Hoofdstuk 1.3

‘Nu mag jij jouw avond beschrijven.’ Zijn ogen keken haar met een gefocuste interesse aan en Floor hield zijn blik even vast, voor ze hem toch afwendde.
      ‘Tja, die is niet zo interessant,’ begon ze. ‘Toen ik hier kwam, was mijn hele familie er al, behalve mijn jarige broer. We hebben buiten ongeveer een kwartier op hem gewacht, en mijn blaas vulde zich in die tijd dus ik ben naar binnen gegaan, heb mijn jas op een stoel gehangen en ging naar het toilet. Toen ik terugkwam bij de tafel, was mijn familie al naar het buffet geweest, dus toen moest ik alleen.’ Hoewel dit een exacte beschrijving was van hoe het gelopen was, was het net alsof ze zichzelf nu zielig vond. Ze wilde niet dat hij het beeld van haar had dat ze zelfmedelijden had, dus vervolgde ze haar verhaal: ‘Toen ik in de rij stond, en ik mijn pizza heerlijk belegd had, stond er ineens iemand achter me te zeuren en om hem de mond te snoeren, heb ik hem maar mijn salami gegeven. Het heeft me ook nog eens een wijntje opgeleverd, al moet ik nu wel een pizza eten met een stukje ananas.’ Ze trok een vies gezicht, wat haar een lach van Lukan opleverde. Haar hart maakte een sprongetje.
      ‘Hé, het is goed om af en toe eens uit je comfortzone te stappen,’ zei hij met een speelse glimlach.
      ‘En dat doe jij wel?’ daagde ze hem uit.
      ‘Nou, ik ben hier net naartoe verhuisd voor mijn studie terwijl ik hier bijna niemand ken.’
      ‘Oké, ik geef toe dat ik dat niet zomaar zou doen,’ zei ze terwijl ze zijn glimlach beantwoordde.
      ‘Dat is oké. Je moet ergens beginnen. De ananas is een goede stap. Bovendien is het maar goed dat je het niet gedaan hebt, wat anders zouden we deze bijzondere avond natuurlijk niet beleven nu.’
      ‘Daar proost ik op,’ zei ze. Hij hield haar blik vast toen hij zijn glas tegen het hare aan klinkte. Haar hartslag nam toe, zeker toen zijn ogen haar lippen vonden. Hij zou toch niet..? Nee, niet na zo’n korte ontmoeting, niet middenin het restaurant. Dat zou enorm ongepast zijn. Misschien dat híj zoiets regelmatig deed, maar zij deed dat niet, ze zou hem heus niet kussen…
      Maar toch bewoog haar lichaam naar hem toe, werd de afstand tussen hen steeds kleiner, begon haar hart steeds sneller te kloppen, kon ze zijn adem bijna in haar gezicht voelen…
      ‘Floor?’
      Alsof ze uit een trans ontwaakte, schoot ze achteruit. ‘Wat?’ Verwilderd keek ze plotseling recht in het gezicht van haar broer.
      ‘Wat doe jij?’ Olivier keek met opgetrokken wenkbrauwen van haar naar Lukan.
      ‘Ik wacht op mijn pizza,’ zei ze vlug. Ze moest een hoofd als een boei hebben en ze had het bloedheet, al wist ze niet dat dat kwam door de komst van Olivier of door de nabijheid van Lukan van net. Waarschijnlijk beide.
      ‘Die is net aangekomen. Mam vroeg zich af waar je was.’ Oliviers blik bleef hangen op Lukan en hij bekeek hem kritisch.
      ‘Oh, ik zie dat mijn pizza ook is aangekomen bij mijn tafel,’ zei hij. Hij glimlachte. ‘Floor was mijn redder in nood. Zonder haar had ik een pizza zonder salami moeten eten.’
      Aan zijn gefronste blik was duidelijk te zien dat Olivier niet begreep waar Lukan het over had en ook geen moeite wilde doen om het te begrijpen. Hij richtte zich weer tot zijn zusje en negeerde verder Lukan’s aanwezigheid. ‘Wel een beetje ongezellig als je hier zit terwijl we met de familie uit eten zijn.’
      Floor baalde van zichzelf toen ze haar ogen neersloeg. Olivier was altijd wel wat beschermend naar haar geweest. Meestal was hij charmant en vriendelijk en veel mensen konden zich het niet goed voorstellen als Floor vertelde dat hij ook wel zijn mindere momentjes had, maar die mensen waren niet zijn zusje.
      Ze had nooit een relatie gehad. De enige die in de buurt was gekomen was een vriend van Olivier en die had niet meer gedurfd nadat Olivier hem had gezegd dat hij het niet moest wagen om haar pijn te doen. Dat risico had hij niet willen nemen, dus na drie keer zoenen en twee stiekeme dates was dat ook weer voorbij.
      Het paste wel dat Olivier het niet zo waardeerde dat ze bijna met een wildvreemde middenin een pizzeria stond te zoenen.
      Als dat al was geweest wat er gebeurde. Misschien had ze het zich wel verbeeld, dacht zij dat hij haar zou kussen maar moest hij eigenlijk zijn veters strikken, of zo.
      ‘Ik was gewoon op mijn pizza aan het wachten,’ zei ze, en haar stem klonk kleiner dan ze wenste. Waarom kon hij haar zo laten voelen? ‘Lukan bood me een drankje aan omdat hij ook moest wachten. Dus ik kom nu gewoon weer bij jullie zitten.’ Ze durfde Lukan nauwelijks aan te kijken.
