Hoofdstuk 1.1

Floor bekeek zichzelf in de spiegel. Twee paar bruine ogen keken haar aan. Haar blonde haar, dat ze met veel tijd en moeite met een krultang had gestyled, was alweer uitgezakt. Shit, en ze had het voor elkaar gekregen om een vlek mascara onder haar oog te krijgen! Ze pakte vlug wat wc-papier en begon onder haar linkeroog te boenen. Het zwarte vlekje maakte plaats voor een rode vlek dankzij het goedkope, schurende toiletpapier, maar dat moest in het gedimde licht van het restaurant vast niet zo goed te zien zijn.
      Ze opende het krakkemikkige deurtje vlak naast de keuken en liep richting de tafel waar haar familie al uitgebreid aan het kletsen was. Het plekje in het midden waar ze haar jas over gehangen had, was inmiddels ingenomen door haar broer, maar er was aan het hoofdeinde nog een plekje vrij, tussen haar moeder en oom Hector in.
      Stilletjes ging ze zitten. Haar jas zou ze later wel verplaatsen; Olivier was één of andere anekdote aan het vertellen waarbij hij armbewegingen ook behoorlijk geanimeerd inzette, dus nam ze maar niet het risico dat ze per ongeluk een klap van hem zou krijgen.
      ‘Florine!’ Haar moeder had na een paar tellen pas door dat ze erbij was komen zitten en keek verbaasd. ‘Oh, we zijn al naar het buffet gegaan om onze pizza’s samen te stellen. Daar was jij niet bij, toch?’
      Floor schudde haar hoofd.
      ‘Och, het spijt me, lieverd. Maar als je er nu naartoe gaat, kun je ook nog je eigen pizza maken. Het is een heel leuk concept! Je krijgt je eigen bodem met alleen rode saus en dan kun je hem helemaal zelf beleggen. En dan stoppen ze hem daarna in de oven.’
      ‘Dat weet ik, mam. Ik heb het restaurant aanbevolen.’ Al was aanbevolen een groot woord. Haar moeder wilde naar een leuke tent voor de 25e verjaardag van Olivier. Haar broer was gek op pizza, maar een simpele pizzeria was natuurlijk niet Olivier-die-een-kwart-eeuw-oud-werd-waardig. Ze had al gekeken naar verschillende Italiaanse tenten en was helemaal verdwaald in het aanbod, dus had Floor uiteindelijk gezegd dat er ook een plekje was waar je je eigen pizza kon samenstellen. Ze was daar ooit geweest met haar twee huisgenoten.
      En nu zaten ze hier dus. Al kon ze het compliment van de keuze waarop ze van haar moeder gehoopt had, dus wel vergeten, als zij niet eens meer wist dat zíj degene was die het had aangeraden.
      ‘Nou, ga maar even snel in de rij staan! Anders heb je je pizza veel later en dat is ook wel wat ongezellig, hè?’ Het klonk bijna als een verwijt, al deed Floor haar best om hem niet zo op te vatten. Ze had gewoon een hele volle blaas gehad, zo gek was dat niet, toch?
      Ze schoof haar stoel weer naar achteren, maar net als niemand had gemerkt dat ze er weer bij was komen zitten, merkte ook niemand dat ze opstond. Het zal wel, dacht ze. Vandaag was het toch Oliviers dag.
      Toen ze echter bij de rij kwam, bleek het ontzettend druk te zijn. Spitsuur - was ze toch maar met haar volle blaas langsgegaan. Ze zuchtte en sloot achteraan aan, terwijl de heerlijke geur van pasgebakken pizza’s haar het water in haar mond liet lopen.
      Hoe dichter ze bij het buffet zelf kwam, hoe beter ze zag met welke ingrediënten ze haar pizza straks allemaal zou kunnen beleggen. Zes soorten kaas - geen quattro formaggi maar sei formaggi, dacht ze met een klein glimlachje. Meerdere soorten vlees, al was de salami haar favoriet, en ze was duidelijk niet de enige, want die was bijna op. Vis in alle soorten en maten. En nog een hele shitload aan groente - iets wat ze zelf liever niet op haar pizza zag, want ze at dit niet om gezond te eten. Maar het was nog altijd beter dan de ananas die erbij lag.
      Na ruim tien minuten wachten (waarom bedachten mensen niet gewoon eerder wat ze op hun pizza wilden?) kwam ze eindelijk bij het begin van het buffet aan. Ze vertelde aan welke tafel ze zat, kreeg een verbaasde blik van de ober omdat die groep al besteld had maar kreeg vervolgens toch haar onbedekte pizza mee.
