Hoofdstuk 1.2

Erg veel zin om terug te gaan naar familie had ze niet. Kon ze het moment niet nog wat langer rekken? Nog even in gesprek zijn met deze knappe jongeman, in plaats van met haar oom, die het alleen maar had over voetbal en vissen?
      ‘Blijf je hier op je pizza wachten?’ De salamiman had inmiddels ook zijn pizza ingeleverd en haar aarzeling was hem niet onopgemerkt gebleven.
      ‘Nee, ik was de weg terug aan het zoeken,’ grapte ze, ook al vond ze het zelf niet zo’n grappige opmerking.
      Toch reageerde salamiman met een grijns. ‘Ik heb ook niet zoveel zin om terug te gaan naar tafel.’ Hij gaf een knikje naar een tafel verderop, waar een stel elkaar zwijgend in de ogen zat te kijken. ‘Ik dacht uiteten te gaan met mijn huisgenoot om te vieren dat hij een baan heeft, maar zijn vriendin bleek ook uitgenodigd te zijn en - nou ja, zoals ze zich nu gedragen, gedragen ze zich ook als ik er wél naast zit.’
      De man had de hand van de vrouw gepakt en kuste nu elke vinger, terwijl de vrouw hem aan bleef kijken.
      ‘Oei.’
      ‘Ja. Ze zijn net twee weken samen, dus nog helemaal in die honeymoon fase. Helaas moet ik daar ook van meegenieten.’
      Ze grinnikte.
      ‘Wat is jouw excuus dat je liever blijft staan dan je bij je gezelschap te voegen?’
      ‘Laten we het erop houden dat mijn gezelschap mij óók niet echt opmerkt,’ zei ze, waarbij haar blik naar de lange tafel in de hoek ging waar haar broer nog steeds een verhaal hield. Of alweer; ze wist het niet. Alle ogen waren in ieder geval op hem gericht.
      ‘Is dat je familie?’
      Ze knikte. ‘Mijn broer is jarig vandaag. Hij is 25 geworden,’ zei ze. Ze hoefde hem niet aan te wijzen wie haar broer was, want haar moeder had een verjaardagshoedje voor hem gekocht dat hij zonder enige gêne opgezet had.
      ‘Meestal zijn verjaardagen leuk.’
      ‘Deze ook, hoor,’ zei ze vlug, want ze wilde niet klagen. Ze had echt wel een lieve familie. ‘Maar ik vind het niet erg om nog even de drukte te vermijden.’
      Hij liet zich op één van de barkrukken zakken, Floor volgde zijn voorbeeld. ‘En dan blijf je liever hier bij de bar wachten met iemand die gek is op een pizza Hawaï?’ Zijn ogen fonkelden in het gedimde licht van het restaurant.
      ‘Tja, als je eenmaal je pizzatoppings met elkaar gedeeld hebt, sluit je iemand toch in je hart.’ Haar lippen leken zich tot een soort permanente glimlach te hebben gevormd.
      Die van hem ook. ‘Dat is zeker waar. En dan weten we elkaars namen nog niet eens.’
      ‘Ik ben Floor.’ Ze stak haar hand uit.
      ‘Lukan.’ Hij nam haar hand aan en er trok een schokje door haar lichaam bij die aanraking. Ze keken elkaar in elkaars ogen aan en haar ademhaling versnelde bij het zien van de intense blik in zijn ogen. Ogen die zo blauw waren dat ze er aan de ene kant alleen maar naar kon kijken, en aan de andere kant bijna overweldigd werd door de intensiteit.
      Ze sloeg haar ogen neer en trok aarzelend haar hand weer terug. Jeetje, dat ding zweette helemaal, hopelijk had hij dat niet gemerkt!
      ‘Misschien moeten we een drankje nemen terwijl we hier wachten, Floor.’ Hij benadrukte haar naam. ‘Wat kan ik voor je bestellen?’ En voor ze kon protesteren, vervolgde hij: ‘Hé, je was mijn redder in nood, hè. Dan mag ik je toch wel op deze manier bedanken?’
      ‘Oké, oké, dan staan we daarna weer quitte,’ gaf Floor toe. ‘Ik wil wel een witte wijn, dan.’
      Ze wachtten geduldig in stilte tot hun wijn voor hen stond. Floor nam een voorzichtige nip en bekeek Lukan nu beter vanuit haar ooghoeken. Hij zat licht onderuitgezakt op de barkruk, met zijn ene been gestrekt en het andere gebogen, zijn voet rustend op de voetsteun. Hij was slank en een stuk langer dan zij was, al ging dat al snel met haar 1 meter 65. Hij had een hoekige kaaklijn, donkerbruine, net niet weggeschoren stoppels die dezelfde kleur hadden als zijn golvende haar.       Maar het meeste vielen toch echt die ogen op; zelfs nu hij niet lachte, lag er een twinkeling in en ze waren zó blauw - Floor wist niet of ze ooit zulke blauwe ogen had gezien. Zelfs die van Lysanne waren minder intens.
