Elliott Finnigan

Elliott kwam bij in een chaos. Verplegers die benauwend hecht om hem heen zaten en hem van alle vragen stelden.
Hij zag nog Cas zijn gekwelde blik, voor die de kamer uit vluchtte.

"nee, Cas, wacht..." maar het was te laat, de ander was weg. Zijn blik op Elliotts netvlies gebrand.
Hij werd op Cas' bed getild, en er werd hem bevolen te rusten.

Maar hoe kon hij rusten terwijl Cas zo schichtig was, zo rusteloos?

Terwijl hij de handschoenen klaar had, die voor zoveel verlichting konden zorgen in het leven van de blonde god.

Dus lag hij daar, omringd door Cas' geur, te wachten tot zijn kamergenoot zou terugkeren.

Uiteindelijk ging de deur open en zag hij de man waar hij op lag te wachten de kamer door sluipen. Elliott keek toe hoe Cas de badkamer in glipte en wachtte geduldig tot Cas klaar was met douchen, toen besloot hij op te staan.

Hij greep het mooi verpakte cadeau van de top van de kast, en klopte vervolgens op de badkamerdeur.

"Cas?" zei hij, hopelijk luid genoeg dat de ander hem zou horen. "Ben je aangekleed? Ik wil je een cadeau geven."

Toen er geen antwoord kwam, opende hij de deur.

Hij trof Cas in enkel zijn pyjamabroek, zittend op de badkamervloer aan.

Elliott ging op zijn hurken zitten voor de andere jongeman.

"You okay?" intern vervloekte hij zich, want het was zeer duidelijk dat Cas verre van ok was. Het liefste zou hij zijn armen om Cas heen slaan, en hij had half het gedacht om een handdoek van het rek te trekken en die om cas heen te wikkelen, zodat hij hem tenminste in de armen kon nemen.

"Ik heb iets voor je, gemaakt met bloed, zweet en tranen, maar vooral bloed." hij glimlachte zwakjes.
"Uitleg komt later, maar het is uniek en voor jou." hij reikte hem het cadeau aan en keek vol verwachting naar de blonde knapperd voor hem, hopend dat die het cadeau op zijn minst zou erkennen en open maken.

Hoe zou hij reageren op de handschoenen? Op het offer dat Elliott voor hem had gebracht?

Zou hij ze durven testen?

Het zou zomaar eens zijn leven kunnen veranderen.