Elliott Finnigan

De deur van de badkamer ging open, Cassian afgetekend in het licht.
"Sorry,” mompelde hij, zacht,waarschijnlijk dacht hij dat Elliott al sliep.

“Ik waardeer wat je voor me gedaan hebt, echt. Het is gewoon-” Cas zuchtte.“Het is een lange dag geweest en ik heb dingen gedaan die je nooit zal begrijpen en de gedachte aan iemand aanraken benauwd me enorm terwijl ik de energie nog door mijn lichaam voel pulseren. Ik- ik waardeer dit en wil het proberen, maar vandaag kan ik dit niet.”

Elliott wist niet wat hij daarop moest zeggen, waarschijnlijk was het niet eens de bedoeling dat hij dit gehoord had.
Hij lag nog even wakker, nadenkend over Cas' woorden. Want wat kon Cas in hemelsnaam bedoeld hebben?

Slaap haalde hem uiteindelijk toch in, maar hij werd vroeg gewekt, met de mededeling dat ze extra trainingsuren wilden inplannen.

Nog half slapend trok hij een jogging en een shirt aan, en liep hij naar de trainingszaal. Zijn slaperige hoofd had er niet aan gedacht een bericht voor Cas achter te laten.
Ach. Cas zou wel beseffen dat hij gewoon ergens in de buurt was. Ze zouden elkaar wel weer zien bij het eten.

Misschien zou Cas dan meer uitleg kunnen geven over wat hij bedoelde met die woorden vol angst de vorige avond.