      En nu kon ze losgaan! Ze bedekte de tomatensaus eerst met een goede laag van alle zes soorten kaas en besloot toen om haar pizza minimalistisch te houden: héél veel kaas, én natuurlijk salami.
      Ze had geluk, want de salami was bijna op en er was ook geen pepperoni meer (die ze toch al minder lekker vond, want ze hield niet zo van pittig eten). Ze aarzelde even toen ze de laatste zeven plakken zorgvuldig op haar pizza legde. Het voelde een beetje asociaal om het op te maken, maar ze zouden het zo wel bijvullen, toch?
      ‘Oh jee, pak jij daar nou de laatste salami?’
      Haar hartslag verdubbelde in snelheid toen een mannenstem achter haar die woorden uitsprak. Als reactie draaide ze zich om en keek ze in een paar felblauwe ogen - ogen die haar even van slag maakten, en haar hartslag nóg meer deden toenemen. ‘Ze zullen het zo wel bijvullen,’ zei ze ongemakkelijk, al glimlachte ze vriendelijk.
      ‘Mag ik wat vragen?’ De jongeman - ze schatte hem een jaar of 25 in - richtte zich tot de lange, slungelige jongen die achter het buffet liep. Hij stokte zijn pas en Floor zag in de gejaagdheid van zijn ogen dat hij eigenlijk helemaal niet wilde dat iemand hem iets vroeg. Toch knikte hij. ‘Is er nog meer salami?’
      ‘Eh -’ De jongen van het personeel keek aarzelend opzij. Hij kon niet veel ouder dan 18 zijn. ‘Sorry, ik werk hier nog maar net, ik zal het even navragen.’
      Licht ongemakkelijk keek Floor naar haar bord. Zeven plakken - ze bedekten nagenoeg de hele deegbodem.
      De jongen kwam binnen een halve minuut al terug. ‘Sorry,’ zei hij spijtig. Er klonk een lichte trilling in zijn stem. ‘Mijn collega - ze zegt dat er iets fout is gegaan met de inkoop. Geen salami.’
      ‘Geen salami,’ herhaalde de man achter haar, en ze kon het nu toch niet laten om hem aan te kijken om zijn reactie te peilen. ‘Een pizza zonder salami, wat doe je me aan?’
      Heel even twijfelde Floor of hij het meende - maar toen zag ze de kleine grijns op zijn gezicht en de twinkeling in zijn ogen.
      De jonge jongen achter het buffet had níet door dat het een grapje was, want hij stamelde ‘S-sorry, ik weet niet -’
      Help, dit kon ze niet aanzien… Floor hield de man achter haar impulsief het bord voor. ‘Neem mijn sneetjes maar!’ zei ze, en ze glimlachte daarbij vriendelijk naar zowel de man als de jongen.
      De man achter haar trok zijn wenkbrauwen verbaasd omhoog. ‘Nee joh, dat is niet nodig.’
      ‘Jawel! Zo graag wil ik geen salami.’ Ze pakte vlug een serveertang en begon de salami van de ene naar de andere pizzabodem over te hevelen.
      ‘Wat? Je - ho, wacht eens, we kunnen ook gewoon elk de helft doen, hè.’ Hij pakte haar hand vast zodra ze het vijfde plakje wilde oppakken om haar tegen te houden. 'Jij moet ook wat houden.’
      ‘Ik vind het echt niet erg om -’
      ‘Hé, ik ben hier al hartstikke blij mee.’ Hij glimlachte, waardoor er kuiltjes in zijn wangen verschenen. ‘Dankjewel. Ik ken weinig mensen die zoiets voor een vreemde zouden doen. Hun salami delen.'
      Haar wangen begonnen te gloeien. Floor was altijd de laatste die dubbelzinnige grapjes opmerkte - ze was daar veel te onschuldig of naïef voor - maar de blik in zijn twinkelende ogen maakten duidelijk dat ze hem nu wél door had. ‘Dit is voor mij ook de eerste keer,’ zei ze, terwijl ze met het puntje van haar vingers het pizzabeleg herschikte.
      Zijn glimlach verbreedde zich. ‘Je hebt me wel uit een noodsituatie gered. Een pizza zonder salami durf ik geen pizza te noemen.’