      ‘Ik ga ook weer naar mijn gezelschap,’ zei hij. Toen ze toch een blik waagde, glimlachte hij naar haar, al was de speelsheid wel verdwenen. ‘Geniet van je pizza. Ik ben benieuwd of je van mening verandert over de ananas.’ Hij knipoogde, wipte van zijn barkruk af en liep weg.
      ‘Ken je hem al langer?’ vroeg Olivier zodra Lukan buiten gehoorafstand was. Floor keek hem niet aan, maar wist zeker dat hij zijn wenkbrauwen opgetrokken had.
      Ze schudde haar hoofd.
      ‘Maar je stond hem toch bijna af te bekken middenin een restaurant met je familie op meters afstand?’ De oordelende ondertoon in zijn stem was onmisbaar, maar Floor’s hart maakte toch een klein sprongetje - want dat betekende toch dat ze het zich niet verbeeld had, hij wilde haar inderdaad kussen.
      Als reactie haalde ze haar schouders op. ‘Ik was gewoon aan het wachten op mijn pizza,’ zei ze. Ze vond het vreselijk dat ze zich zo klein voelde in haar broers aanwezigheid, want ze had zich net met Lukan juist zelfverzekerd gevoeld.
      Alsof ze niks gezegd had, zei Olivier: ‘Je weet wat voor type hij is, hè. Als hij zomaar willekeurige meiden zoent, dan moet je daar niks mee te maken willen hebben. Daar ben jij helemaal het type niet voor.’ Zijn laatste woorden sprak hij zachter uit, en toen ze naar hem opkeek, was zijn blik al een stuk milder. Hij bedoelde het ook gewoon goed, dat wist ze wel. Hij wilde haar gewoon beschermen tegen een gebroken hart.
      ‘Dat weet ik wel,’ zei ze, want ze wist dat hij gelijk had. Want die vriend van hem, die haar dus had gedumpt omdat Olivier hem gewaarschuwd had, kreeg twee weken later een andere vriendin, die hij binnen een maand had bedrogen. Dat had haar vele malen meer pijn gedaan dan de pijn die ze nu had gevoeld.
      En ook over Lukan zou hij wel gelijk hebben. Toch kreeg ze de rest van de avond weinig van de gesprekken aan tafel mee en bleef haar blik de hele avond naar hem afdwalen. Elke keer als hij terugkeek, schoten haar mondhoeken omhoog, zelfs al sloeg ze blozend haar blik neer.
      Tegen de tijd dat haar familie hun dessert geserveerd kregen, zag Floor Lukan opstaan. Ze wist dat hij weg zou gaan, maar toch voelde ze teleurstelling. Nou, dat was dat - ze had tien bijzondere minuten gehad met de jongen met de mooiste ogen die ze ooit gezien had, maar meer dan dat was het ook niet. Waarschijnlijk zou ze hem nooit meer tegenkomen en dat was oké, wel jammer, maar wat dacht ze dan, dat hij…
      ‘Hoe was je puntje pizza Hawaï?’
      Haar hart sloeg een slag over toen hij naast haar tafel stond. Hij droeg een donkerblauwe trenchcoat die hem uiteraard ontzettend goed stond en had zijn handen nonchalant in zijn jas gestoken.
      Ze was echter niet de enige die opkeek. Haar moeder’s blik volgde als eerste, daarna draaide oom Hector zich om, en daarna volgde de rest van de tafel. Het was maar goed dat de verlichting gedimd was, want haar wangen gloeiden als een gek.
      ‘Minder vies als ik had verwacht,’ antwoordde ze met een stem die vaster was dan ze zich voelde, ‘maar ik denk niet nog steeds niet dat ik ooit een pizza met ananas zou bestellen.’ Ze glimlachte en keek bewust níet naar haar moeder. Vanuit haar ooghoeken zag ze haar moeders wenkbrauwen bijna tot aan haar haargrens omhoog schieten.
      ‘Dat is al een stuk positiever dan net.’ Hij grijnsde. ‘Zo zie je maar weer, nieuwe ervaringen kunnen best meevallen. En soms zijn ze zelfs leuk.’ Zijn ogen fonkelden toen hij die laatste woorden op iets zachtere toon uitsprak.
      Floor’s hart bonkte keihard in haar borstkas. Het was zo’n duidelijke hint naar hun ontmoeting dat ze zich afvroeg of hij… Zou hij haar nummer vragen? Vragen of ze een keer een drankje wilde doen? Was dit dan toch…
      ‘Fijne avond nog, Floor.’ Hij schonk haar een glimlach, glimlachte daarna ook naar haar moeder, stak zijn hand op en liep toen de pizzeria uit.
      Een golf van teleurstelling trok door haar lichaam. Ze had pas door dat ze haar adem had ingehouden toen ze bij zijn vertrek met een zucht haar schouders liet zakken. Direct daarna had ze door dat alle ogen aan tafel op haar gericht waren.
      ‘Ahem.’ Haar moeder besloot de stilte die er was gevallen te onderbreken. ‘Een vriend?’
      ‘Nee, gewoon iemand die achter mij in de rij stond bij het buffet,’ wuifde Floor het vlug weg. ‘We hadden een gesprekje over ananas op pizza. Dus daar kwam hij nog even op terug.’ Ze vermeed daarbij Olivier’s blik.
      En dat was waar. Terwijl oom Hector er direct op inhaakte dat ananas op een pizza inderdáád niet te vreten was en een ontering van de Italiaanse traditie, zakte Floor ietsje onderuit. Lukan was gewoon iemand met wie ze een pizzatopping had gedeeld. Ze zou hem waarschijnlijk nooit meer zien.