Elliot Finnigan

“Elliott!” sneed de dwingende stem van Cas door zijn paniek en razernij. Elliott bleef effectief even staan en keek Cas vragend aan. Een stapeltje met toiletspullen nog in zijn handen.

“Ik word niet van kamer overgeplaatst,” zei Cas uiteindelijk. Maar waarom was hij dan aan het inpakken? Elliott begreep er niets meer van.

“Ik-” begon zijn kamergenoot, voor hij opnieuw stil viel.
“Ik moet iets doen,” mompelde hij vervolgens bijna verstaanbaar. “En daarna kom ik terug.”

Elliott deed een stap dichterbij, zoekend naar antwoorden in Cas' ogen.
“Ik weet niet hoe laat ik terug ben, maar ik kom terug,” zei de blonde jongeman. “Ik kom terug, dat beloof ik.”

Hij moest aangevoeld hebben hoe on edge Elliott was door dit alles, en stiekem wenste de donkerharige jongeman dar Cas gewoon zijn hand op zijn wang zou leggen en hem even aan zou raken. Misschien konden ze zelfs...

Hij schudde zijn hoofd om het beeld van Cassian's lippen op de zijne te verdrijven.

"Ik... ik wens je succes, in dat geval."gaf Elliott zich met een zucht gewonnen. "En ik zal hier op je wachten."

Het verlangen Cas even aan te raken brandde echter nog steeds in hem, en een idee begon zich te vormen in zijn hoofd.
"Misschien heb ik ook wel iets te doen."Glimlachte hij meer tegen zichzelf dan tegen Cas.

En toen:"wees voorzichtig."
Zeer duidelijk tegen Cas.

Terwijl Cas verder inpakte, kreeg Elliots plan steeds meer vorm.
Bij het uitwuiven van Cas stond hij haast te wiebelen van ongeduld om aan zijn design te beginnen.

Handschoenen met shifterbloed.
Zijn shifterbloed
Zodat Cas mensen zou kunnen aanraken.
Zodat Cas hem zou kunnen aanraken.