O67 || Cassian

Slaap was er die nacht niet geweest. Cas kende de dagen dat de energie alles over leek te nemen, en het was alsof het ditmaal nog intenser stroomde. Na zijn woorden was hij dan ook niet in bed gekropen, maar had zich terug getrokken in de sportschool. Maar hoe hard hij ook zijn best deed, hoeveel zweet ook over zijn rug gutste, die rusteloosheid wilde zijn lichaam niet verlaten.

En ook toen de ochtend kwam, bleef die energie maar stromen. Het was als een jeuk, onder zijn huid gekropen, maar hoe hard hij ook zou krabben, weg ging het nooit.

En toen hij eindelijk een douche kwam nemen, was de kamer leeg. De dichtgeklapte deken verried dat Elliot lang vertrokken was. Op de hoek van de tafel lagen de handschoenen nog.

Cas had ook niet geweten wat hij Elliot zou moeten zeggen. De ochtend verliep traag, maar uiteindelijk gaf de klok aan dat het ver in de middag was. Al die tijd had Cas Elliot nog niet gezien, en langzaam maar zeker begon hij zich af te vragen of dat misschien zijn eigen fout was geweest. Hij had moeten antwoorden. Hij had dankbaar moeten zijn voor wat Elliot hem gaf. Hij had moeten glimlachen en...

In plaats daarvan had hij Elliot met stilte begroet. Had hij Elliot begroet met geheimen die nooit het daglicht zouden mogen zien.

Pas net voor het avondeten zag Cas Elliot terug. De ‘buitendeur’ , in zoverre een deur die naar de verboden ruimtes van het instituut echt een buitendeur was, werd geopend en een medewerker in hun bekende pak liep naar binnen. Ze namen altijd de voorzorgsmaatregelen rondom Cas wist hij, alles om te voorkomen dat hij per ongeluk iemand van het personeel zou aanraken. Achter de medewerker liep Elliot. De jongeman zag er vermoeid uit viel Cas op.

“Cassian, jij bent,” werd er kort gezegd. Cas knikte en liep naar de medewerker toe. In het passeren van Elliot keek hij opzij naar de jongeman. Hij wilde iets zeggen, maar wist niet wat. Hij wist niet wat de lading dekte van het gevoel van de avond ervoor, van hoe Elliot hem in de badkamer had aangetroffen, van hoe Cas geen reden had kunnen noemen. In plaats daarvan keek hij Elliot enkel kort aan. Ook ‘hoi’ dekte de lading niet.