      ‘Pepperoni was nog wel een goede vervanger geweest,’ was haar reactie, maar toen hij naar dat bakje keek, trokken haar mondhoeken omhoog. ‘Maar ook dat is er niet.’
      ‘Nee, en het lijkt er ook niet op alsof dat wél wordt bijgevuld, hè?’ De salamiman knikte even naar de onzekere jongen achter het buffet, die nu naar de kassa was gestuurd en daar onhandig wat muntgeld uit zijn handen liet vallen en direct met een knalrood hoofd door zijn knieën zakte om ze weer op te rapen.
      ‘Arme jongen.’ Vol medelijden keek Floor toe hoe de jongen ook nog één van zijn collega’s bijna liet struikelen doordat hij net zijn arm strekte toen zij langs wilde lopen. ‘Geen fijne eerste werkdag.’
      ‘Nou, je hebt zijn hachje anders ook gered, hoor. Zonder jouw ingreep was ik heel hard tegen hem tekeer gegaan.’
      Ze keek, opnieuw peilend, naar de man naast haar om te kijken of hij het meende. De grijns op zijn gezicht zei van niet.
      ‘Ik ben inderdaad de grote redder in nood,’ knikte ze met een klein lachje.
      ‘Absoluut! En ik beloof je plechtig dat ik de volgende keer mijn salami ook met jou zal delen.’ Hij legde daarbij een hand op zijn borst.
      ‘Daar ga ik je aan houden,’ zei ze, en tot haar verbazing ontsnapte er een giechel aan haar lippen. Al verging die lach haar toen hij ineens een stukje ananas met de tang oppakte en die op zijn pizza wilde leggen. ‘Nee, wat doe je nou?’
      ‘Oh nee toch, is mijn grote redder een ananas-hater?’
      ‘Geen ananas-hater, alleen op pizza’s!’ Ze schudde zogenaamd vol ontzetting haar hoofd. ‘Zo proef je de salami toch helemaal niet meer?’
      ‘Dat zeg jij met je vijftien lagen kaas,’ zei hij grijnzend.
      ‘Ja, maar kaas hóórt op een pizza!’ Omdat hij het stukje ananas nog steeds met zijn serveertang vasthield, bewoog ze zijn hand terug naar het bakje. Hij liet braaf het stukje fruit erin terug vallen. ‘Goed zo. Je moet de Italianen eens horen over ananas op hun pizza. Een culinaire misdaad, noemen ze het.’
      ‘Is dat zo?’
      ‘Hm-hm. Er was zelfs een keer ophef omdat een bekende pizzabakker een pizza Hawaï op zijn menukaart had gezet.’
      ‘Nee!’
      ‘Ja.’
      ‘Hoe is dat afgelopen?’
      Ze wist dat hij de gek met haar had en vond het jammer dat toch met rode wangen moest toegeven: ‘Hij heeft ‘m op de menukaart laten staan en raadt iedereen aan om het eens te proberen.’
      Hij schoot in de lach. ‘Heb jíj het al eens geprobeerd?’
      Er viel een stilte.
      ‘Kijk, dan mag je niet oordelen!’
      ‘Maar er horen geen zoete dingen op een pizza!’
      Hij rolde plagerig met zijn ogen. ‘Dus alleen omdat dingen zo hóren, doe jij ze niet? Dan wordt het leven wel saai, hoor.’
      Ze wist niet waarom ze zich aangevallen voelde - waarschijnlijk omdat het waar was, maar dat weerhield haar er niet van om in de verdediging te schieten. ‘Ik heb zojuist voor het eerst salami met een onbekende gedeeld. Dat hoort ook niet, toch?’
      ‘En hoe is dat bevallen?’
      ‘Slecht. Hij wilde zijn pizza met ananas vervuilen.’
      ‘Nou, weet je wat? Dan zal ik geen ananas op de stukken met salami leggen.’ Hij hervormde zijn pizza zo dat de ene kant nu was bedekt met stukken vlees en begon daarna de andere kant met ananas te vullen. ‘En,’ hij hield een laatste stukje ananas boven haar bord, ‘jij gaat het ook proberen. Eén hapje.’ En voor ze kon protesteren, lag de vrucht al op haar bord.
      Pas toen besefte Floor dat ze de rij ophielden. Beschaamd liep ze verder. Ze besloot nog een paar garnalen op haar bord te gooien (niet in de buurt van de ananas) en een paar stukken ui, bestrooide hem met italiaanse kruiden en gaf hem toen aan de man achter het buffet die hem voor haar in de oven zou stoppen.