Elliott Finnigan

“Bedankt,” wist Cas uit te brengen.
Haast mechanisch haalde hij het papier van het pakje af. Hij liet de handschoenen bijna uit zijn handen vallen, was nog steeds erg schichtig.
“Dankjewel,” wist hij uit te brengen. “Hoor je niet in bed te liggen?”

"Graag gedaan, maar je weet het coolste nog niet." Elliott keek stralend naar Cas, bereidde zich voor op de grote onthulling.
"Het zijn handschoenen met shifterbloed, mijn bloed, om meer precies te zijn. Speciaal ontworpen voor jou. Ze passen zich aan om je gave te accepteren en absorberen, dus kun je zonder gevaar iets of iemand aanraken."

misschien wel mij aanraken

De opmerking over in bed liggen werd weggewuifd.
"Het leek alsof je wel een opkikkertje kon gebruiken, wat goed nieuws. Dus besloot ik niet langer te wachten en je het cadeau nu al te geven." glimlachte hij.

Cas zag er pas uitgeput uit, en erg enthousiast leek hij ook niet.

"I overstepped, didn't I?" zuchtte Elliott, een beetje ongemakkelijk. Waarschijnlijk vond Cas dit helemaal geen coole uitvinding, maar zag hij het als nog een teken dat hij zijn gave weg moest stoppen, verbergen, uit de buurt blijven van mensen.
"Sorry, ik... Ik wilde niet...Wilde gewoon iets aardigs doen, misschien je leven wat makkelijker maken." hij keek naar zijn handen. "Ah, forget it."

Snel stond hij op, om meteen weer even te duizelen en steun te zoeken tegen de badkamermuur. Daarna vervolgde hij zijn weg terug naar bed, waar hij zich verstopte onder de dekens. Zo zou Cas niet tegen hem hoeven praten als hij de kamer binnen kwam, kon hij ook gewoon gaan slapen.

Elliott was weer eens op de zaken vooruit gelopen.

Way to ruin a friendship before it even started.