Inleiding 2.0

Mocht er iemand dit ooit lezen, en stukje over mijzelf.

Ik ben Yvonne, geboren op 4 april 1997. Ik woon nog bij mijn ouders en werk al 8 jaar in de kinderopvang. Vanaf mijn 5e zit ik op scouting.

Op mijn 16e had ik mijn 1e teek op kamp. Op mijn 18e had ik een teek die ik later vond en die is vermoedelijk de boosdoener. Lyme kan namelijk in je lijf zitten en pas geactiveerd worden door stress, trauma of heftige emotie. Inmiddels staat de teller al ruim in de dertig, scouting en veel buiten zijn is leuk maar ik lijk wel een tekenmagneet.

Op mijn 18e gebeurde er genoeg en is het geactiveerd. In het begin schreef ik het toe aan de opgelopen trauma, het slechte slapen en de depressieve gedachtes. Aan de slag met een therapeut om aan mijzelf te werken zonder echt voortgang. Inmiddels ging ik wat vaker naar de dokter vanwege vage pijntjes die meestal niet te verklaren waren of niet overeen kwamen met gebruikelijk.

Na twee jaar en een nieuwe therapeut vanwege 0 energie, met moeite 2 dagen werken en depressieve gedachtes te hebben kwam hij met de ziekte van Lyme. Nadat ik wat testen had gedaan gaf hij aan dit te herkennen door iemand met hetzelfde. Hij gaf mij een adres waar ik terecht kon, naast de dokter ben ik met hem ook verder gaan werken aan trauma verwerking dmv hypnose therapie en aan mijn zelfbeeld.

Mijn huisarts deed niet aan Lyme en wilde niet helpen, want dan had ik gelijk antibiotica moeten krijgen en dat was nu toch al te laat. In België ( uur rijden voor mij) ben ik terecht gekomen. Hier ontdekte ze vrij snel met uitgebreide onderzoeken dat ik Lyme had. Van binnen klopte er niets van dus in eerste instantie aanvullen qua voeding en supplementen maar dit hielp niet.

Inmiddels heb ik 3 teken met Lyme gehad, heb ik meerderen infuzen met Magnesium en Ijzer gekregen. Deze hielpen niet maar ik kom meerdere hoeveelheden te kort die mijn lijf niet op neemt. Ook rechtstreekse spuiten zijn niet tot nauwelijks terug te vinden. Dit was enorm frustrerend omdat ik er niets aan kon doen, maar ik kon niet meer sporten en veel bewegen dus mijn hoofd maakte mij tegelijk compleet gek. Op dit moment werkte ik twee dagen in de week en dat kwam ik maar net rond qua energie, tegelijk ter tijd mensen die zeggen dat je lui bent en je aanstelt want je bent nog zo jong, dit was behoorlijk naar.

Als laatste koos ik vorig jaar om een Cortison test te doen (je energie en stress) en het bleek dat mijn lichaam maar 1 x op een dag energie maakt. Dus die slik ik samen met iets voor mijn gewrichten. Normaal heb je meerdere momenten op een dag dat je lijf dit aanmaakt, dit verklaarde een hoop van mijn energie en sinds ik dit slikt help het wel wat al merk ik dat ik nog lang niet op het niveau van een leeftijdgenoot ben. Met de pillen voor mijn gewrichten merk ik wel echt verschil als ik moet stoppen ik kan namelijk in mijn pauze (half uur) een klein rondje lopen, voor heen lukte dit dus al echt niet. Echter kan ik niet op een klimtoren 3 trappen op en ben ik blij als ik thuis in 1 streep van begane naar zolder kan lopen. Dus dit was een grote mijlpaal maar tegelijkertijd slaat het nergens op.

Ik ervaar helaas veel klachten, vooral veel vage die niet te verklaren zijn samen met weinig energie en veel pijn. Dingen als twee trappen op lukt al niet of alles verzuurt. Hierdoor kan ik niet alles doen wat ik wil en voel ik mij vaak een blok aan het been. Mijn vrienden zijn de beste en super lief maar toch kan ik mij soms enorm een last en eenzaam voelen. Tot zekere maten begrijpen zij het maar nooit volledig en dat vind ik lastig.

In eerste instantie wilde ik niks meer met doctoren te maken, ik zoek het zo wel verder uit en over een paar jaar dan zien we wel weer. Het werkt niet echt motiverend als je continue van alles probeert zonder resultaat en die weinige energie daarheen gaat.

Toch heb ik besloten naar Nijmegen te gaan, of althans dat hoop ik te bereiken komend jaar. Om de stap makkelijker te maken gaat mijn moeder alles uit zoeken zodat ik dit niet hoef te doen. Ik hoop vooral op en onderzoeken, een uitkomst (al schat ik die laag in) maar in elk geval begrip en iets meer helderheid zou ik fijn vinden. Het allerliefst hoop ik iemand te vinden die dit ook mee maakt en die wellicht in contact met mij wilt blijven zodat ik daar af en toe heerlijk tegen aan kan mopperen als het klote gaat maar ook mijlpalen kan vieren die voor een ander zo enorm klein zijn. Iemand die het wel begrijpt.