Elliot Finnigan

Ze waren enthousiast geweest over zijn idee en de mogelijkheden ervan.
Natuurlijk waren ze dat.
'Bezorg ons maar een design, dan gaan we het maken.' Werd hem gezegd.

Na een hele avond en nacht aan het design gewerkt te hebben, was het tijd om de handschoenen te beginnen maken.

Echter was daar bloed voor nodig, veel bloed.
Meer dan Elliott had gedacht.
Buisje achter buisje bloed dat uit zijn lichaam liep en richting labo, waar ze de handschoenen zouden maken.

Hij voelde zich dus ook behoorlijk slapjes toen hij terug naar zijn kamer werd gebracht en op de stoel aan tafel werd gezet. Zak chips voor hem op tafel.

Bewust van zijn omgeving was hij zich niet echt meer, geluiden leken gedempt binnen te komen terwijl er een zwart randje rond zijn gezichtsveld permanent verscheen.

Een doffe plof, was dat de deur die open ging ?

“Hey,” dat klonk als Cas, maar van ver weg. “Ik- ehm, ik zei toch dat ik terug zou komen?”
Elliott wilde zich naar hem toe draaien, hem aankijken, maar het enige waar hij in slaagde was dat zijn hoofd opzij viel, waardoor hij Cas kon zien. Elliott probeerde naar hem te glimlachen.

Daar was hij dan. Zijn kamergenoot.
Cas.
Cas, die perfect in orde leek.

"Hi." Murmelde hij."Cas."
Hij voelde zich licht in zijn hoofd, misschien had hij toch wat te veel bloed af gestaan.
De volgende poging tot beweging eindigde in een val van zijn stoel.