      Toen die ogen plotseling haar kant opkeken, wendde ze vlug haar blik af. Ze hoopte maar dat hij niet door had gehad dat ze hem ongegeneerd had aangestaard.
      Olivier had inmiddels zijn verhaal gestaakt omdat er iemand van de bediening nu bij hun tafel pizza’s stond uit te delen. Ze voelde toch een heel lichte steek omdat ze niet door leken te hebben dat zij niet aan tafel zat. Maar het was Olivier’s dag, dus het was logisch dat alle ogen op hem gericht waren.
      Al wist ze heus dat ze op iedere andere dag ook minder aandacht dan haar broer zou krijgen. En ze klaagde niet, heus niet, want ze begreep het wel. Olivier was altijd al één groot succesverhaal geweest. Goed in sporten, goed in school, goed in sociale situaties. Altijd spontaan, charmant, goedgemutst, met een brede vriendenkring om zich heen. Hij was op de middelbare school één van de beste studenten van zijn klas geweest, was daarna Geneeskunde gaan studeren én hij was een jaar voorzitter geweest van één van de grootste studieverenigingen van de stad. Er was genoeg voor hun ouders om over op te scheppen.
      Vergeleken met hem leidde zij een doodsaai bestaan.
      Ze nam nog een slok van haar wijn en dwong zichzelf terug te gaan naar de situatie waar ze zich nu bevond. Het was eigenlijk niks voor haar om zomaar met een vreemde een drankje te drinken aan de bar, maar hoe het stand was gekomen was überhaupt wel bijzonder.
      ‘Oei,’ zei Lukan, terwijl hij haar blik naar haar familie volgde. ‘Is dat een blik van verlangen dat je weer naar hen toe wilt, of een blik van opluchting dat je nu niet daar hoeft te zijn?’
      ‘Het is een blik van verlangen naar die lekkere pizza’s,’ antwoordde Floor met een lachje, en eigenlijk was die opmerking deels waar.
      ‘Maar jij hebt wel een glas wijn. En het gezelschap van een heel charmante jongeman.’
      ‘Charmant… en een beetje arrogant.’ Ze gaf hem een plagerig duwtje met haar hand. ‘Maar ik zit inderdaad liever hier met een wijntje te wachten op mijn eigen eten dan dat ik nu die heerlijke geur van hun maaltijd moet opsnuiven terwijl ik zelf nog niets voor me heb staan.’
      Hij grijnsde. ‘En het gezelschap heeft er helemaal niks mee te maken?’
      Ze haalde haar schouders op want daar ging ze geen antwoord op geven, al waren haar mondhoeken wel naar boven gekruld en werden haar wangen ietwat rood.
      ‘Oké, als ik je zou laten kiezen, zou je dan nu liever bij je familie aan tafel zitten of bij míjn gezelschap?’ Hij knikte naar zijn eigen tafeltje, waar het kleffe stel dichter naar elkaar toegeschoven was en elkaar om de paar seconden een kus gaf.
      ‘Oh, mijn familie, honderd procent zeker.’ Ze grinnikte. ‘Ik snap eigenlijk niet helemaal hoe je in die situatie terecht bent gekomen.’
      ‘Tja.’ Lukan leunde achterover met zijn ellebogen op de bar. ‘Ik eigenlijk ook niet. Nathan kondigde een paar uur geleden aan dat hij een baan gevonden had en ik zei dat we daar een biertje op moesten drinken. En omdat we ook nog moesten eten, stelde hij voor dat “we” hier wel heen konden gaan. Ik ging er eigenlijk vanuit dat hij met “we” zichzelf, mij en wat vrienden van hem bedoelde, maar blijkbaar doelde hij op haar.’ Hij gaf een knikje met zijn hoofd.
      ‘En zij vond het niet erg dat jij ineens mee was?’
      ‘Oh, jawel. Ze bleef de hele tijd mopperen onderweg hierheen, maakte allemaal passief agressieve opmerkingen. “Ik wist niet dat we vrienden uitnodigden, Nathan. Goed dat je me dat even liet weten.” Dat soort dingen.’ Hij zette zijn glas wijn aan zijn lippen en nam een flinke teug. Toch zei Floor nog niets, want ze wilde graag dat hij meer vertelde. Hij had een prettige stem om naar te luisteren. ‘Maar,’ vervolgde hij, ‘toen we hier eenmaal waren, had ze een nieuwe tactiek. Doen alsof ik er niet was. En Nathan ging daar vrij gemakkelijk in mee, dus toen ben ik maar in mijn eentje pizza gaan halen. En toen de salami ook nog eens op bleek te zijn, leek de rotavond helemaal compleet. Maar,’ zei hij, en hij grijnsde ondeugend, ‘gelukkig kwam ik toen veel leuker gezelschap tegen.’
      Haar wangen begonnen te kleuren. Iemand die zo gemakkelijk met een onbekende praatte en dan ook nog eens zo knap was, moest wel een charmeur zijn. Maar het had alsnog het gewenste effect, want er vloeide toch een warmte door haar lichaam door zijn woorden.