogje op hem had, hij totaal geen behoefte leek te hebben aan vastigheid én hij de broer van haar beste vriendin/huisgenoot was.
      Maar het goede woog gewoon te veel op tegen het slechte van deze regeling. Want als ze bij elkaar waren, dan was het ook écht leuk. De seks was goed, ja, maar het was meer. Ze hadden ook écht een klik. Toen ze het met Olivier over zijn verjaardag had gehad, had hij verteld dat hij een diner met zijn familie gepland had, maar zijn laatste woorden waren blijven hangen: ‘Ik had mijn verjaardag veel liever met jou doorgebracht, hier, met z’n tweeën.’
      ‘Het één sluit het ander niet uit,’ had ze plagerig gereageerd, terwijl ze haar hand op zijn borstkas had gelegd en dichter naar hem toe gekropen was.
      Hij had dat beantwoord met een grijns en had haar daarna gekust, en daarna hadden ze nog een keer met elkaar geslapen.
      Maar die halve afspraak was ze niet vergeten, en toen ze vanochtend wakker was geworden, had ze zich moeten bedwingen om hem niet direct te appen om hem te feliciteren én te vragen of ze nog even langs zou komen vanavond. Ze wilde hem niet afschrikken en daarom had ze uren gewacht voor ze hem om een uur of drie heel casual een berichtje gestuurd had.
      Waarop hij dus nog steeds niet had gereageerd.
      En dus wierp Lysanne weer een blik op haar telefoon.
      Het was zielig. Triest.